-18 ปีที่แล้ว-
“พี่มีกระดาษมั้ยคะ” เด็กน้อยเอ่ยถาม พลางวิ่งเข้ามาใกล้ซี “หนูรอพ่อนานแล้ว เบื่ออะ อยากวาดรูปทะเลค่ะ” เด็กน้อยพูดด้วยเสียงเจื้อยแจ้วอย่างมั่นใจ พลางมองไปยังกระเป๋าเป้นักเรียนของซีอย่างเจ้าเล่ห์ คาดเดาว่าในนั้นต้องมีกระดาษที่เธอต้องการ
“เอ่อ พี่ไม่มีอะ ในนี้มีแต่หนังสือเรียน” ซีเอ่ยตอบ สร้างความผิดหวังให้สาวน้อยตรงหน้า เด็กน้อยผมยาว ตากลมโตทำหน้าจ๋อยทันที “แต่ เอางี้ได้มั้ย พี่มีไม้บรรทัด”
ซีเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม แต่คนตรงหน้ากลับขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“ก็นี่ไง น้องก็เอาไม้บรรทัดอันนี้” ซีพูดพลางหยิบไม้บรรทัดอันเล็กออกจากกระเป๋า “มาวาดรูปทะเล ลงบนทราย…แบบนี้” ซีทำท่าวาดให้เด็กน้อยตรงหน้าดู
รอยยิ้มค่อย ๆ ปรากฏบนใบหน้าของผู้ร้องขอ ซียื่นให้ด้วยความใจดี
เด็กน้อยรับมาอย่างดีใจ
“ไม่ต้องคืนนะ พี่ให้เลย” ซีพูด แล้วรีบวิ่งออกมา เพราะกลัวแม่จะรอนาน
“อ้าว … แล้วพี่ไม่ต้องใช้หรอ” เด็กน้อยตะโกนถามตามหลัง แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆ เพราะเจ้าของได้วิ่งจ้ำอ้าวไปไกลแล้ว
เด็กน้อยตากลมก้มลงมองดูไม้บรรทัดลายการ์ตูนที่เขียนชื่อเจ้าของไว้ว่า “ด.ญ.ธารา”
“ธอ อา ธา รอ อา รา ธารา” เด็กน้อยค่อย ๆ สะกดอย่างตั้งใจ พร้อมยิ้มออกมา “ไว้ค่อยคืนให้วันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน”
- ปัจจุบัน -
ลิตาเดินออกมาจากห้องประชุม พลันรัวนิ้วลงบนโทรศัพท์ โดยไม่ทันได้มองทาง
‘พลั่ก’ เธอเดินชนกับคนที่เดินสวนมาเข้าอย่างจัง ดีที่คู่กรณีคว้าร่างเล็กของเธอไว้ได้ทัน
รู้ตัวอีกที นางเอกหน้าหวานก็มาอยู่ในอ้อมแขนของเธอซะแล้ว
“ขอโทษค่ะ” คู่กรณีรีบเอ่ยขึ้นทันที เขาเป็นสาวร่างสูง ผมสั้น ดูทะมัดทะแมง
ลิตามองหน้าเธอพลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย พร้อมค่อย ๆ เอาร่างตัวเองออกจากอ้อมแขนของเธออย่างเก้ ๆ กัง ๆ
“เป็นอะไรรึป่าวคะ คุณลิตา” สาวผมสั้นถามอย่างเป็นห่วงเพราะกลัวจะสร้างรอยแผลให้นางเอกสาวที่ต้องใช้ร่างกายและหน้าตาในการทำมาหากิน
“ไม่เป็นไรค่ะ ลิตาเดินไม่ดูทางเอง” ลิตาตอบอย่างสุภาพ
“เรา … เราเคยเจอกันมั้ยคะ” ลิตาเอ่ยถาม เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของผู้หญิงตรงหน้า รอยยิ้มที่ดูใจดีและดูคุ้นเคยเหลือเกิน
“คุณลิตา เจอคนตั้งเยอะ ไหนจะแฟนคลับ ไหนจะทีมงาน ซีอาจจะหน้าโหลมั้งคะ” สาวห้าวตอบด้วยความสุภาพเช่นกัน
ลิตาเอียงคอมองอย่างครุ่นคิด เธอรู้สึกคุ้นแววตาของคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก เธอว่าเธอเคยรู้จัก “ซี” มาก่อน แต่เมื่อได้ยินชื่อ ก็ทำให้เธอลังเลนิดหน่อย เพราะเธอไม่เคยรู้จักคนชื่อซีมาก่อนในชีวิต
อาจจะจริงอย่างที่สาวผมสั้นว่า เธอเจอคนมากหน้าหลายตา คงไม่แปลกนัก ถ้าคนตรงหน้าของลิตา จะมีความหน้าคล้ายแฟนคลับ หรือเพื่อนร่วมงานในกองถ่ายสักคน แต่นึกเท่าไหร่ก็ยังนึกไม่ออก ลิตาจึงได้แต่ส่งยิ้มแกน ๆ ให้คนตรงหน้า ก่อนจะรีบแยกออกมา
ทิ้งให้ “ซี” สาวห้าวมองตามแผ่นหลังของเธอ จนหายลับไป
“จะไม่คุ้นได้ยังไงล่ะ ยัยตัวแสบ” ซีคิดขึ้นมาในหัว
ฝากนิยาย YURI แหวว ๆ หวาน ๆ อีกสักเรื่องนะคะ :)
Guest
