"พี่ชายค่ะ เป็นอะไรไหมค่ะ" เด็กน้อยถามบุคคลปริศนาที่ตรงหน้า เพราะตามร่างกายพี่ชายคนนี้มีแต่รอยซ้ำ
".........."
"แอะ? หรือพี่ชายฟังไม่ออกเหรอค่ะ ใช่สิ๊ๆพี่ชายเป็นฝรั่งนิ ว้าาาา ทำไงดีที่นี้ ง่ออ" เด็กน้อยที่เห็นพี่ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ตอบเลยคิดว่าพี่ชายคงไม่ฟังภาษาไทยไม่ออกแน่ แงะสิ๊พี่ชายตรงหน้าเขาเป็นฝรั่งนิตาก็สีฟ้างื้ออ แต่แอ๊ะคุณพ่อกับพี่ชายไม่ให้คุยกับฝรั่งตัวสูงนิ แต่พี่ชายตรงหน้าไม่ได้ตัวสูงนิและไม่สบายด้วย
"ฉันไม่เป็นไร เธอกลับบ้านเธอไปได้แล้ว" เด็กหนุ่มฝรั่งพูดขึ้นเมื่อเห็นสายตาเป็นห่วงจากเด็กน้อยตรงหน้า
"พี่ชายฟังออกด้วย หนูยังไม่กลับไม่ได้หรอค่ะ ก็พี่ชายยังเจ็บอยู่เลย ให้หนูพาไปทำแผลดีกว่า หนูทำเก่งนะ หนูทำให้พี่ชายบ่อยๆด้วยละ"เด็กน้อยพูดออกมาอย่างภูมิใจในสิ่งที่ตนเองทำ
"ไม่ต้องกลับไปได้แล้ว ไม่ต้องมายุ้ง"
"แต่พี่ชายต้องเช็ดเลือดนะค่ะ อะ" เด็กน้อยหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าที่คุณแม่ให้ไว้ติดตัวออกมาพันมือให้พี่ชาย เด็กน้อยตั้งใจพันมือให้พี่ชายตรงหน้ามากถึงแม้จะไม่สวยและไม่แน่พอแต่ก็ดูภูมิใจ โดยไม่เห็นสายตาที่เด็กหนุ่มมอง
"พี่ชายต้องล้องแผลทุกวันนะค่ะ ไม่งั้นแผลเน่าแน่ๆเลยค่ะ "
"อืม ขอบ..."
"เดียร์ เดียร์ น้องอยู่ไหนเนี้ย"เสียงพี่ชายเด็กน้อยเรียก
"แอะ งื้อหาเจออีกแล้ว หนูไปก่อนนะพี่ชาย พี่ชายต้องล้องแผลทุกวันนะ เจ้าหมีขาวดูแลพี่ชายด้วยนะ ไปละนะบายๆๆ"เด็กน้อยบอกพี่ชายและพูดกับเจ้าหมีขาวในผ้าเช็ดมือ เด็กหนุ่มมองตามร่างเล็กที่วิ่งออกไปหาพี่ชายของตนโดยไม่หันไปมองสายตาที่มองตนอยู่ แหะ แหะ เสียงวิ่งที่วิ่งมาจากด้านหลัง
"นายน้อยเป็นไงบางครับ"
'
'
'
นั้นละเป็นเหตุการณ์ที่ฉันเจอรอยยิ้มของฉันครั้งแรกผ่านมา20ปี ฉันจำได้ดีและจำได้ไม่เคยลืมแม้มันจะผ่านมานานเท่าไรก็ตาม และมันถึงเวลาแล้วที่ชีีวิตในความทืดแบบฉันจะเจอรอยยิ้มอีกครั้ง
Guest
