ผมมันก็แค่.... “ของเหลือเดน” ชีวิตและร่างกายแปดเปื้อนด้วยมลทิน ราคีและกลิ่นคาว ใครล่ะจะลดตัวลงมาเพื่อยุ่งเกี่ยวกับคนอย่างผม
เมื่อชีวิตมันผิดพลาด เพราะหลงเชื่อคำคนหลอกลวง “ป้อน” เด็กหนุ่มหน้าใส นัยน์ตาซื่อ จำใจหอบเอาความทุกข์ และความเจ็บช้ำเพราะถูกคนรักหักหลังย่ำยีหัวใจ หนีเข้ามาหางานทำในกรุงเทพฯ
เพราะการศึกษาอันน้อยนิดและต้นทุนชีวิตที่แทบไม่มีอะไรเหลือเลย ป้อนมารับจ้างทำงานเป็นเด็กล้างจาน กวาดร้านคอยทำความสะอาดในบาร์เพื่อแลกที่ซุกหัวนอนกับอาหารสามมื้อ
“เธอล้างจานจนมือเน่าก็ได้เงินแค่วันละสามร้อย แต่นอนกับฉันแค่คืนเดียวเธอสามารถหาเงินหมื่นได้ แล้วถ้าทำดีเธออาจจะได้มากกว่านั้นก็ได้นะ”
“บนเวทีข้างหน้านั่นมีคนยืนต่อคิวเพื่อรอนอนกับคุณตั้งมากมาย คุณไม่ควรมาเสียเวลากับเด็กล้างจานอย่างผม” ผมเหลือบตาขึ้นไปมองผู้ชายหน้าฝรั่งแต่พูดภาษาไทยชัดเจนตรงหน้าอีกครั้ง
“ฉันได้พวกมันมาหมดแล้ว...เหลือแค่เธอ...”
“............”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมถูกยื่นข้อเสนออันเย้ายวนชวนให้ผมไขว่คว้าเดินเข้าไปหาความสุขสบาย แต่ผมรู้ว่าเบื้องหลังเงินทองที่กองอยู่ตรงหน้ามีกับดัก กลลวง ล่อหลอกให้ผมเดินไปตกหลุมพรางได้เสมอหากไม่ระวังตัว เหมือนที่ครั้งหนึ่งผมเคยต้องเจ็บเจียนตายเพราะผู้ชายที่ลวงผมด้วยคำว่า "รัก"
Guest
