นายปากร้าย...กับยัยหน้ามึน

"อย่าเดินก้มหน้าก้มตาอีกล่ะ เดี๋ยวไอ้นั่นจะไปกระแทกหลังคนอื่นอีก" 

ผมพูดออกไปด้วยนัยน์ตาที่เจือรอยยิ้ม แต่อีกฝ่ายกลับขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย ก่อนจะก้มมองตัวเองครู่หนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามผมด้วยแววตาฉงน 

"อะไรเหรอ" เสียงของมันช่างใสซื่อ ดวงตาคู่สวยของมันมีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีความคิดใดๆ ปรากฏอยู่ในนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว พูดตรงๆ ก็คือ...มันโง่! ผมส่ายหัวไปมาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วผละสายตามองตรงเข้าไปยังโรงเรียนมัธยมชื่อดัง 

"ไป! มึงไปเรียนซะไป จะได้ฉลาดขึ้น" 

"โอเคๆ " พูดสั้นๆ แล้วมันก็สะบัดตูดเดินจากผมไป ไม่แม้แต่จะเถียงผมคืนซักคำ ทั้งๆ ที่ผมเพิ่งจะพูดจาประชดประชันใส่มัน