บุคคลในภาพไม่เกี่ยวกับนิยายที่แต่งขึ้น
ซ่อนกลิ่น
line
ช่วงเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วมาก ตั้งแต่ที่ผมหนีออกมา จนถึงตอนนี้ ผมจำไม่ได้แล้วว่ามันนานแค่ไหน
“พ่อค่ะ มากินข้าวเร็ว” เสียงหวานใสของเด็กน้อยวัย10ขวบ ทานตะวัน คือชื่อของลูกสาวของผม ดวงตาและรอยยิ้มที่สดใสดังดอกทานตะวันที่บานรับกับดวงตะวันยามเช้า และกลิ่นของลูกสาวผมคือดอกทานตะวัน
“ครับผม” เสียงนุ่มเอ่ยตอบลูกไป พลางลุกขึ้นล้างมือ เพราะผมกำลังขัดห้องน้ำอยู่ ขาเรียวก้าวเดินมาก่อนจะหยุดมองลูกสาว ที่พยายามทำอะไรเองทุกอย่างเกินวัยไป แต่ผมก็ภูมิใจที่ลูกเป็นเด็กดี
“มาเร็วๆ” มือน้อยกวักมือเรียก ซึ่งผมก็ยิ้มขำแล้วเดินเข้าไปนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับลูก
“ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง”
“วันนี้ที่โรงเรียนมีเด็กผู้ชายนิสัยไม่ดี แกล้งเด็กผู้หญิงที่เป็นโอเมก้าด้วย แต่หนูก็ไล่กลับไปได้” รอยยิ้มสดใสแต่งแต้มใบหน้าน่ารักพร้อมเสียงหวานใสนั้น
เมื่อทานตะวันหันหน้ากลับไปตั้งใจกินข้าว ผมจึงค่อยๆ หุบยิ้มลงช้าๆ คำพูดของลูกเมื่อครู่ทำให้ผมคิดหนัก ถึงทานตะวันจะเป็นโอเมก้า แต่กลับไม่กลัวอัลฟ่า ถามยังสามารถข่มอัลฟ่าให้กลัวได้
“พ่อค่ะ พรุ่งนี้หนูหยุด หนูจะไปช่วยงานพ่อนะ” ผมยกยิ้มให้บางๆ เมื่อลูกสาวครอบครัวเพียงคนเดียวของผมเอ่ยจบ ฝ่ามือเรียวก็ยกขึ้นลูบหัวลูกแผ่วเบา สายตาเรียวมองทานตะวันด้วยสายตาอ่อนโยน
สงบสุขแบบนี้ก็ดีแล้ว
(นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายอีบุ๊ค จึงเป็นการเปิดเรื่องให้ทดลองอ่าน เมื่อลงครบตอบเมื่อไหร่ จะเปิดให้อ่านฟรีอาทิตย์หนึ่ง หลังจากครบอาทิตย์แล้ว ต้องขอปิดตอน ตั้งแต่ตอนที่15ถึงตอนจบ)
Guest
