“ฮึก ฮึก”
“เลิกทำเหมือนผมได้คุณแล้วเมินสักที ร้องไห้อย่างกับโดนผมฟันแล้วทิ้ง”
หญิงสาวที่หันหลังร้องไห้รีบหันกลับไปจ้องเขาตาเขม็ง “ไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย”
“คิดไม่ได้อยู่แล้วเพราะผมไม่ได้ทำแบบนั้น” เขาเองก็ไม่ยอม หันไปแหวใส่เธอเช่นกัน
ภัทรินมองเขาด้วยความไม่เชื่อในสายตา เธอเห็นว่าตอนที่เขาสวมบทคุณหมอรักษาเด็กออกจะใจดี ยิ้มแย้ม และพูดจาดีแต่ทำไมเวลาแบบนี้ถึงพูดจาไม่ลื่นหูเลยสักนิด
“จำได้ไหมว่าเรายังคุยเรื่องสิ่งตอบแทนค้างกันเอาไว้” ในเมื่อความอดทนมันหมดลง เขาก็อยากจะไปให้สุดแต่แค่หาข้ออ้างที่มันสมเหตุสมผลเพื่อที่เธอจะได้ไม่มองว่าเขาเป็นคนหื่นกามที่จ้องจะงาบเธอ
“จำได้ค่ะ แต่ตอนนี้หยาไม่มี....”
“ผมจะเอาสิ่งที่คุณเหลือ” เธอกระพริบตามองเขาปริบๆ สายตาคมตรงหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนจากเฉยชาเป็นทอประกายวิบวับ แต่ก็ยังคงแฝงความร้ายกาจในแบบฉบับของเขาเอาไว้จนเธอเริ่มต้านทานไม่ไหว
“มือถือค่ะ”
“ผมมีแล้ว”
แน่สิ! แถมยังเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งเปิดตัวไปไม่นาน เขาจะมาอยากได้ของเธอทำไม ทีนี้ก็คงเหลือแต่ร่างกายของเธอแล้วล่ะ
ภัทรินนอนนิ่ง ลมหายใจเริ่มติดขัด รู้สึกกระดากอายที่จะพูดออกไปว่าสิ่งสุดท้ายที่เหลือคืออะไร มันเหมือนกับว่าเธอเสนอตัวให้เขาซึ่งเธอไม่ได้อยากทำแบบนั้น
“หยาเหลือ...”
“นั่นแหละ ผมจะเอา”
Guest
