คนในความลับ

เด็กกำพร้าที่ไม่มีใครต้องการ แม้กระทั่งแม่ของตัวเอง มันคงไม่มีค่าพอให้ใครมาเห็นค่าหรือความสำคัญ คนอย่างผมคงเหมาะที่จะเป็นแค่ "คนในความลับ" เพียงเท่านั้น

เด็กกำพร้าที่ไม่มีใครต้องการ แม้กระทั่งแม่ของตัวเอง มันคงไม่มีค่าพอให้ใครมาเห็นค่าหรือความสำคัญ คนอย่างผมคงเหมาะแล้วที่จะเป็นได้แค่เพียง "คนในความลับ" เพียงเท่านั้น

"แม่ อึก..แม่พาณัฐกลับบ้านด้วย ณัฐไม่อยู่ที่นี่ แม่ไม่เอา แม่อย่าทิ้งณัฐไป อึก...อึก.."

ผมต้องสะดุ้งตื่นสุดตัวเพราะแรงสะอื้นของตัวเองที่เกิดจากฝันร้าย ซึ่งมันมักจะเป็นแบบนี้อยู่เกือบทุกค่ำคืนในตลอดระยะเวลา15 ปีที่ผ่านมา

และทุกครั้งที่ผมฝันร้ายภาพเหตุการณ์เก่าๆ ในวันวาน ความเจ็บปวดมันก็ค่อยฉายย้ำซ้ำเติมให้แผลในใจของผมมันบาดลึกลงไปมากขึ้น

"แม่จ๋า แม่อยู่ไหน? ณัฐเป็นเด็กดีตามที่แม่บอกแล้วนะ เมื่อไหร่แม่จะกลับมารับณัฐไปอยู่ด้วยกัน ณัฐรอแม่อยู่นะครับ ณัฐคิดถึงแม่"

ผมยกมือเรียวมาปาดเช็ดน้ำตาแล้วคว้าหมอนข้างมากอดเอาไว้แน่นพร้อมทั้งพร่ำเรียกหาผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าแม่ด้วยใจที่เจ็บปวด

เธอได้พาผมมาทิ้งไว้ที่นี่เมื่อ 15 ปีที่แล้ว และแม่ก็บอกให้ผมรอผมก็รออย่างมีความหวัง เธอบอกให้ผมเป็นเด็กดี อย่าดื้อกับคุณลุงและคุณป้า ผมก็เชื่อฟังมาตลอด แม่บอกให้ผมอดทนไม่ว่าจะเจออะไร ผมก็ทำตามคำสั่งสอนของแม่ ผมอดทนอดกลั้นยอมทุกอย่าง แม้ว่าจะถูกคนที่นี่ทำร้ายร่างกายและจิตใจมากสักแค่ไหนก็ตาม

"ผมทำตามคำพูดของแม่แล้ว ทำไมแม่ถึงไม่มารับผมตามคำสัญญา"

"จำไว้กะโหลกหนาๆ ของมึงเอาไว้ว่า บ้านกูมีบุญคุณกับมึงจนท่วมหัว ถ้าไม่มีครอบครัวกู ป่านนี้มึงคงเป็นเด็กเร่ร่อนขายตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งแล้ว"

"ชีวิตมึงเป็นของกู กูจะทำอะไรก็ได้ กูสั่งให้มึงอ้าขาให้กูเอามึงก็ต้องทำ หรือแม้แต่กูสั่งให้มึงไปตาย มึงก็ต้องไป!!"

*คำเตือน*

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหารุนแรง ทำร้ายร่างกายและจิตใจของเด็ก ซึ่งเป็นการกระทำที่ไม่ผิดทั้งศีลธรรมและกฎหมาย ผู้กระทำผิดต้องได้โทษทางอาญา ทั้งนี้ทางผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาสนับสนุนให้ใช้ความรุนแรงกับเด็ก เขียนขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้นค่ะ