คาโมายล์
2
“ฉันรักเธอ อยากให้เธออยู่กับฉัน ไม่ได้คิดให้เธอเป็นตัวแทนของใครทั้งนั้น”
ครองภพบอกออกไป เขามั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง จริงอยู่ที่เมื่อสองปีก่อนเขามีความคิดแบบนั้น แต่ตอนนี้มันต่างออกไป คาโมมายล์ก็คือคาโมมายล์ไม่ใช่ตัวแทนของใครอีกต่อไป
“แต่ว่าผมเกลียดคุณ” คาโมมายล์เอ่ยอย่างเจ็บปวด คล้ายกับว่าตอนนี้ไม่ได้เชื่อคำว่ารักของเขา จะให้เชื่อได้อย่างไรเมื่อเขายังคงบอกกับเมฆว่าจะรักเมฆตลอดไปแม้อีกฝ่ายจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว
ดวงตาของครองภพแดงก่ำ เขาเหมือนจะร้องไห้ออกมา ก่อนที่คาโมมายล์จะเอ่ยขึ้นมาอีก
“ผมอยากตาย...”
แววตาของครองภพสั่นสะท้าน เขาส่ายหน้า
“จะพูดว่าเกลียดฉันอีกสักกี่ครั้งก็ได้คาโมมายล์ แต่อย่าพูดแบบนั้นออกไป ฉันขอร้อง”
คาโมมายล์สะอื้นไม่หยุด “ผมทรมาน...”
“จะให้ฉันทำยังไง ฉันยอมแล้ว ยอมเธอทุกอย่าง” ครองภพบอกอย่างจนหนทาง แววตาที่เจ็บปวดของคาโมมายล์ทำให้เขานึกหวั่นว่าอีกฝ่ายอาจทำอะไรในแบบที่เขากลัว
“ฮือ ๆๆ ได้โปรดปล่อยผมไป คุณปล่อยผมไปได้มั้ย?”
มันเป็นความต้องการเดียวของคาโมมายล์ในตอนนี้ ครองภพเองก็เจ็บปวด และเขาเริ่มร้องไห้ออกมาขณะกอดคาโมมายล์
เวลาต่อมาเขาคล้ายอ้อมกอด ร่างสูงขยับลุกขึ้นไปทำอะไรบางอย่าง
แกร๊ก!
เสียงปลดโซ่ที่ข้อเท้าทำให้คาโมมายล์หน้าครองภพ ร่างสูงขยับมาหา เขาก้มลงจูบหน้าผากเนียน และเอ่ยประโยคที่ทำให้น้ำตาของคาโมมายล์ไหลเป็นทางอีกครั้ง
“เด็กดี...ฉันคืนอิสระให้เธอแล้ว”
ชารี
Guest
