"จะออกเดินทางแล้วหรือท่าน" เมฆาคีรียืนกล่าวกับจุรีมัคพลันเหลือบมองสิ่งของมากมายที่วรุชิตหอบหิ้วให้เขา
"อืม หลายวันมานี้ลำบากท่านแล้ว ทั้งที่เป็นงานเลี้ยงของท่านแท้ๆ ดูเหมือนจะใส่ใจข้าดีกว่าที่คิด" จุรีมัคกล่าวพร้อมพนมมือกลางอก
"อย่าได้ใส่ใจ เป็นหน้าที่ของข้าที่ต้องดูแลแขก" เมฆาคีรีพนมมือกลับ
"เอาไว้ท่านว่างก็มาเที่ยวเล่นอเวจีได้ ข้าจะพาท่านเที่ยวเอง" จุรีมัคกล่าวด้วยท่าทีภูมิใจ
"เทพสวรรค์ไม่ไปอเวจี" ผู้พูดกล่าวพลันชำเลืองมองชายที่จู่ๆก็ขมวดคิ้ว ก่อนที่เขาจะส่งยิ้มให้จนต้องหลบตา
"เดี๋ยวท่านก็ต้องมา เพราะข้าอยู่ที่นั่น" สิ้นคำพูดจุรีมัค เมฆาคีรีจ้องมองเขาด้วยสีหน้างุนงง ชายชุดดำสะบัดหันหลังก่อนชะงักเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เขาเอี้ยวตัวกลับมาด้วยความตกใจก่อนรีบพนมมือกบางอก
"ยินดีด้วยที่เลื่อนขั้น ขอท่านเที่ยงธรรมและเมตตา ข้าลา" รอยยิ้มสุดท้ายที่เห็นตราตรึงใจผู้ฟัง เมฆาคีรีกำพัดในมือแน่น สายตาจ้องมองแผ่นหลังบางหายวับไปต่อหน้า
'เที่ยงธรรมและเมตตางั้นหรือ?' เมฆาคีรีนึกคิดในใจก่อนยิ้มที่มุมปากส่งแขกคนสำคัญคนสุดท้าย
จากใจผู้เขียน
เรื่องทั้งหมดแต่งออกมาจากความคิดไรท์เอง ไม่มีเจตนาดูหมิ่นหรือลบหลู่แต่อย่างใด ฝากกดติดตาม กดให้กำลังใจ และคอมเม้นกันพูดคุยกันได้เช่นเดิมนะคะ
ปล. เรื่องนี้จะค่อนข้างอัพช้านะคะ เนื่องจากไม่มีแพลนจะทำอีบุ๊ค ต้องขอโทษนักอ่านที่น่ารักทุกท่านไว้ ณ ที่นี้เลยนะคะ ไรท์ก็แอบหวังว่านักอ่านทุกท่านจะยังคงติดตามและอยู่กับไรท์ไปนานๆนะคะ จะลงให้จบแน่นอนค่ะ
Guest
