ไพรรัก

"วาด ลูกแน่ใจหรือว่าลูกอยู่ได้" 

"แน่นอนค่ะแม่ สอบอมอยอหอ" 

"เอ๊ะ ลูกคนนี้ ยังจะมาทำเป็นเล่น แม่เป็นห่วงลูกนะรู้ไหม ลูกเป็นแก้วตาดวงใจของแม่" 

คุณพิมพรถอนหายใจ พร้อมมองไปรอบๆ บ้านพักแพทย์ของบุตรสาวคนเดียว 

"ที่นี่มีแต่ป่า" 

"ก็ดีสิคะ วาดเบื่อเสียงรถรา เบื่อแสงสี ที่วาดเลือกมบรรจุที่นี่ก็เพราะวาดอยากลองใช้ชีวิตแบบสงบๆ บ้าง" 

"แม่จะรอดู ว่าจะไปได้สักกี่น้ำ สัญญาณโทรศัพท์ก็ไม่ค่อยมี คนติดโซเซียลแบบลูกจะทนได้เหรอ" 

"ได้ไม่ได้ เดี๋ยวรู้กันค่ะ" 

วาดจันทร์ส่งมารดาขึ้นรถ พร้อมโบกมือลา ในใจคิดสับสน ปากหญิงสาวว่าอยู่ได้ แต่ใจเจ้ากรรมก็นึกหวั่น ตั้งแต่เกิดมาเธอเคยใช้ชีวิตตามลำพังเสียที่ไหน รอบข้างมีบริวารเต็มไปหมด 

แต่ครั้งนี้เป็นการตัดสินใจครั้งใหญ่ที่บิดาของหญิงสาวต้องเอาเข้าที่ประชุมในบ้าน 

พี่ชาย และน้องชายของวาดจันทร์ต่างคัดค้านหัวชนฝา 

"วาด ชีวิตการทำงานไม่ใช่เรื่องสนุก แค่น้องเลือกเรียนหมอ แทนที่จะเรียนบริหารทุกคนก็เป็นห่วงจะแย่ แต่เพราะความดื้อรั้นของน้อง ทำให้ทุกคนยอม มาครั้งนี้พี่ว่ามันจะเกินไปแล้ว มีอย่างที่ไหน ขอไปบรรจุจังหวัดติดชายแดน แถมเป็นอำเภอที่ไม่เคยได้ยินชื่อ" 

"พี่อาทิตย์ วาดมีเหตุผล" 

"พี่วาด ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง แต่ต้องอยู่บนความจริงนะครับ เชื่อผม ผมเรียนมา" 

วาดจันทร์หันไปค้อนน้องชายคนสุดท้อง 

"เด็กแก่แดด" 

"พอๆ เอาล่ะ พ่อจะถามอีกครั้ง ลูกตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม" 

วาดจันทร์สบตาคมดุ ในใจราวกับมีใครตีกลองพร้อมกันร้อยๆ ลูก บิดาของเธอเป็นคนดุ แต่ถ้าได้ตามใจแล้ว ก็ตามใจจนเหลิง 

"ค่ะคุณพ่อ" 

"พ่อมีข้อตกลง" 

"คะ? " 

"ถ้าลูกโอดครวญแม้แต่นิดเดียว รับกลับบ้านทันที ไม่มีข้อแม้! "