วิวาห์ที่(ไม่)เสน่หา
เพราะทำให้คนโปรดของมารดาต้องเกือบตาบอด เขาจึงต้องจำยอมรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน
เรื่องนี้ดราม่าเล็กน้อย
------------------
“ไปเซ็นใบลาออกซะ”
“ทำไมพิมพ์ต้องเซ็นใบลาออกด้วยล่ะคะ พิมพ์มีความผิดอะไร ทำไมอยู่ๆ คุณโรมถึงจะไล่พิมพ์ออก”
“ฉันเกลียดผู้หญิงอย่างเธอ” ชายซึ่งมีอำนาจเหนือกว่าตอบด้วยน้ำเสียงที่หากใครมายืนอยู่ตรงนี้ก็คงรับรู้ได้ถึงความเกลียดชังได้เป็นอย่างดี น้ำเสียงราวกับพิมพ์นาราคือสิ่งของไร้ค่าหรือขยะซึ่งต้องรีบกำจัดทิ้ง
“พิมพ์ไปทำอะไรให้คุณโรมเกลียดคะ พิมพ์ไม่เข้าใจ” เจ้าหล่อนยังคงร้องถามเหตุผล แต่แล้วต้องสะดุ้งตกใจในคำบริภาษของอีกฝ่าย
“แพศยา หน้าด้าน ฉันไล่แล้วยังไม่ออกไปอีก”
“คุณโรมจะให้พิมพ์ลาออกได้อย่างไรคะ ในเมื่อพิมพ์ไม่ได้ทำอะไรผิด”
น้ำเสียงสั่นเครือพลันกัดเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกไม่พอใจกับคำพูดและสายตานั้นหญิงสาวสับสนกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิดไม่เข้าใจว่าตนนั้นทำอะไรผิด เพราะตลอดระยะเวลาเกือบหนึ่งปีซึ่งทำงานที่นี่ หล่อนขยันทำงานแทบจะไม่เคยมาสาย ด้วยรู้จักคำว่ารับผิดชอบในหน้าที่การงาน ที่สำคัญสำนึกบุญคุณของคุณหญิงดารารินซึ่งรับเข้ามาทำงาน แถมยังคงไว้ใจให้หล่อนมาเป็นเลขาฯ ของบุตรชายซึ่งขึ้นแท่นบริหารงานแทนเมื่อหนึ่งเดือนก่อน
“อยากรู้ใช่ไหมว่าทำไม”
ภาพจากhttps://www.pinterest.com/
Guest
