ขอร้องล่ะอย่าเรียกข้าว่าเช่อเฟย

ขอร้องล่ะอย่าเรียกข้าว่าเช่อเฟย 

 แนะนำตัวละคร 

เหยียนลู่เหอ        : ชินอ๋องผู้มีลักษณะร่างกายสูงใหญ่กำยำหล่อเหลางดงามดุจเทพสงคราม เปี่ยมไปด้วยความแข็งแกร่งดุจภูผา อุปนิสัยเย็นชาด้วยเพราะต้องออกทำสงครามทำศึกตามแนวชายแดนตั้งแต่เยาว์วัยอายุเพียงสิบห้าปีจวบจนบัดนี้อายุยี่สิบสองปี ในระยะเวลาแปดปีนั้นล้วนผ่านความเป็นความตายจากศึกสงครามมาด้วยความยากลำบากจึงทำให้ไม่ไว้ใจผู้ใดโดยง่าย 

เสิ่นจิงอี้,เวยอัน    : เด็กกำพร้าที่ถูกฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน หรือพระบิดาของลู่เหอชินอ๋องนำมาชุบเลี้ยงเอาไว้เพื่อเป็นคนสนิทและรับใช้ส่วนตัวของลู่เหอด้วยอายุที่น้อยกว่าห้าปีแถมยังไม่รู้ความใดๆ ยามออกศึกสงครามชินอ๋องผู้นั้นกลับไม่ยอมนำตัวเขาไปตามรับใช้ เนื่องด้วยเห็นร่างกายอ่อนแอและโง่เขลาเขาจึงถูกสั่งให้ต้องประจำอยู่แต่ในวังเท่านั้น 

เหยียนจื่อหลาง    : องค์รัชทายาทผู้พี่ต่างพระมารดาของลู่เหอชินอ๋อง ผู้เฝ้าคอยดูแลจิงอี้เพราะเห็นเป็นเด็กกำพร้าทั้งยังถูกชะตาด้วย ยิ่งมองเห็นใบหน้าอันน่ารักน่าชังทำให้ต้องตาต้องใจตั้งแต่เยาว์วัยจนเกิดความรู้สึกเกินเลยมีความเป็นห่วงอย่างลึกซึ้ง ถึงแม้ตนเองจะได้รับพระราชทานสมรถจากองค์ฮ่องเต้แล้ว แต่ก็ไม่ละเลยการใส่ใจกับเด็กกำพร้าผู้หนึ่งเฝ้าตามเอาอกเอาใจและให้เกียรติเสมอมาเทียบเทียมกับหวงไท่จื่อเฟย 

ซื่อชิวหรง            :ท่านหญิงคู่หมายของลู่เหอ เป็นบุตรีเพียงนางเดียวของขุนพลซื่อถงหวาผู้ปราบกบฏและช่วยกอบกู้ราชบัลลังก์จนได้รับการอวยยศเป็นเฉิงเซี่ยง หรือมหาเสนาบดี นางมีชื่อเสียงร่ำลือถึงความงามล่มเมืองเป็นที่กล่าวขานไปทั่วแคว้นอีกทั้งยังเก่งด้านรำว่าอ่อนช้อยงดงามราวเทพธิดามิปาน หลงรักลู่เหอตั้งแต่เจอกันครั้งแรก นางเฝ้ารอให้ลู่เหอชินอ๋องเสด็จกลับจากศึกสงครามเช่นกัน 

เจียวชุนฟง           :ทหารองครักษ์ข้างกายของลู่เหอชินอ๋อง ผู้เติบโตมาพร้อมกันตั้งแต่เยาว์วัยและมารดาของเขาคือพระนมของลู่เหอเช่นกัน คอยดูแลทั้งการศึกและภายในวังรวมถึงเรื่องส่วนตัวของลู่เหอ เย็นชาไม่ต่างกับผู้เป็นนายและรู้ใจกันเป็นอย่างดี คอยปกป้องและช่วยเหลือในทุกด้าน 

เซียนซู่เฉิน          :เทพผู้ปกป้องคุ้มครองและคอยช่วยเหลือจิงอี้หรือเวยอันมาตลอด