ฉันมีชื่อว่า มานฮวา เพื่อนๆ พ่อแม่และคนสนิทคนอื่นๆมักจะเรียกว่า ฮวา เนื่องจากคงว่าจะง่ายและสั้นกว่ามั้ง ฉันเรียนสาขาวิศวกรรมโยธา ด้านการเกี่ยวกับบ้าน คฤหาสน์ ตึกอะไรประมาณนี้
พอดีว่ามีครอบครัวของเจ้าของคฤหาสน์ต้องการให้ทางของพวกฉันออกแบบบ้าน ปรับปรุงบ้านให้เป็นโมเดิร์นสมัยใหม่ ด้วยความต้องการของลูกค้า พวกเราจึงต้องลงไปวัดพื้นที่ ตรวจสอบต่างๆนาๆ(ถึงจะจบใหม่ๆมาก็เถอะ)
“อาจารย์คะ คฤหาสน์หลังนี้จริงๆหรอคะ”ฉันกล่าวถามเมื่อลงมาจากรถ คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่าอยู่ตรงหน้า ทำให้ฉันและเพื่อนๆอีกแปดคนถึงกับอึ้งเป็นตาโต ด้วยทรงบ้านที่เป็นแบบอารยธรรมของอังกฤษ ส่วนประกอบส่วนใหญ่ก่อด้วยบล็อคอิฐ ตะไคร้น้ำก็ขึ้นเป็นบางส่วนและความดูเก่าแก่ทำให้ดูแล้วยิ่งหลอนเข้าไปอีก
"ที่นี่แหละ พวกเธอนี่โชคดีนะได้บ้านแนวคลาสสิคๆอารยธรรมสไตล์อังกฤษ รุ่นอาจารย์นี่นะมาแบบไทย เขมรไรงี้ มันใกล้บ้านเลยไม่ค่อยอยากได้”อาจารย์กล่าวพลางน้อยอกน้อยใจบวกกับอิจฉาเล็กน้อย
“แต่ทำไมหนูถึงคิดว่ามันน่ากลัวคะ หนูคิดอยู่คนเดียวรึเปล่า”ฉันกล่าว
“ไม่คนเดียวหรอก กูไปละหนึ่งคน อยู่ฝั่งเดียวกะมึง”เยจี
“อาจารย์ยังอยู่กับเรา ใจเย็นๆอย่าพึ่งหยาบ”มินอากล่าวเตือน
“งั้นอาจารย์กลับไปดูที่สำนังานก่อนนะ”อาจารย์บอกกล่าวร้อมกับเดินไปขึ้นรถ แต่ทว่า..
“จะทิ้งหนูหรอคะอาจารย์!!!!!”โซยอนกล่าวตะโกนดักถามไว้เสียก่อน
“พวกเธอก็เอารถกลับกันเองสิ มีเหลือตั้งสองคัน คันละ4-5 นั่นจบ อาจารย์ไปละนะ ภารกิจเยอะ”
บรื้น
“เจริญพร”ฉันกล่าว
“กูรู้สึกหวิวๆหว่ะ”แชรยอง
“มิต่างกัน”ลีอา
เมื่อพวกเราเดินเข้าไปในบริเวณบ้าน จนถึงหน้าประตูตัวบ้านก็ต่างพากันเกี่ยงกันไปมา เพราะไม่มีใครกล้าที่จะเปิด
“แกสิลีอา”ยูนา
“บ้านแกสัสยูนา กูก็ป่ะ”ลีอา
“มึงเลยอีจี”แชรยอง
“พ่อง!!!”เยจี
“อีฮวาสิๆๆ”รยูจิน
“เอ่อหว่ะ”เยจี
“ความคิดดีค่ะเพื่อน”ลีอา
“ดันๆๆๆใครเอาไอ้ฮวาบ้าง”เยริ
พรึบ(อย่างพร้อมเพรียง)
“รักกูจริงๆ”ฉันกล่าวประชดประชัน
“เอาหน่าประชาธิบไตยกันแล้วเนอะ”เวนดี้
“ใช่ๆ เปิดเลยแกๆ”โซยอน
“เฮ้อ กูเหนื่อยใจกับพวกมึงจริงๆ”ฉัน
แอ๊ด
ฉันพยายามเปิดอย่างเบามือ ประตูก็ค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆตามแรง กลิ่นความเก่าๆก็ลอยออกมา พร้อมกับหยากไย่ที่เกาะอยู่เต็มไปหมด ทำให้ฉันที่เป็นคนแรกยิ่งหวาดผวาเข้าไปใหญ่เมื่อไปเจอเข้ากับโลงศพที่คล้ายๆกับใส่แวมไพร์อย่างในภาพยนตร์ที่ตั้งอยู่กับกำแพงที่ตรงกับประตูพอดี มันเปิดอ้าไว้เหมือนกับพร้อมรับให้คนเข้าไปแหนะ
“กริ๊ด!!!!!”เยจีกรีดร้องออกมาเมื่อแมงมุมไต่ขึ้นขาของเธอ
“!!!!!!”ฉันนี่ถึงกับตกใจสุดขีด
“ดีดมันออกให้กูที!!!!”เยจี
“กูดีดให้เอง”ฉันกล่าวพลางกับเดินไปดีดแมงมุมออกให้เพื่อเยจี
“แต้งกิ้วโซมัชชึ”
“มปร.”
ข้างนอกที่หญ้าหน้าคฤหาสน์
“พวกมึงแน่ใจอยู่หรอว่าจะเข้าไปสำรวจอยู่อ่ะ”โซยอนกล่าวถาม
“ไม่!!!/แน่ใจ!!!”เราทั่งแปดคนเหลียวหน้าไปดูแชรยองคนเดียวเนื่องจากเธอตอบไม่เหมือนคนอื่นคือเธอแน่ใจคนเดียวที่จะเข้าไปสำรวจ
“หือ!!???”
“ไหนๆก็มากันแล้ว เดี๋ยวเสียกำไรน้ำมันเนอะ ป่ะๆ”แชรยองลุกขึ้นเดินนำเข้าไปในคฤหาสน์ทิ้งพวกเราที่เหลือให้นั่งงงกันไปใหญ่เลย
“อะไรโดนใจให้มันว่ะ??”เยจีกล่าว
“นั่นดิ”ยูนา
“กูอยากกลับบ้านอ่าาาา”เยริ
“มิต่างกันค่ะตอนนี้”เวนดี้
“พวกมึงว่ามันน่ากลัวป่าวอ่ะ”โซยอน
“มากๆค่ะเพื่อน”ฉันตอบไป
โคร้ม!!!!!!!!!
เสียงอะไรบางอย่างมาจากข้างบน ทำให้คนที่อยู่ข้างถึงกับต้องแหงนขึ้นไปดูอย่างทันควัน
“มีใครอยู่ข้างบนบ้าง?”ลีอากล่าวถามขึ้น
“เอ่อ……….แชรยอง”
“ห้ะ “!!!!!!!!!!!!!!”เราทั้งแปดคนก็รีบวิ่งขึ้นไปอยางเร็วไว
ห้องแต่ละห้องคือแบบว่าไม่ได้จะเล็กและมีเยอะมาก ด้วยความว่าเป็นคฤหาสน์มันก็ไม่ใช่ที่จะหาคนคนหนึ่งได้ง่ายๆ เราเลยแยกหน้าที่กันค้นคนละห้อง ห้องหนึ่งต่อหนึ่งคน อุปกรณ์ที่ให้ความสว่างตอนนี้ก็มีแค่ไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น สภาพแวดล้อมรอบตัวมันวังเวงมาก ความกลัวก็เริ่มก้าวย่างเข้ามาอย่างต่อเนื่อง แต่ความเป็นห่วงเพื่อนก็เยอะไม่ต่างกัน ฉันเดินไปรอบๆห้อง พร้อมกับสำรวจข้างของฟอนิเจอร์ไปภายในตัว แต่ก็ต้องสะดุดกับหนังสือเล่มหนาเล่มหนึ่งที่เก่าคร่ำครึอยู่พอดี ถูกปกคลุมด้วยผงฝุ่น ฉันจึงเป่าออกเบาๆ จากนั้นจึงค่อยๆเปิดหนังสืออ่าน ข้างในไม่มีเนื้อหาอะไรเขียนหรือตีพิมพ์เลยสักนิด มีเพียงแค่รอยบางอย่างที่คล้ายคลึงกับคราบลิปสติกสีชมพูแปะไว้เท่านั้น
“อะไรว่ะ จุ๊บหนังสือหรอเนี่ย”
“เธอกลับมาแล้วหรอ?”
ขวับ
{ Winter Dark Theme }
Guest
