ลี่หนิง สตรีแกร่งหัวใจทรนง

อัพให้อ่านเรื่อยๆนะคะ 

นิยายเรื่องไม่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ใดๆทั้งสิ้น ทุกอย่างเป็นเรื่องที่ไรท์สมมุติฐานขึ้นมาเองล้วนๆ 

ห้ามผู้ใดนำไปคัดลอกหรือดัดแปลงเนื้อหา โปรดอ่านเพื่อความบันเทิงใจ ไรท์ใจค่อนข้างบอบบางอย่าด่าแรงเดี๋ยวไรท์ร้องไห้ 

หากใครไม่อยากพลาดก็อย่าลืมกดใจและกดเข้าชั้นกันไว้ หากใครไม่ชอบหรือไม่ใช่แนวก็กดออกได้เลยค่ะ 

ทั้งนี้ทั้งนั้นไรท์ก็ขอฝากอีบุ๊คเรื่อง มู่หลันฮวา กันด้วยนะคะ 

ส่วนตัวละครอื่นๆ ไรท์จะทยอยเฉลยในตอนนั้นๆ ไปนะคะ 

ทุกอย่างในนิยายอะไรก็เกิดขึ้นได้ โปรดอย่าได้กังวลใจหรือตกอกตกใจ ฮ่า ฮ่า ฮ่า 

อาจจะมี แฟนตาซี ตลกขบขัน ดราม่า ฮาน้ำตาเล็ด หรืออะไรก็แล้วแต่ไม่สามารถคาดเดาได้ในเรื่องนี้ 

ไรท์จะมาอัพเรื่อยๆ ขอเม้นต์และส่งกำลังใจให้ไรท์ในการแต่งด้วยนะคะ ไรท์จะได้มีแรงในการปั่น #ด้นสดไม่มีพล็อตล่วงหน้า 

................................................................................ 

ในเมื่อทุกคนในครอบครัว มองนางเป็นแค่เพียงตัวหายนะ นางก็จะขอไม่ทน 

พวกท่านไม่เคยมองว่าข้าเป็นบุตรสาวของท่าน เช่นนั้นข้าก็ขอลาขาดจากตระกูลซูผู้สูงศักดิ์นี่เลยแล้วกัน  

ลี่หนิง สตรีอายุสิบสี่ปีที่เกิดมามีชีวิตช่างอาภัพนัก เกิดมาในตระกูลที่ใหญ่โต แต่กลับโดนปฏิบัติดั่งเช่นสาวใช้ในเรือน ผู้คนในจวนตระกูลซูต่างก็กดขี่ข่มเหงนางไม่เว้นแม้แต่สาวใช้ มีเพียงแม่นมเหลียนที่คอยอยู่เคียงข้างไม่ทอดทิ้งนาง ซึ่งต่างจากบิดามารดาผู้ให้กำเนิด ส่งนางให้ไปอาศัยอยู่ท้ายจวนกับแม่นม อาหารการกินที่รับไม่ต่างจากขอทานที่ต้องรออาหารกินต่อจากสาวใช้ นานวันเข้าร่างกายเริ่มอ่อนแอ จนทำให้นางสิ้นใจโดยที่ไม่มีผู้ใดได้รู้ แม้แต่แม่นมเหลียนเอง หรือแท้จริงแล้วนางหาใช่บุตรสาวของพวกเขากัน 

อาหนิง สาวไทยวัยยี่สิบห้าปี เป็นคนขยันทำงานไม่ค่อยยอมคน หากคนคนนั้นคอยจ้องจะเอาเปรียบหรือกดขี่ข่มเหง ยิ่งเป็นคนที่โดนแม่และน้องสาวทำเหมือนว่าเธอไม่ใช่คนในครอบครัว นับเป็นเรื่องที่ฝังใจ แม่ผู้ที่รักลูกไม่เท่ากัน เธอยอมไม่มีเสียยังดีกว่าที่จะต้องทนอยู่ราวกับว่าเธอเป็นแค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ในขณะที่ทำงานอยู่ๆก็เกิดวูบล้มลง ทำให้วิญญาณหลุดออกจากร่าง เมื่อรู้สึกตัวกลับกลายเป็นว่านางได้มาอยู่ในที่ที่แปลกตา แล้วนางจะทำยังไงคงต้องไปลุ้นกันแล้ว 

แม่นมเหลียน อายุสามสิบห้าปี จากสตรีข้างถนน เนื้อตัวมอมแมม ไม่มีที่อยู่อาศัย ยากจนข้นแค้น จู่ๆก็มีมือเล็กน่าทะนุถนอมยื่นเข้ามาหาตนเอง พร้อมกับรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ส่งมาให้นาง 

"ท่านป้า ท่านชื่ออะไรหรือเจ้าคะ" เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยถาม 

"ข้าชื่อเหลียนจูเจ้าคะ" 

"ท่านลุงข้าอยากได้ท่านป่าเหลียนจูคนนี้ไปอยู่กับข้าได้หรือไม่เจ้าคะ" 

"ได้สิหลานลุง หากเจ้าต้องการลุงก็อนุญาต" 

"ขอบคุณเจ้าคะท่านลุงข้ารักท่านลุงที่สุดเลย" 

"ไปเถอะเจ้าคะท่านป้า"  

"ต่อไปเจ้าก็ไปเป็นแม่นมเลี้ยงดูนางให้ดีๆล่ะ" 

"เจ้าคะนายท่าน" 

ทุกคำพูดในวันนั้นยังตราตรึงใจนางไม่ลืม บุญคุณมากมายที่นางไม่อาจทดแทนได้ แต่นางก็จะเลี้ยงดูและอยู่เคียงข้างคุณหนูไปตลอดไม่ว่าจะไปที่ใด จะลำบากสักแค่ไหนนางก็พร้อมที่จะไปและปกป้องในเวลาเดียวกัน