นิยายเรื่อง
รับรักหน่อยครับ สัญญาครับจะเป็นเด็กดี
เป็นแนว ชายรักชาย
อายุ 18 ปีขึ้นไป
แต่งโดย เพชรน้ำงาม
คำเตือน
1.รูปหน้าปกนิยาย รวมถึงรูปต่างๆ ที่ลง เป็นภาพจาก pinterest ทั้งหมด บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหา ตัวเรื่องใดๆ ทั้งสิ้น (ต้องขออนุญาติเจ้าของภาพ บุคคลในภาพด้วยนะคะ จะมีการวาดปกใหม่ทีหลัง กำลังทยอยวาดค่ะ)
2.เนื้อหามีคำรุนแรง หยาบคาย ภาษาวิบัต และเนื้อหาที่รุนแรงเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
3.สถานที่ อาจจะมีอยู่จริงหรือเป็นสถานที่แต่งขึ้นมา ไม่มีความข้องเกี่ยวกับโลกจริง
4.ไม่มีคาแร็คเตอร์ตายตัว จินตนาการตามแบบที่นักอ่านชอบได้เลยเจ้าค่ะ
5. ลงนิยายปกติจะลงวันละตอน หากขาดการลงนิยายจะแจ้งเสมอ
6.เปิดให้อ่านฟรีจนกว่าจะจบเรื่อง หลังจากจบเรื่อง 24ชม.ให้อ่านฟรี หลังจากครบอ่านฟรี 24ชม. จะติดเหรียญและกุญแจตั้งแต่ตอนที่ 6จนถึงตอนจบ
7.ห้ามก๊อปปี้เนื้อหา ใดๆ ก็ตามที่เป็นการขโมยผลงานไปดัดแปลงเพื่อทำผลงานใหม่ (สงสารกันบ้าง)
8.ช่วยคอมเม้นต์ แสดงความคิดเห็นกันอย่างสุภาพ ติ เตือน กันอย่างสุภาพและมีสตินะคะ
9.คำผิดเยอะมาก พยายามมองข้ามหน่อยนะคะ
....บทนำ....
ผมรักเขา
เขารักผม
เรารักกัน
...แต่ทำไม...
....เปิดเผยไม่ได้....
3 ปีก่อน...
ในคืนนั้นของวันจบการศึกษา
พวกเราดื่มกันหนักมาก
ทุกคนในรุ่น
ทุกคนในห้อง
เพื่อนของผมทุกคน
เพื่อนของมันทุกคน
ทั้งผม และ มัน
ต่างก็เมาหนัก
จนไม่มีสติ ไม่มี.....
ปล่อยให้อารมณ์นำพา ถึงจะรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นเพื่อนของตัวเอง
เราทั้งสองคนก็อดใจไม่ไหว
จนเรื่องทั้งหมด...จบลงที่เตียง
"เบียร์...กูขอโทษ กู...คือ...กู....กูขอโทษที่ทำมึง"
"ไม่เป็นไร"
"จะไม่เป็นไรได้ไงวะ กูกับมึงเอากันเลยนะเว้ย เอากัน เอากันเอง ทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน!"
"มึง...รังเกียจหรอ?"
"กูไม่ได้รังเกียจ แต่มึงเพื่อนกูไง แม่งเอ้ย....กูผิดเองว่ะ กูแม่งเมาจริงแต่ไม่ได้เมาจนขาดสติ กูรู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่กูแม่งทนไม่ไหว..."
"ช่างมันเถอะเก้า กูไม่ได้คิดมาก หลังจากวันนี้กูกับมึงคงไม่ได้เจอกันอีกเพราะมึงย้ายไปเรียนที่อื่น....ลืมไปเหอะ กูเป็นผู้ชาย กูท้องไม่ได้ อย่าคิดมาก กูไม่ได้ติดใจอะไร"
"แต่กู...เรียนต่อนะ....ต่อที่นี่...ห้องเดียวกับมึง"
"..........."
จากคนที่ไม่เคยสนิทกัน แม้จะอยู่ร่วมห้องกันมานานถึงสามปีแต่ผมกับมันก็ไม่เคยคุยกันเลย อย่างมากเจอหน้ากันก็แค่ยิ้ม พยักหน้าเท่านั้น เราสองคนต่างกันเกินไป
เก้าเป็นเด็กเรียนเก่ง ฉลาด หัวไว แต่เลือกคบเพื่อนเกเรและทำตัวผิดกฎเสมอ เก้าคือคนสร้างเสียงหัวเราะให้เพื่อนในห้อง แต่ก็ชอบลากเพื่อนในห้องให้โดนลูกหลงจากการถูกด่า และทำโทษเหมือนกัน เก้าชอบนอนหลับในห้อง บางครั้งก็เล่นเกมส์ แชทกับคนคุย หรืออ่านหนังสือโป๊ แต่ก็ยังสอบได้ที่หนึ่งของรุ่นตลอดทุกครั้ง ถึงเกรดเฉลี่ยจะอยู่ระดับปานกลาง แต่นั่นเพราะเขาไม่ชอบทำงานส่ง แต่ทุกคนยอมรับให้กับความฉลาดของเก้า....
ผมคงเป็นเรื่องโง่ๆ เรื่องเดียวที่เก้าทำ
หลังจากจบเรื่องวันนั้น เรากลับมาเจอกันอีกครั้งที่โรงเรียนเดิม ปีการศึกษาใหม่ เก้ายังเหมือนเดิมแตกต่างจากเดิมคือกลายเป็นนักเลง อันธพาลมากขึ้นอีก และสิ่งที่แตกต่าง...
"ไอ้เบียร์ ตอนเที่ยงไปกินข้าวกับพวกกูป่ะ"
ผมรู้ว่ากเก้ารู้สึกผิดกับผม
มันชอบแอบมองผมแล้วทำสีหน้าเหมือนขอโทษตลอดเวลา
ผมไม่มีเพื่อนสนิท ไปไหนมาไหนตัวคนเดียว เรียนก็อ่อน การบ้านก็ทำไม่เป็นต้องขอลอกเพื่อนในห้องประจำ ทั้งที่พยายามตั้งใจเรียนแต่เกรดเฉลี่ยยังน้อยกว่าเก้าที่เอาแต่คะแนนสอบ
ผมมันคือคนห่วย
ผมคือคนห่วยในสายตาทุกคน แต่ผมคือคนที่ทุกคนต้อนรับให้มาอยู่ด้วย ด้วยรอยยิ้ม
"เที่ยงนี้หรอ...?"
"เออ กูเห็นตั้งแต่เปิดเรียนมึงกินข้าวคนเดียวตลอด ไปกับพวกกูมั้ย"
"พวกเพื่อนมึงจะไม่ว่าหรอ"
"....."
ผมถามมันกลับไปเพราะเก้ามันมีกลุ่มเพื่อนสนิทที่ผมไม่รู้จักและไม่คิดจะทำความรู้จัก เพราะคิดว่าพวกนั้นคงไม่ต้อนรับผมเหมือนเพื่อนคนอื่น พวกเด็กเกเรชอบอยู่กันเป็นกลุ่ม ไม่ค่อยชอบให้ใครเข้าไปยุ่ง...ผมกลัวจะถูกดูถูก แต่ว่า...
"คิดมากไรมึง มึงเป็นเพื่อนไอ้เก้าตอนม.ต้นใช่ป่ะ กูกับมันอยู่บ้านติดกัน สนิทกันมานานละ เพื่อนมันก็เหมือนเพื่อนกู...ใช่ป่ะพวกมึง"
"เออ แค่แดกข้าวเอง อย่าคิดมากดิ ไปๆ ไปซื้อข้าวกัน"
"เออ กูชื่อฟลุ๊ค มึงชื่ิออะไรนะกูจำไม่ได้"
"กู...เบียร์"
"เชรดดดด หน้าตาดี ชื่อโคตรเท่.....กูตัดสินใจละ กูสนิทกับมึงดีกว่า เลิกคบไอ้เหี้ยเก้าละ วันๆ แม่งติดหญิง"
"อ้าวไอ้ฟลุ๊ค ทิ้งกูเฉยเลย!!"
ครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผมได้นั่งกินข้าวกับเพื่อนผู้ชายอย่างสมศักดิ์ศรี
เก้าอยากเป็นเพื่อนกับผมเพราะเรื่องวันนั้น มันใส่ใจและแคร์ผมมากกว่าใครๆ เราสองคนเริ่มสนิทกันมากขึ้น ผมเองก็สนิทกับเพื่อนของเก้ามากขึ้น
ผมกลายเป็นเด็กในกลุ่มเด็กเกเร แต่ผมก็ไม่ได้เที่ยวเตร่ให้ครอบครัวเสียใจและยังรักษาผลการเรียนของตัวเองไว้
ถึงพวกเพื่อนๆ จะเกเร แต่มันไม่ยุ่งเรื่องผิดกฎหมายและไม่ทำร้ายใคร มีชกต่อยบ้างตามประสาวัยรุ่น พ่อแม่ของผมเลยไม่ได้รังเกียจแถมยังรักเพื่อนๆ กลุ่มนี้ยิ่งกว่าผมเสียอีก
เราสนิทกัน
มากขึ้น
"การบ้านๆๆ วันๆ มึงทำแต่การบ้านหรอวะไอ้เบียร์"
"มึงเหอะเก้า ทำบ้างนะการบ้านอ่ะ ครูแม่งบ่นมึงให้พวกกูฟังไปครึ่งคาบละ"
"ดีดิจะได้ไม่ต้องเรียน"
"กูเสียค่าเทอมมาเรียนนะ"
"เหอะ กูขี้เกียจอ่ะ....เอาขนมมากินบ้างดิ"
"ห่อนี้หรอ? หมดแล้ว"
"เห้ยยยยย กูอยากกินนนน!"
"เหลือแต่มาปากกูเนี่ยจะกินมั้ยห้ะ"
"....."
ยิ่งสนิทกันมาก ผมก็เริ่มมองมันมากขึ้น
"นั่นไงไอ้เวรเก้า หายหัวไปทั้งคืนไปกับพี่นุ่น เด็กมหาลัยที่มันควงแน่ๆ กูจะสาปแช่งมัน"
"เอาน่าฟลุ๊ค มันก็เป็นของมันแบบนี้แหละ"
"เหอะ! มึงก็ให้ท้ายมันตลอดอ่ะเบียร์"
"มาแล้วเว้ย มีไรให้แดกบ้าง"
ตุบ!
"มาถึงก็หาของแดก ทำไม! แดกตับไม่อิ่มรึไงห้ะ!"
"ก็เออดิ! รอบเดียวก็หยุดละ พี่แม่งเล่นตัว....เบียร์มีไรให้กูกินบ้าง"
"ก่อนอื่นไปนั่งไกลๆ กูก่อน กลิ่นลิปที่มึงทามามันหวานจนกูปวดหัว"
"กลิ่นลิป? ลิปอะไรวะไอ้เก้า มึงใช้ลิปหรอ"
"กูก็ใช้ปกตินะ..."
"แต่ปกติมึงใช้กลิ่นวานิลาของยี่ห้อวาเส่อลีนไง วันนี้มึงใช้กลิ่นอะไรก็ไม่รู้"
"มึงรู้ด้วยหรอวะเบียร์"
"นั่นดิ มึงไปรู้ได้ไงว่าไอ้เก้ามันใช้ลิปอะไร แล้ว...มันมีกลิ่นด้วยหรอวะ?"
"กูเคยเห็น อีกอย่าง แม่งชอบยื่นหน้าเข้ามาใกล้กูก็จำได้ดิ กลิ่นน้ำหอม กลิ่นลิปบาล์ม กลิ่นแป้ง"
"........"
"มองกูทำไมอ่ะ?"
"หึ..."
ผมไม่รู้ว่าผมไปสังเกตุมันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ผมละสายตาจากมันไม่ได้ ผมไม่เคยคิดว่าที่ผมเป็นอยู่มันคือคนที่ตกอยู่ในห้วงความรัก จนกระทั่ง
"มึงไม่มีของขวัญวันเกิดให้กูหรอเบียร์"
"กูเลี้ยงพิซซ่าไปเมื่อวานไง"
"โห่"
"มึงจะเอาอะไรอีกเก้า กูไม่มีตังค์เนี่ย"
"เหอะ......กูเบื่อว่ะ นอนค้างบ้านกูนะ เหงา"
"มึงไม่ชวนพี่ พี่อะไรนะคนที่มึงคุยอ่ะ ไม่ชวนเขามาค้างล่ะ"
"กูทิ้งแล้ว ทิ้งไปวันก่อน"
"อ้าว หรอ"
"มึงแม่ง....ไหนว่าจำเรื่องกูได้หมดไง"
"กูไม่ได้พูดเว้ย! เออๆ นอนก็นอน แต่พรุ่งนี้กูจะเรียนเช้านะ ไม่อยากสายอ่ะ ขี้เกียจวิ่งรอบสนาม"
"อือ"
"....มองหน้ากูทำไม"
"มึง....เริ่มจำเรื่องของกูตั้งแต่ตอนไหนหรอเบียร์"
"ถามอะไรวะ"
"เออ ตอบมา"
ผมก็แค่ตอบมันไปตามความจริง
"ก็คงตั้งแต่ตอนมาเจอกันอีกครั้งที่ห้องแหละ มึงชอบมองกูแปลกๆ กูพยายามไม่มองมึงแล้วแต่มึงไม่หยุดอ่ะ"
"ก็กู...เรื่องคืนนั้น"
"ช่างเหอะ กูลืมแล้ว"
"มึงลืมแล้วหรอ"
"อื้อ ใช่"
"ลืม หมดเลยหรอ?"
"...ก็กูเมา มันไม่ค่อยจำอะไรอยู่แล้ว"
"เบียร์ ..มึงแม่ง"
"....อะไรมึงอ่ะเก้า จู่ๆ ก็งอน?"
"กูแม่งยังจดจำทุกสัมผัส แต่ทำไมมึงลืมได้วะ"
"....ห้ะ??"
"เออ! กูพูดก็ได้"
"...."
"กูชอบมึง"
"อีกทีซิ?"
"กู ชอบ มึง"
"อย่าแกล้งกู ชอบบ้าอะไรกูเห็นมึงควงคนนู้นคนนี้ไปหมด"
"กูควงหวังเอาเล่นๆ ไง ก็ไม่คิดจะสารภาพกับมึงนี่หว่า ตั้งใจให้ความรู้สึกนี้มันหายไปเอง"
"แล้วมาบอกกู...กูควรทำยังไง"
"ก็มึงทำเหมือนไม่สนใจกูอ่ะเบียร์!! คืนนั้นเราเอากันเลยนะ มึงคราง ร้องไห้ เรียกชื่อกู เก้า เก้า เก้า เบาๆ หน่อยเก้า...กูยังจำได้หมด ความทรงจำที่ดีสุดยอดขนาดนั้น มึงลืมได้ไงวะ"
"....ไม่ คือ กูควรทำตัวยังไง จู่ๆ เพื่อนสนิทก็มาบอกชอบกูอ่ะ"
"ก็ไม่นะ ปกติ ทำไมอ่ะ....กูก็แค่พูดความรู้สึกของกู"
"กูควรมองหน้ามึงไม่ติดป่ะ?"
"เอิ่ม....แล้วแต่มึงอ่ะ แต่กูอยากเป็นเพื่อนกับมึงต่อ"
"กูก็อยากเป็นเพื่อน"
ทั้งที่พูดแบบนั้น
แต่คืนนั้น
"กูครางเรียกชื่อมึงด้วยหรอ"
"เออดิ เสียงอย่างหวาน ตอนนั้นมึงน่ารักมาก"
"หรอวะ ไม่รู้เลย"
"หึ....กูนึกถึงทีไรแม่งมีอารมณ์ทุกที"
"อือ เชื่อ เป้ามึงตุง"
"นอนไปเหอะไอ้สัส"
"มึงว่า เพื่อนปกติเขาเอากันปะวะ แบบ กลุ่มอื่น ห้องอื่น โรงเรียนอื่น"
"กูคิดว่าไม่ ถ้าเผลอเอากันไปแล้วคงมีมองหน้ากันไม่ติด บางทีอาจจะทะเลาะ แต่ถ้ายังอยู่กันได้ก็คงมีอะไรพิเศษกว่านั้น"
"พิเศษ...ยังไง?"
"ก็แบบ...ชอบไง เซ็กส์เฟรนด์ ไม่ใช่แฟน เป็นแค่เพื่อน เหงาก็เอากัน.....กูมีเพื่อนเป็นแบบนี้อยู่นะ แต่มันเป็นผู้หญิงทั้งคู่เลย"
"ในห้องหรอ"
"เออ ตอนม.ต้น มึงไม่สังเกตุดิ"
"อย่าบอกนะ....หึ...กูว่ากูเดาได้ สองคนนั้นตัวติดกันมาก นึกว่าเพื่อนสนิทตามประสาผู้หญิง"
"เปล่า มันมีซัมติง"
"แล้วผู้ชายล่ะ...มีเรื่องแบบนี้ป่ะ"
"กูไม่มีเพื่อนแบบนี้นะ แต่คงมีแหละ...ไม่ก็ กูกับมึง"
"กู..กับมึง? ครั้งเดียวเรียกเซ็กส์เฟรนด์ได้หรอ"
"ครั้งแรกเรียกพลาด แต่ถ้าครั้งที่สอง สาม สี่ ก็ตั้งใจ..."
"......"
"กู...แค่พูดเฉยๆ"
"ทำไมเป้ามึงไม่ยุบเลย"
"ไอ้เหี้ย พูดเรื่องนี้ตอนนี้กับมึงที่เคยเอากันคงยุบง่ายอ่ะ"
"มึงอยากหรอ"
"เออดิ"
ในตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่าผมพูดอะไรออกไป ผมแค่คิดว่า...ผม...อยากขยับตัวนิดหน่อยเท่านั้น
"ให้กูช่วยอะไรมั้ย?"
"อึก...กะ...เก้า...เบาๆ อ๊ะ อ๊ะ..."
"พ่อกับแม่กูไม่อยู่...ซี๊ดดดด...เสียวชิบหาย"
"กูเจ็บ จุก...อื้อ!!"
"ขอโทษ...แต่กูจะเสร็จ"
"ยะ....อย่ารัวดิ!!"
"อ๊าาา"
"อื้อออออ!!!"
ครั้งแรกเรียกว่าพลาด ถ้ามีครั้งที่สอง สาม สี่ เรียกว่าตั้งใจ
ผมกับเก้าเรามีความสัมผัสที่ไม่บอกให้ใครรู้ ต่อหน้าทุกคนเราทำเหมือนไม่มีอะไร แต่ลับหลัง
ฟอด!
"อะไรเนี่ย!"
"คิดถึง"
"เดี๋ยวพวกไอ้ฟลุ๊คก็มาเห็นหรอก"
"กว่ามันจะมา"
"แล้วทำไมมึงมาเร็วจัง"
"กูบอกให้เรียกกูว่าเก้าไง อีกอย่างกูชอบตอนมึงแทนตัวเองว่าเบียร์ น่ารักจะตาย"
"เพื่อนแซวหมด"
"ช่างดิ"
"ไม่เอาอ่ะ"
"มึงแม่ง...เออๆ ต่อหน้าไม่ต้องพูดแต่ตอนอยู่กันสองคนพูดให้ชื่นใจหน่อยดิ"
"...."
"นะครับเบียร์"
"หึ....ครับๆ....เก้า...เบียร์จะพูดให้ฟังจนเบื่อเลย"
"หึ้ยย! น่ารัก"
เราสองคนเริ่มต้นความสัมพันธ์นี้กันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกที ผมก็ชอบมันไปแล้ว
ไม่ว่าเก้าจะขอ จะพูด อยากให้ผมทำอะไรผมก็ไม่เคยขัดใจ
และมันก็ไม่เคยขัดใจผม
เราไม่บอกใคร และไม่เคยปิดบัง แค่ไม่มีคนถาม
ต่างคนต่างรู้สถานะของตัวเอง
ความชัดเจนที่เก้ามีให้ผมคือมันไม่กลับไปมีนิสัยเจ้าชู้ มันยอมถูกเพื่อนล้อแลกกับการที่ทำให้ผมสบายใจ
ตลอดเกือบสามปี เกือบสามปีที่พวกผมมีความรู้สึกให้กันมากกว่าเพื่อน
จนประทั่ง
"ยินดีกับนักเรียนทุกคนที่จบการศึกษา ผ.อ.หวังว่า...."
"เก้าดีใจนะที่ได้เรียนที่เดียวกับเบียร์"
"อื้อ เบียร์ก็ดีใจที่พยายามสอบจนติด ถ้าไม่มีเก้ากับฟลุ๊คติวให้เบียร์สอบไม่ติดแน่"
"แต่ถ้าเบียร์สอบไม่ติดแล้วต้องไปเรียนที่อื่นเก้าก็จะตามไป"
"อย่าเว่อร์น่า"
"จริงๆ นะ...เออ คืนนี้เบียร์ไปนอนค้างกับเก้าได้มั้ย พรุ่งนี้เบียร์ต้องไปหาพ่อกับแม่ที่ต่างประเทศแล้ว กว่าจะได้เจอกันอีกนานเลย"
"อยากหรอ"
"คิดถึงต่างหาก อยากกอดให้นานที่สุด"
"ปากหวานนะ"
"เบียร์ก็ชิมบ่อยๆ นี่"
"เหอะ ทำเป็นพูด...อื้อ...ไปด้วยก็ได้"
"จะรอนะ..."
ผมไม่คิดว่าวันนั้นที่ไปบ้านมัน จะพิเศษกว่าทุกวัน
"เก้า...."
"สวยมั้ย? เก้าทั้งจุดเทียน แต่งห้อง สั่งทำตุ๊กตาน่ารักๆ ชิ้นเดียวในโลกให้เลยนะ"
"ทำไม..."
"เป็นแฟนกันนะเบียร์"
ผม...ได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย?
"เก้า..."
"เก้ารักเบียร์นะ"
"พูด..จริงๆ หรอ ไม่ได้แกล้งใช่มั้ย"
"อื้อ! นะ เป็นแฟนกันนะ"
"อื้อ!!"
"เย้! เบียร์เป็นแฟนเก้าแล้วนะ"
"ครับ"
"ต่อไปห้ามดื้อนะ เข้าใจมั้ย ถ้ารู้ว่านอกใจจะตีตูด"
"บอกตัวเองเถอะ"
"เก้าไม่นอกใจเบียร์หรอก รักมากขนาดนี้"
"ขอให้จริงนะ"
"จริง สาบาน"
ใช่
เก้าไม่เคยนอกใจผม
ตั้งแต่วันนั้น
จนกระทั่งวันนี้
สามปีที่คบกันเป็นแฟน
เก้าไม่เคยนอกใจ
แต่ว่า
เพี้ยะ!!
"ฮึก.....กะ...เก้า..."
"กูบอกกี่ครั้งว่าหลังจากหกโมงเย็นกูไม่ให้มึงออกจากห้อง!"
"แต่...แต่พี่บอลเขาแค่ซื้อของมาฝาก....เราแค่ออกไปรับของ ฮึก...แค่หน้าห้อง"
"บอล บอล บอล!!! มึงสนิทกับมันมากนักรึไงถึงต้องซื้ิิอของมาฝากกันห้ะ!"
"ก็เขา...ฮึก...เป็นพี่รหัส"
"พี่รหัส...หึ!! อย่าให้กูรู้ว่าพวกมึงแอบเอากัน"
"เก้า!!"
เพล้ง!!
"มึงขึ้นเสียงใส่กูหรอวะ!"
"ฮึก....กะ...เก้า..."
"กูจะบอกมึงอีกครั้ง กูไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น!! มึงเป็นของกู! เป็นเมียกู!! ถ้ามึงไม่ฟังกู กูจะจับมึงล่ามโซ่แล้วขังไว้ในห้องจริงๆ นะไอ้เบียร์"
"ถ้าเก้าบอกว่าเบียร์เป็นเมียเก้า แล้วทำไมเก้าไม่บอกกับเพื่อนทุกคนล่ะ!!"
"....."
"แม้แต่ฟลุ๊ค.....ฮึก...เก้ายังไม่เคยบอกเรื่องของเราสองคนให้ฟลุ๊คฟังเลย..."
"อยู่เงียบๆ แล้วกลับเข้าไปในห้อง ถ้ากูกลับมายังเห็นว่ามึงไม่หลับมึงเจอดีแน่"
"ทำไมล่ะเก้า!! ทำไมต้องปิดบังเรื่องที่คบกันด้วย!!"
"เพราะกูไม่อยากให้ใครรู้ไง!! เงียบปากแล้วกลับไปที่ห้องซะ!!"
ปัง!
"ฮึก...."
เกิดอะไรขึ้น...ระหว่างเราสองคน
ตลอดสามปีที่คบกันมา
เกิดอะไรขึ้นกันแน่....
เอี๊ยดดดด!!!
โครม!!
"เบียร์...ไอ้เบียร์...มึง...มึงเป็นอะไรมั้ย...เบียร์...ฮึก....เบียร์!! มึงลืมตาขึ้นมาซิวะ!!! ลืมตาขึ้นมามองกู!! ฮึก...เบียร์!!!"
ผมเจ็บปวดจนไม่อยากอยู่ต่ออีกแล้ว
เสียงร้องไห้ของมันผมยังจำได้ดี
ก่อนที่ผม...จะจำอะไรไม่ได้อีกต่อไป...
เขียน เปิดเรื่อง
10/05/64
จบเรื่อง
6/06/64
......
ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน ทุกการแสดงความคิดเห็นสามารถพิมพ์ได้โดยสุภาพ
ขอบคุณค่ะ
ไลค์ เม้นต์ ติดตามด้วยน้าาา
ขอบคุณจ้า
Guest
