รักนี้แค่เธอ

ตอนที่ 1

ความรักของเรื่องนี้ เกิดขึ้นเมื่อตอนที่ฉันเริ่มเข้าเรียนม.ปลาย ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง โดยที่ฉันไม่รูตัวเลยว่า การเจอเขาคนนั้นทำให้ฉันเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ โดยเริ่มต้นจาก

“เห้ย แก แกก็เรียนที่นี่มาสักพัก แกไม่คิดะชอบใครเลยหรอวะ” เพื่อนในกลุ่มถามปลายหญิงสาว ผมดำยาวสลวย แก้มเลือดฟาดนิดๆ และเป็นคนที่เคยเจ้าชู้

“ยังอ้ะยังไม่มีใครที่ถูกใจเลยแก”

“งั้นเดียวเราเสนอให้เอามั้ย เขาเรียนเก่งมากเลยนะ ตี๋ๆ ขาวๆ แถมขยันด้วย”

“หึ้ยจริงดิ ไหนอ้ะ”  

“อือ เดียวรอช่วงกินข้าวนะ เดียวชี้ให้ดู”

“อืม โอเคจ้า”

พักเที่ยง.......

           “เห้อออ เลิกคาบสักที ปะ พวกแกกินข้าวกัน หิวแย่แล้ววว” ปลายพูดขึ้นหลังจากที่เรียนหนักมาสี่คาบ

           พอมาถึง ฉันก็ได้เจอชายคนหนึ่ง เขาชื่อ ปอนด์ หนุ่มผู้มั่นใจ น่ารัก มีเสน่ห์ เรียนเก่ง เป็นที่รักของทุกคนในโรงเรียน

           “นี่ๆ ปลายดูคนนั้นคนที่ หน้าตี๋ๆ คนนั้นแหละที่ฉันบอกอ้ะ(ซึ่งเป็นคนที่ฉันมองเมื่อกี้)”  พร้อมชี้ให้ดู

           “คนนั้นหรอ เราพึ่งเห็นเมื่อกี้แล้วอ้ะ”

           “ใช่ ฉันว่ามีนเหมาะสมกับแกดีนะ ทั้งนิสัยและอะไรหลายๆอย่าง”

           “ไม่อ้ะ ฉํนชอบพพวกแบดบอยมากกว่า” ฉันพูดพร้อมมองปอนด์

           “จ้า สักวันแกจะหลงรักปอนด์ โดยไม่รู้ตัวน้ะจ๊ะ”

           “จ้า แม่คนสวย”

ในวันนั้นที่เจอเขา มันทำให้ฉํนมีความสุขอีกครั้ง มันทำให้ฉํนอยากพบเจอแต่เขา ยิ่งในช่วงแรกๆ ฉันตามหาเฟสเขา และแอดไป เขาก็รับแอดเรา มันทำให้ฉันมีหวังแอบชอบเขามาเป็นเวลา 3 ปี เต็มๆ จนถึงทุกวันนี้ โดยที่ไม่มีใครรู้

จู่ๆ ความลับแตกจนได้

“แก เรายืมโทรสัพท์หน่อยสิ เน็ตหมดอ้ะ” พลอย เพื่อนต่างห้องและรู้จักกับคนที่ฉํนชอบ

“อือ ได้สิ”

“นี่ แกชอบปอนด์หรอ” พลอยตกใจเมื่อเห็นฉันเคยค้นหาเฟสของปอนด์

“อือ ชอบสิ” เผลอพูดออกไปโดยไม่ติด ยิ่งทำให้พลอยล้อเรามากขึ้นแถมยังไล่ประกาศจนเรื่องถึงหูของปอนด์

“นี่ พวกแก อินี่ชอบปอนด์ว่ะ” ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว หลังจากที่พูดจบ

นั่นทำให้ฉํนต้องพบเจอแต่คามเจ็บปวดมากขึ้น

เมื่อปอนด์ร็เรื่องเข้า เขาก็ฝากรุ่นน้องที่ฉันสนิทว่า “เรามีแฟนแล้ว ฝากบอกปลายด้วยนะ กลัวจะทำให้เสียใจ ตัดใจเถอะนะ”

มันยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวดมาก เพราะเมื่อก่อนฉํนเป็นคนที่เจ้าชู้พอตัวแหละ แต่พอเจอปอนด์ มันทำให้ฉํนเลือกที่จะรอเขา แต่ฉันรู้ ว่าที่ปอนด์พูดมามันโกหก เพราะเขาไม่สนใจความรัก เขามุ่งแต่เรียน และฉันก็ชอบเขาตรงนี้แหละ พอเจอหน้ากัน เขาก็มองเราและเพื่อนปอนด์ก็แซว โดยการเรียกชื่อปอนด์ โดยหันมาทางเราเฉยๆ ไม่พูดอะไร แต่ก็ได้ยินมาว่า เขาไปชอบรุ่นน้องและหยอกล้อกันแบบมากกว่ารุ่นพี่รุ่นน้อง ในแต่ละวันฉันก็แอบมองเขา จนเขาคิดว่าเราโรคจิต ถึงเขาจะว่าฉันอย่างไร ฉันก็ชอบเขา ยิ่งเจอยิ่งรักมากขึ้้นๆ แล้วมีอยู่วันหนึ่ง

"ปอนด์ คือเราเหงาอ้ะ คุยเป็นเพื่อนหน่อยสิ" ฉันสะดุ้งฮืกเมื่อมีเพื่อนที่ปอนด์รู้จักเข้ามาแซว แต่ในใจฉันอดหวงไม่ได้จึงกลั้นความเสียใจไว้ในใจ

"แก เราว่าเราชอบปอนด์อ้ะ" เเนทสาวผู้เฟรนลี่กับทุกคนโดยเฉพาะปอนด์คนที่ฉันรัก

"แล้วนี่แก ชอบปอนด์แบบไหนล่ะ" ฉํนถามขึ้น(รู้ในใจว่าแนทแค่พูดให้เราเสียใจแต่เราก็พยายามเก็บความรู้สึกไว้)

"ชอบแบบเพื่อนอ้ะ เราไปรักเด็กม.5อ้ะ ทำไมหรอ อย่บอกนะว่าแกชอบปอนด์อ้ะ" ฉันเงียบสักพัก ก่อนจะพูด

"ใช่ เราชอบ ชอบมากนานแล้วด้วย"

"งั้นโทษทีนะ เมื่อช้าปอนด์ยังแซวเราเลย" คำนี้มันทำให้ฉันเจ็บมากกว่าเดิม ฉันทำได้แค่เก็บอาการอิจฉาไว้

"หรอ งั้นไปเรียนก่อนนะ ไว้เจอกัน" ฉันเอ่ยเเละจะเดินจากไป

"เคร จ้า" แนทตอบกลับ

หลังจากวันนั้นฉันจึงเลือกที่จะถอยห่างจากเขา

ในขณะนั้น ฉันก็ได้เจอเขาและบังเอิญได้อยู่ใกล้เขา มันทำให้ฉันรู้สึกใจเต้นอีกครั้ง

ในวันที่ไปทัศนศึกษา เราได้บังอิญนั่งข้างๆเขา ในตอนที่รถจอดกระทันหัน หน้าของเราทั้้งคู่ใกล้กัน และเราได้มองตากันไปแบบลึกซึ้ง ใจฉันเต้นแรงมาก