"หัวใจของคนเราจะเปลี่ยนไป หลังจากโดนทำร้าย"
การตายของพี่ชายและการรักใครสักคนหนึ่งเป็นเรื่องน่าเจ็บปวด
ให้รสขื่นขมมากกว่ารสชาติหวานล้ำจากความสุขเมื่อมีรัก
ในอดีต...ความรักของสิคาล กัมลาศ
บีบคั้นให้พี่ชายต่างสายเลือดถึงแก่ความตาย
ทำเขาเข็ดขยาดและเวียนวนลงโทษตัวเอง ใช้ชีวิตไปตามคำสั่งเสียสุดท้าย
โศกนาฏกรรมครั้งนั้นทำให้เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
กระทั่งได้พบกับร่มฉัตร ผู้ช่วยส่วนตัวคนใหม่ ลูกชายของคฑาผู้ช่วยส่วนตัวคนเก่า
สิคาลทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่ เขาพลาดพลั้งมีความสัมพันธ์กับร่มฉัตรโดยไม่ได้ตั้งใจ
เดิมทีเรื่องนี้อาจเจรจาชดใช้ให้กันได้ง่ายๆ เพราะเจ้าผู้ช่วยขี้งกก็ชิงเรียกร้องเป็นเงินแทน
ทว่าเรื่องกลับไม่ง่าย เมื่อมีสายใยบริสุทธิ์ก่อเกิดผูกมัดพวกเขาเอาไว้
***
"คุณเจ้านาย ถ้าคุณจะไม่ลงเอยกับใครชั่วชีวิตนี้ แต่คุณยังเที่ยวบึ๊ดจ้ำบึ๊ดกับใครไปทั่ว เพื่อไม่ให้คุณสืบพันธุ์เพื่อแพร่พันธุ์ ทำหมัน...ป้องกันเรื่องไม่คาดฝัน คุณน่าจะทำๆ หมันไปซะ" ร่มฉัตรบ่นเจ้านายไม่จริงจังพลางหยิบป๊อปคอร์นใส่ปากเคี้ยว
"ฉัตร เธอกำลังท้อง ไม่ควรตากฝน กลับ..."
สิคาลยังพูดไม่ทันจบคำ ร่มฉัตรก็บ่นต่อไม่เลิก
"แต่มันสายไปแล้ว คุณได้กระทำการสืบพันธุ์เพื่อแพร่พันธุ์แล้ว"
อย่างน้อยก็มั่นใจได้เลยว่าคราวนี้ร่มฉัตรจริงจัง เผยความเครียดและความเสียใจต่อปัญหาที่ต้องเผชิญในตอนนี้...
ความเสียใจกลั่นออกมาเป็นน้ำตาไหลอาบปานทำนบแตก ที่ไม่ต้องก่อตัวเหมือนพายุฝนที่ก่อนตกกระหน่ำนั้น เป็นเมฆครึ้มมาก่อนก็กระหน่ำเสียน้ำตาได้เลย เพราะอัดอั้นตันใจมานาน
ทว่าคนร้องไห้ยังไม่ลืมหยิบป๊อบคอร์นใส่ปากเคี้ยวเรื่อยๆ
"ที่อยู่ในท้องของเธอนั่นก็ลูกฉัน เลิกนั่งตากฝน กลับไปกับฉันเดี๋ยวนี้ แล้วก็เลิกกินของไม่ได้ประโยชน์พรรค์นั้นได้แล้ว"
สิคาลกล่าวจบก็ดึงแขนร่มฉัตรขึ้นมาจากม้านั่ง แล้วฉวยหยิบป๊อบคอร์นที่ร่มฉัตรกอดเอาไว้ในวงแขนเขวี้ยงทิ้งใส่ถังขยะด้านข้างอย่างไม่ใยดี
ร่มฉัตรมองป๊อบคอร์นลอยลิ่วกระทั่งมันไปจบลงที่ถังขยะด้วยนัยน์ตาเบิกกว้าง การกระทำนั้นของเจ้านาย ทำเอาผู้ช่วยส่วนตัวโมโหสุดขีด พยายามดึงแขนออกอย่างไม่อยากใกล้ชิด ทว่าแต่ไหนแต่ไร แรงของเขามันก็ไม่อาจทานแรงของเจ้านายลูกครึ่งร่างสูงใหญ่ การดิ้นรนจะเอาตัวออกห่างจึงเป็นเรื่องที่รังแต่จะบีบคั้นให้เจ้านายใช้กำลังเหนี่ยวรั้งเขาให้ใกล้ชิดมากขึ้น
"ไอ้คนทุเรศเอ๊ย! ผมจะกลับไปไหนได้!? บ้านผมก็ไม่มีให้กลับ พ่อแม่โกรธผมก็เพราะผมท้องกับใครก็ไม่รู้ ผมตกที่นั่งลำบากอย่างนี้ ยังช่วยปิดบังว่าใครก็ไม่รู้คนนั้นมันคือคุณ แม้แต่ตอนนี้ผมแค่จะนั่งกินป๊อบคอร์นที่เป็นความสบายใจเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ของผม คนทุเรศอย่างคุณก็ไม่ให้ผมกิน! ผมเกลียดคุณที่สุดเลยเว้ย! ดังนั้น...วันนี้ผมขอลาออก!"
"ฉันอนุมัติ"
"...!?"
"เธอไม่ต้องเป็นผู้ช่วยส่วนตัวคอยดูแลฉันแล้ว"
"เออ...เออดี! ถึงจะพึ่งกลางเดือน แต่เดือนนี้ผมต้องได้เงินเดือนเต็มเดือน!"
"ได้ ต้องการอะไรอีกไหม?"
"..." ให้มันได้อย่างนี้สิชีวิต ไม่มีงานทำ แถมยังท้องอีก
ร่มฉัตรนึกสลดที่ตัวเองปากพล่อยพูดไวไปหน่อย เขาไม่มีงานทำก็เพราะเจ้านายโยนป๊อบคอร์นของเขาทิ้งจนเขาโมโหขาดสติยั้งคิด ป๊อบคอร์นถ้ามีเงินเสียอย่าง ของแบบนั้นจะซื้อกินเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ถ้าไม่มีงานจะมีเงินไปซื้อป๊อบคอร์นกินได้ยังไง
ไม่รู้จะทำยังไง เมื่ออยู่ในสถานการณ์ชีวิตที่ย่ำแย่ลงกว่าเดิม ร่มฉัตรเลยร้องไห้ไร้เสียงสะอื้นแข่งกับสายฝนพรำๆ ในตอนนี้มันเสียเลย ร้องไห้แบบที่ยังเอาดวงตาโกรธขึ้งจ้องมองอดีตเจ้านายผู้นำพาให้ชีวิตของเขาต้องบรรลัยอย่างประนาม ปากขมุบขมิบสาปแช่งไร้เสียง
"ในเมื่อท้องแล้ว หน้าที่ใหม่ของเธอก็คืออุ้มท้องเด็กคนนี้ ...จนกว่าจะคลอด ฉันจะดูแลเธอเอง"
Guest
