พลิกหัวใจนายจอมป่วน Naughty boy

Naughty boy พลิกหัวใจนายจอมป่วน.. 

"ความรู้สึกแอบรัก..มันช่างทรมานเหลือเกินอะไรอย่างนี้ " 

ฉันคงได้แต่ถามตัวเองซำ้ไปซำ้มา แต่ก็ไม่เคยหาคำตอบให้ตัวเองได้เลยซักที 

เอลิส คือชื่อของฉันที่เขาคนนั้นชอบใช้เรียกอยู่เสมอ ทั้งๆที่ชื่อของฉันจริงๆคือ "ปลายฝน" ฉันเคยถามเขาอยู่เสมอว่าทำไมต้องเรียกฉันเอลิสด้วย แต่เขาก็มักให้คำตอบว่าชอบชื่อนี้เลยอยากเรียกแบบนี้เองล่ะ "ทำไม?..ก็คนมันชอบตามใจหน่อยไม่ได้รึไง..ชื่อนี้ฉันตั้งใจจะเอาไว้เรียกกับเธอแค่สองคน" 

ฟังเขาพูด..มันทำให้ฉันคิดเตลิดไปไกลเสียจริงๆ.. 

"ถ้าฉันจะบอกว่า เขาคนนั้นคือเพื่อนสนิทของฉันเองล่ะ..พวกคุณจะเชื่อรึเปล่า..เรากำลังเรียนปริญญาโทด้วยกัน.." 

ก็เราดันคบหาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเข้าเรียนมัธยมปลายใหม่ๆ ความเป็นเพื่อนที่เข้าใจและไว้วางใจคงก่อขึ้นตั้งแต่ตอนนั้นมาน่ะสิ..แต่ฉันน่ะสิ?? 

นับวันความผูกพันธ์ของฉันมันค่อยๆแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ไม่ใช่ความสัมพันธ์ฉันเพื่อนของเราขาดลง.. แต่..แต่ฉันรู้สึกว่า หัวใจของฉัน มันเริ่มที่จะค่อยๆเปลี่ยนเขาจากคำว่าเพื่อนสนิท มาเป็นคนที่อยู่ในหัวใจของฉันเสียแล้ว..นี่ฉันคงจะต้องเจ็บกับความรักที่ไม่อาจบอกเขาออกไปได้.. 

และคงต้องเจ็บซ้ำอีก เมื่อเขาก็ดันมีคนที่เขาหลงรักอยู่แล้ว..และเขามักจะมาปรึกษากับฉันเรื่องเธอคนนั้นอยู่เสมอ.. 

แล้วแบบนี้ฉันจะต้องทำอย่างไรต่อไปดีละ? 

"ตอบ..ฉันทีสิ?" 

อิมเมจตัวละคร 

เหมันต์  พฤกดิเรกอนันต์ สูง 188 อายุ 22 

ผู้ชายหลายบุคลิก อารมณ์แปรปรวน โกรธง่าย ปากร้าย กวนตีน แต่จริงๆเป็นคนจริงใจ จริงจัง ขี้อ้อน รักจริง มีเสน่ห์ ติดแฟน 

" นี่เอลิส..ทำไมเธต้องหน้าแดงขนาดนี้ด้วยล่ะ..ไม่สบายรึเปล่า" 

เขาเอามือหนาใหญ่มาอังที่หน้าผากของฉันเบาๆ พร้อมเอาหังมือแตะที่แก้มนวลของฉันสลับไปมาทีละข้างท่าทางร้อนรน 

ปลายฝน  ธนสินธุกร สูง 170 อายุ 21 

หญิงสาวโลกส่วนตัวสูง ชอบเก็บตัวเงียบอยู่คนเดียว เป็นเด็กต่างจังหวัด แต่ถูกพ่อแม่ส่งเข้าเรียนในกรุงเทพ แล้ววันหนึ่งจึงได้มารู้จักกับเขา "นายจอมป่วน" ที่ทำเอาหัวใจของฉันเต้นผิดจังหวะทุกทีเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ..เขาคนนั้น 

"ปะ..เปล่าหรอก ..ฉันคงเหนื่อย มากเกินไป ..ก็แค่นั้น..ไม่มีอะไรหรอก" 

ฉันคงได้แต่ยืนเก้ๆกังๆ ตอบเขา พร้อมกับความรู้สึกสั่นพร่าไปทั้งตัว เมื่อรู้สึกว่าความใกล้ชิดของเขาแทบเป็นภัยอันตรายอย่างหนึ่งที่ทำให้ฉันแทบล้มทั้งยืนเลยทีเดียว..."นี่ฉันเป็นอะไรไป..ก็ยังคงไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน" 

โทนี่  พชร พิสิทธิ์ธีระสุนทร สูง 187 อายุ 22 

คุณชายจอมซนของบ้าน ที่มีนิสัยน่ารักขี้เล่น ออดอ้อนเอาใจใส่ อยู่เสมอ หลงรักปลายฝนตั้งแต่แรกเจอ แต่ไม่รู้จะบอกกับเธอยังไง ก็เธอดันเป็นคนเก็บตัว โลกส่วนตัวสูงแบบนี้ "แล้วผมจะทำยังไงดี? แล้วเธอจะมีคนที่ชอบรึยังนะ?" ความกล้าที่เคยมีของผมมันลดหายลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..ให้ตายเถอะ !!! 

แคนนิส  เพรชวิเศษ โซฮยอน สูง 175 อายุ 22 

ลูกครึ่งไทยเกาหลี หญิงสาวที่นั่งอยู่ในหัวใจของเหมันต์มาตลอด สาวมั่นสาวฮอตที่สุดในมหาลัย 

ก็แน่ล่ะสิ..สวยๆอย่างเธอ..ก็ต้องมีตัวเลือกเยอะเป็นธรรมดา แล้วอย่างนี้เธอจะต้องมานั่งจมปลักกับผู้ชายคนเดียวอย่างนั้นน่ะเหรอ?...ไม่มีทางซะหรอก..แล้ววันหนึ่งพวกคุณก็จะเข้าใจเอง..ว่าทำไม..ก็เพราะคนเราย่อมเลือกทางที่ดีที่สุดอยู่แล้ว..ใช่ไหมล่ะ.. 

เนื้อหาบางส่วน 

"นี่เอลิส..เธอหายไปไหนมา..รู้รึเปล่าว่าฉันกำลังมีปัญหา" เสียงเรียกจากร่างสูงใหญ่ พูดด้วยวาจาไม่เต็มคำนัก และสายตายังดูเศร่าลงอย่างผิดปกตินัก 

"มีอะไรเหรอ?นายสอบตกใช่มั้ย?...เวลาว่างนายมาให้สิ เดี่ยวฉันติวหนังสือให้ก็ได้นะ" 

ฉันรู้สึกตกใจกับท่าทางร้อนรนของเขาเป็นอย่างมาก ก่อนที่จะได้คำตอบคือการส่ายหน้าไปมา พร้อมใบหน้าที่ดูเจื่อนลง ดวงตาคมอ่อนแสงลงจนเห็นได้ชัด 

"มีอะไรรึเปล่า?..เหม" 

เสียงหวานสดใสแลดูเศร้าลงตามอารมณ์ของคนตรงหน้าเช่นกัน ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แค่เห็นเขาเศร้าเสียใจ ปลายฝนเองก็เศร้าใจตามเขาไปด้วย ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นกับเธอมานานเท่าใดแล้ว  แต่รู้เพียงว่าเหมันต์คือผู้ชายคนเดียวที่เธอทั้งแคร์ ทั้งห่วง จนสุดหัวใจ 

"ก็แคนนิส..เขาทำตัวห่างเหินฉันอีกแล้วน่ะสิเอลิส..ไปหาที่คณะก็ไม่เจอ..โทรหาก็ไม่รับ..แบบนี้มันคือยังไงเหรอ..ตอบฉันทีสิ" 

ร่างหนาใหญ่โผเข้ากอดร่างบางของปลายฝนทันที มือทั้งสองข้างของเขาโอบกอดเอวบางของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา แต่คนที่ถูกโอบกอดอย่างปลายฝนกลับทั้งอึ้งทั้งตกใจกับท่าทีของเขาเหลือเกิน ก็เพราะเขากับเธอไม่เคยใกล้ชิดกันขนาดนี้เลยสักครั้ง ครั้งนี้จึงทำให้หัวใจของเธอเต้นตุ้มตามผิดจังหวะอย่างบอกไม่ถูก แถมมือไม้ของเธอยังสั่นๆยังไงชอบกลอีกด้วย แต่แค่เพียงไม่นานเธอกลับรู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆรินรดที่หัวไหล่ของเธอ ทำให้ความรู้สึกตื่นเต้นหวั่นไหวของเธอหยุดชะงักลงทันที.. 

"เธอ..ทิ้งฉันไปแล้วจริงๆใช่มั๊ย..เอลิส " 

ร่างหนากอดกระชับร่างบางของปลายฝนให้แน่นยิ่งขึ้นอีก คล้ายต้องการหาที่พึ่งพิงยามที่หัวใจของเขาอ้างว้างล่องลอยแบบนี้ ร่างบางของปลายฝนจึงเปรียบเสมือนที่พึ่งพิงของเขาเพียงแห่งเดียวในเวลานี้ เขาเองก็ไม่แน่ใจนักว่า นานแค่ไหนที่เอาแต่กอดปลายฝนอยู่อย่างนี้..โดยที่ไม่คิดจะปล่อยเธอออกไปง่ายๆ