อา-หลาน...
ความสัมพันธ์น่าอึดอัดใจ
เมื่อต่างฝ่ายต่างพยายามปิดบังความรู้สึกตนไว้ภายใน
แต่...จะปิดได้นานเท่าไร
เมื่อยิ่งใกล้ชิดกัน...ยิ่งหวั่นไหว
...เกินกว่าจะห้ามใจ
ไม่ให้กลืนกิน
ไม่ให้ครอบครอง
...เป็นเจ้าของ
** เรื่องนี้เป็นความสัมพันธ์อาหลานที่ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันนะคะ **
***** ลงจบแล้วจะติดเหรียญทันที ****
“ป้อนด้วยปากบ้างสิ”
“ห๊ะ อะไรนะ”
“ปากนายไง เราจูบกันตั้งหลายครั้งแล้ว จะอายทำไม”
โอ๊ย ถามมาได้ จะไม่อายได้ยังไง ถึงจะจูบกันมาแล้ว แต่ผมไม่เคยใช้ปากป้อนขนมหรือของกินให้ใครนี่นา แค่คิดก็...อ๋อย
“ไม่เอาอะ” ผมรีบส่ายหน้าทันที
เห็นแววตาพราวแพรวนั้นยังจดจ้องมาอย่างมาดหมาย
“ถ้านายไม่ทำ เดี๋ยวอาทำให้เองนะ”
“เฮ้ย-ย-ย-ย”
ตะโกนห้ามไปก็เท่านั้น เพราะอาเขมช่างไวเหลือเกิน เมื่อมือข้างหนึ่งเอื้อมมารั้งเอวผมไม่ให้ถอยหนี พลางใช้มืออีกข้างหยิบสตอเบอรี่ที่ประดับอยู่บนหน้าเค้กมาคาบไว้ที่ปาก ใบหน้าคมสันโน้มต่ำลงมาใกล้แสนใกล้ ยิ่งพาหัวใจให้สั่นไหว
“อื้อ” ผมเผลออุทานประท้วงอีกฝ่าย
จูบของอาเขมราวกับจะตักตวงเอาทุกอย่างไปจากตัวผม เราสองคนจูบกันอย่างนั้นเนิ่นนานเหลือเกิน มันเป็นจูบที่แสนยาวนาน ช่างเรียกร้อง และแสนเอาแต่ใจ
เรือนกายร้อนผ่าวบดเบียดเข้ามาแสนชิดใกล้ กลิ่นกายจากผู้ชายตรงหน้าผสานไปด้วยกลิ่นเหงื่อไคลและกลิ่นหอมหวานของช็อกโกแลต...มันช่างเข้ากัน ชวนให้หลงมึนเมาหนักหนา
“ขอ...ได้ไหม”
ท่ามกลางพายุจากจุมพิตร้อน ผมเหมือนได้ยินเสียงกระซิบจากปากอาเขม แต่ฟังไม่ถนัดนัก
“อะไรนะครับ”
“นายไง...ขอกินนายเป็นของหวานคืนนี้ได้ไหม”
ฝากติดตามทวิตของไรต์ได้ที่ @Athousandmile19 ขอบคุณค่า ><
Guest
