ตัวร้ายถ้าจะรักข้าผิดนักรึ

"ข้ารักเจ้าฉางอี้"เสียงทุ่มเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น 

"ข้าเกลียดเจ้า"เสียงนุ่มนวลที่เอ่ยออกมาอย่างไร้เยื่อใยบาดลึกลงในจิตใจของร่างสูงที่ทำได้แค่รับฟังถ่อยคำอันแสนปวดร้าว 

"เจ้ารักข้าบ้างรึไม่...."เสียงทุ่มเอ่ยออกมาสั่นเทาเพียงเล็กน้อย แต่มือที่ถือดาบยาวกำรอบดาบที่ชี้ไปที่ร่างสูงของอีกคนที่เขาเกลียดชังนักสายตาทั้งสองจ้องกันนิ่งโดยที่อีกคนมิคิดยกดาบมาป้องกันตนเองเลยแม้แต่น้อย 

"หากเจ้าคิดฆ่าเฉินเชวีย ข้าจักฆ่าเจ้าให้ตายด้วยมือข้า!!"เสียงนุ่มนวลที่ตอนนี้เต็มไปด้วยโทสะ ตะคอกออกมาด้วยความแข็งกร้าว 

"ฮึ!...ฮ่าๆๆ!!!...ฮรึก!...ฮ่าๆๆ!...ฮึๆ..เช่นนั้นรึ"ชายหนุ่มได้ยินถ้อยคำที่ไม่ว่าครั้งไหนก็เจ็บปวด มือที่กำลังกำดาบแน่นหวังปลิดชีวิตศัตรูของตน ลู่ตกลงข้างลำตัวอย่างหมดเรี่ยวแรง เขามองไปที่คนทั้งสอง ก่อนจะเบนสายตามองไปบนฟ้าอย่างทนไม่ไหว เขารู้ว่าผลจะออกมาเป็นเช่นไร แต่ครั้งนี้มันชั่งเจ็บเกินจะทนไหว ทำไมกัน..ทำไมกัน.... มีเพียงคำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัว คำถามที่ถามตนเอง ถามโชคชะตา ถามทุกสรรพสิ่ง ทำไมกัน 

ชายหนุ่มมองไปอย่างว่างเปล่า เจ็บจนชา แต่ก็ยังเจ็บบาดลึกลงไปได้อีกหรือ 

"......"ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาแม้เพียงครึ่งคำ แต่ดาบที่คนอันเป็นที่รักของตนยังชี้จ่อที่กลางหลังในจุดหัวใจ 

"ข้าแพ้เจ้าเฉินเชวีย"ชายหนุ่มพูดออกมาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนปลายดาบที่เมื่อครู่คิดใช้สังหารศัตรูหัวใจของตน ในบัดนี้เปลี่ยนทิศทางมาชี้ตรงกลางอกตน 

"จบเสียที..."ชายหนุ่มเอ่ยกับตนอย่างหมดแรง ก่อนออกแรง ทิ่มแทงลงที่กลางอกของตนบาดลึกลงไปยันทรวง ตาหลับลงปล่อยความเจ็บให้เข้าแทรกแซงเผื่อจะลดความเจ็บทางใจตนได้บ้าง