Best friend เพื่อน(ที่)รัก

Best friend เพื่อน(ที่)รัก

..

..

..

นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของเค้าเลยนะ....ดีไม่ดียังไงก็บอกเด้อ

ปลื้มxโปร

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“แม่ยังไม่มารับหรอ? โปร”

“อืม”

“ให้กูไปส่งไหม? ก่อนถึงบ้านมึง กูจะพามึงไปกินติมด้วย”

“มึงจำได้?”

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ตรงนั้นอะเจ็บไม่มากหรอก....ที่เจ็บน่ะตรงนี้”

“แล้วมึง...”

“หยุดถามเถอะโปรตอนนี้กูยังไม่โอเค...มึงพากูกลับบ้านเหอะ...มึงขับรถเป็นใช่มั้ย?”

“กูขออยู่แบบนี้แปปนึงนะ”

(ร้องเลยปลื้ม...มึงร้องให้พอนะ...กูจะอยู่ข้างมึงเอง)

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“อันที่จริงกูก็ไม่ได้โกรธมึงหรอก...กูแค่เล่นตัวเฉยๆ”

“ที่มึงไม่ยอมคุยตั้งแต่เช้าเพราะต้องการเล่นตัวแค่นี้?”

“ช่ายยยยแล้ว เพราะกูอยากรู้ว่าตอนนี้กูสำคัญกับมึงระดับไหนแล้ว”

“ระดับอะไร?”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

บทนำ

06.00น.

กริ๊ง....กริ๊งๆๆๆ

เสียงนาฬิกาปลุกดังต่อเนื่องอย่างไม่หยุดหย่อนราวกับต้องการบอกให้ร่างบางที่หลับอยู่บนเตียงตื่นจากฝันได้แล้ว คนถูกรบกวนจากฝันหวานใช้มือควานหานาฬิกาปลุกข้างเตียงเพื่อเอามาปิดเสียง ทั้งที่หัวทุยก็ยังซุกอยู่ใต้หมอน พอทุกอย่างสงบลง เจ้านาฬิกาตัวดีหยุดส่งเสียงแล้ว ร่างบางก็ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงด้วยใบหน้าไม่เต็มตื่นดีนัก เขาเปิดปากหาวออกมาอย่างเต็มที่

“โปร...ตื่นยังลูก” เสียงที่คุ้นหู ร้องเรียกผ่านทางหน้าประตูเข้ามา ทำให้โปรยกมือขึ้นมาเกาหัวอย่างเซ็งๆ ที่แม่ของเขาขึ้นมา เรียกปลุกเพราะกลัวเขาจะแอบหลับต่อจนไปโรงเรียนสาย

(แต่นี่เพิ่งเปิดเรียนวันแรกเองนะแม่ สายหน่อยก็ได้~~~)

“ตื่นแล้วครับบบ...แม่ ฮ้าว....” แต่ถึงจะเซ็ง แต่ร่างบางก็ตอบรับพร้อมหาวปิดท้าย

“แม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้วนะ....อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็รีบลงไปกินละ”

“ครับแม่” พอเสียงของคนเป็นแม่เงียบหายไป โปรก็ลงจากเตียง อาบน้ำ แต่งตัว ตามที่แม่ของเขาบอก

วันนี้เปิดเทอมวันแรกโปรจึงไม่ต้องเตรียมอะไรมาก กินข้าวเสร็จ    แม่ของเขาก็เดินมาส่งที่หน้าโรงเรียนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเขานัก...อาจเพราะมีกันอยู่สองคนแม่ลูกจึงทำให้โปรไม่เคยอายที่แม่ของเขาเดินมาส่งที่หน้าโรงเรียนอยู่ตลอด  ตั้งแต่ประถมจนตอนนี้ที่เขาโตเป็นหนุ่มวัยมัธยมปลายแล้วก็ตาม

“ตั้งใจเรียนนะ..ไอ้ลูกชายอย่ามัวแต่ไปจีบสาวละ”

“โธ่แม่อ่ะ...ผมไม่ได้เป็นพวกขี้หลี่ซะหน่อย”ร่างบางทำแก้มพองลมใส่แม่ของเขาอย่างงอนๆ

“แม่พูดเล่นหรอกน่ะ...ดูสิทำหน้างอนซะเหมือนผู้หญิงเลยลูกฉัน”แม่ของโปร ยื่นมือไปดึงแก้มลูกชายอย่างหมั่นเขี้ยว

“แม่อ่ะ...ผมเจ็บนะ...ผมเข้าโรงเรียนก่อนดีกว่าเดี๋ยวสาย ไปนะครับรัก แม่นะ”โปรสวมกอดร่างนิ่มของแม่ตนเองก่อนจะหอมแก้มอีกฟอดใหญ่ จนอีกฝ่ายตีแขนของเขาเบาๆ

ฟอด!

“ไปๆ เข้าไปได้แล้ว”

“ครับ”โปรตอบรับแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียนโดยมีสายตาของคนเป็นแม่ที่มองตามอย่างห่วงๆ เพราะไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป อย่างไงซะลูกชายของเธอก็เป็นแค่เด็กน้อยขี้อ้อนคนเดิม

(เฮ้อ!!สงสัยลูกชายเราคงจะมีสะใภ้ให้ไม่ได้แล้วละ โบว์เอ๊ย~~)

#ช่วงนี้ชี้แนะ--'

1.นิยายเรื่องนี้เป็นแนว( ชายรักชาย) รับไม่ได้

ได้เลยนะคะ

2.ในนิยายเรื่องนี้อาจมีคำไม่สุภาพหรือทำให้ภาษาวิบัติได้^o^

3.ชื่อบุคคลหรือสถานที่ในเรื่องเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งซึ่งอาจจะไม่มีในความเป็นจริง   ดังนั้นโปรดใช้จักรยาน!!!ไม่ใช่ๆๆวิจารณญาณในการอ่าน(พิมพ์ถูกไหมหว่าาาา-*-')

4.ฝากติดตามผลงานด้วยนะค่ะ(รักทุกคนนนนน^3^)

ไรท์มารีไรท์ใหม่ด้วยความคิดถึงเรื่องนี้(แบบส่วนตัวนะ อิอิ)