คืนสวาทน้องสาวแสนรัก

“เธอมันก็แค่คนนอก ที่พ่อฉันใจบุญฉุดเธอมาจากบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าเท่านั้น อย่าริบังอาจมาสั่งสอนฉันที่ทั้งอายุมากกว่าและ

แข็งแรงกว่าเธอ ฉันจะต่อยจะตีจะฆ่าใครมันก็เรื่องของฉัน มีหน้าที่ทำแผล อย่าสะเออะให้มากนัก”

‘รมิตา’คือชื่อของฉันค่ะ ชื่อนี้พ่อกับแม่ตั้งให้ก่อนที่ท่านทั้งสองจะจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งแต่ฉันอายุแค่ 2 ขวบ

หลังจากที่ท่านทั้งเสียป้าอร ป้าแท้ๆ ของฉันก็รับฉันไปดูแลต่อ ป้าอรดูแลฉันดีมาก จนกระทั่งป้าอรได้หย่าขาดแล้วแยกทาง

กับสามีเก่า แล้วมีสามีใหม่ทันที ด้วยความที่ป้าอรรักสามีคนใหม่ของท่านมาก ป้าอรจึงส่งฉันมาที่บ้านเด็กกำพร้า

ตอนที่ฉันอายุแค่ 13 ปีเท่านั้น แต่ฉันก็ไม่โกรธป้าอรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจดี เมื่อฉันมาอาศัยอยู่ที่บ้าเด็กกำพร้า

ฉันก็ตั้งใจทำงานเพื่อเป็นค่าเล่าเรียนของตัวเอง  ฉันหวังไว้ว่าสักวันหนึ่งถ้าไม่มีครอบครัวที่อบอุ่นและใจดีมารับฉันไปอุปถัมภ์

ฉันก็จะตั้งใจเรียน แล้วหางานหาเงินมาตอบแทนบุญคุณและร่วมสารฝันให้น้องๆที่ไม่มีครอบครัวแบบฉันต่อไป

ใช่ว่าฉันไม่เหงาไม่คิดถึงพ่อกับแม่นะคะ แต่ฉันมีตัวแทนของพวกท่านอยู่ที่เตียงนอนแล้วนี่นาเวลาที่ฉันเหงา เศร้า ท้อ

หรืออะไรก็แล้วแต่ฉันก็มีพี่หมีที่พ่อกับแม่ซื้อให้ตอนฉันอายุครบ 1 ขวบนี่แหละ มากอดแล้วทำให้ฉันนอนหลับฝันดีได้

แม้ว่าจะเจอเรื่องเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม....

แอร๊ ไรท์กลับมาแล้ว กลับมากับนิยายเรื่องที่2 เรื่องนี้สัญญาว่าเข้ามาอัพบ่อยๆ สัญญาเลย -3-

ไงก็ฝากติดตามติชมกันด้วยนะครับ ไรท์ร๊ากกกทุกคนน๊าาาาา ><