เมื่อเพื่อนที่เราไม่ชอบขี้หน้าในวัยเด็ก ต้องกลายมาเป็นเจ้าบ่าวของฉัน
แล้วคืนส่งตัวเข้าหอ จะทำหน้ายังไงวะเนี่ย
ความคับแค้นใจในรุ่นพ่อ ส่งผลมาถึงรุ่นลูก เมื่อแฟนลูกสาวสุดที่รัก คือ ลูกชายของอริเก่าในวัยหนุ่ม
นึกแล้วยอมไม่ได้เด็ดขาด เสียอะไรก็เสียได้ แต่เสียศักดิ์ศรีขอตายดีกว่า
แต่...
พ่อจ๋า หนูกันนายอินทัชถูกกันที่ไหนเล่า สมัยเรียนหมอนี่ชอบแกล้ง ชอบแหย่ มาโดยตลอด
แล้วต้องมาแต่งงานกันเนี่ยนะ
อุตส่าห์ดีใจที่ไม่ได้เจอตานี่มานานกว่าสิบปี เพราะต่างคนต่างไปเรียนต่อ
แล้วทำไมโชคชะตาต้องพากลับมาเจอกันด้วย
"เราแต่งงานกันก็เพราะบ้านฉันเป็นหนี้ครอบครัวนาย ฉะนั้น เรามาทำข้อตกลงกันหน่อยดีกว่า" ดารัณมองหน้าเจ้าบ่าว
"เป็นหนี้??" อินทัชย่นคิ้วอย่างแปลกใจ ครอบครัวยายรัณเป็นหนี้อะไรครอบครัวเขาอย่างนั้นเหรอ ที่รู้มาการแต่งงานนี้เกิดขึ้นก็เพราะลุงมานพอยากแยกเธอกับคนรักไม่ใช่หรือไง แล้วมันยังไงกัน แต่เอาเถอะ เป็นหนี้ก็เป็นหนี้
"ก็ใช่ไงเป็นหนี้ ทั้งหมดสิบเอ็ดล้าน ฉะนั้น... ฉันมีข้อต่อรอง ถ้าฉันใช้หนี้นายหมดเมื่อไหร่ เราสองคนหย่ากันโอเค๊ ฉันมีคนรัก และเขาก็รอฉันอยู่" ดารัณไม่คิดโกงใครอยู่แล้ว เป็นหนี้ก็ต้องใช้
"เออ ว่ามา ฉันยังไงก็ได้" อินทัชกลั้นหัวเราะ มองเจ้าสาวที่ลุกเดินไปหยิบของในกระเป๋าถือ แล้วสมุดบันทึกสีหวานก็คือสิ่งที่เธอหยิบออกมา
ดารัณมองหน้าอดีตเพื่อน ซึ่งปัจจุบันคือเจ้าบ่าวหมาด ๆ ของเธอ
"จับมือ คิด หนึ่งแสน"
"กอด คิด สองแสน"
"หอม คิด สองแสนห้า"
"จูบ คิด สามแสน"
"ช่วยปลดปล่อยโดยใช้มือ ครั้งละ สี่แสนห้า"
"แล้ว...ถ้าจะ...มีอะไรกัน ก็คิดครั้งละหนึ่งล้าน"
"อืมตกลง" อินทัชอมยิ้ม ไอ้ที่เธอพูดมาเขาจ่ายจริงเสียที่ไหนกัน
"ตกลงง่าย ๆ เลย ไม่ต่อราคาหน่อยเหรอ"
"ไม่ต่อ เอาตามนี้เลย แล้วคืนนี้เราจะ... ตับ ตับ กันเลยมั้ย"
คำขอของเขาทำให้หญิงสาวหน้าแดงก่ำ แต่นี่ไม่ใช่ในละครที่จะแต่งงานกันโดยอยู่รอดปลอดภัย ไร้ราคี ไม่อยากจะนึกภาพ โจ๊ะพรึมพรึมกับหมอนี่เนี่ยนะ ตายดีกว่า