ผมเคยอ่านเจอมาว่าคนเราจะเห็นค่าของสิ่งที่ได้มาก็ตอนที่เสียมันไปแล้ว
ผมไม่เคยเชื่อคำพูดนั้นจนกระทั่งเจอมันกับตัวเอง สิ่งสำคัญที่ผมมองข้ามมาตลอดจางหายไป
ผมเพิ่งจะเข้าใจว่าสิ่งนั้นสำคัญกับผมมากๆ ก็ตอนที่มันไม่อยู่แล้ว
ท้ายที่สุดก็ได้แต่โทษและก่นด่าตัวเองที่เอาแต่มองข้ามมันตลอดมา
“ผมอยากเกิดเป็นดาว หมายถึงที่ดาวที่อยู่บนฟ้านะ”
“ทำไมล่ะ เกิดเป็นคนดีๆ ไม่ชอบรึไง”
“เพราะพี่ชอบมองท้องฟ้าตอนกลางคืน ถ้าผมเป็นดาวพี่จะได้มองผมบ้าง”
“ดาวมีเป็นล้านๆ ขนาดนั้น กูจะรู้ได้ไงว่ามึงเป็นดาวดวงไหน”
“พี่ไม่ต้องมองหาผมหรอก เพราะผมจะมองหาพี่จากบนนั้นเอง”
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่ถูกแต่งขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลในภาพ
สถานการณ์ต่างๆ ถูกจำลองขึ้นไม่เกี่ยวกับสถานที่จริง
นิยายเรื่องนี้มีตอนจบแบบ Bad End ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่อยู่ในสภาวะอ่อนไหวหรือซึมเศร้า
นักอ่านทุกท่านกรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ ^^
Guest
