สายใยสวาทปรารถนารัก

วันที่สิบสี่กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์  

ศศิศออกจากออฟฟิศที่มีหนุ่มสาววัยทำงานถือช่อดอกไม้เล็กบ้างใหญ่บ้างเดินสวนกันไปมา แต่ละคนหน้าตามีความสุขสมหวังในความรัก บรรยากาศรอบตัวเป็นสีชมพูจนคนโสดเหงาจับจิต เขาแค่จะออกมาซื้อเครื่องดื่มที่มินิมาร์ตหน้าออฟฟิศ ข้างหน้าร้านยังมีเด็กนั่งขายดอกกุหลาบตอกย้ำคนโสดให้ชอกช้ำเข้าไปใหญ่  

“พี่ชาย ช่วยซื้อกุหลาบหน่อยสิ พี่ชายหล่อขนาดนี้ แฟนต้องสวยมากแน่ ๆ” เด็กชายอายุราวเจ็ดแปดขวบลุกขึ้นยืนแล้วตรงเข้ามาขายของ เมื่อชายหนุ่มออกมาจากมินิมาร์ตแล้วเปิดฝาขวดน้ำยกดื่มด้วยความกระหาย เขายิ้มเยาะตัวเอง ควักเงินหนึ่งร้อยบาทให้เด็กโดยไม่รับดอกกุหลาบมา ให้เด็กมันขายไปเถอะ เขาเอาไปก็ไร้ค่า อย่างน้อยดอกไม้สวย ๆ ไปอยู่ในมือคนที่ต้องการคงดีกว่าอยู่กับเขาที่จะหย่อนมันลงถังขยะใบใดใบหนึ่งริมถนนนี่ 

ตอนที่ศศิศขับรถออกจากออฟฟิศนั้น นาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาเพียงหนึ่งทุ่มกว่า ๆ เขายังไม่อยากกลับบ้าน จึงขับรถไปเรื่อย ๆ ในกระแสจราจรช่วงค่ำวันศุกร์ รถเยอะกว่าปกติเพราะเป็นวันศุกร์และยังเป็นวันวาเลนไทน์ ชายหนุ่มเริ่มมองหาร้านเพื่อนั่งดื่มดับอารมณ์เหงาล้ำลึกในหัวใจ ป้ายไฟขนาดใหญ่ที่คุ้นตาสว่างจ้าอยู่ทางซ้ายมือ เขาคิดเพียงเสี้ยววินาทีก่อนตัดสินใจตบไฟเลี้ยวซ้ายเข้าไปจอดในลานจอดรถของร้านเหล้ากึ่งผับริมถนนใหญ่ ยังคงหัวค่ำอยู่มากสำหรับนักท่องราตรี ลานจอดจึงมีรถบางตา เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาปลดล็อกหน้าจอ แล้วก็ชะงักมือที่กำลังจะแตะลงบนไอคอนของแอปพลิเคชันแชต ล้มเลิกความคิดที่จะส่งข้อความชวนเพื่อน ๆ มานั่งดื่มด้วยกัน อย่าดีกว่า เขายังไม่อยากคุยกับใครตอนนี้ ชายหนุ่มลงจากรถแล้วจึงเดินเข้าไปในร้าน เขาจำได้ว่าร้านนี้มีดนตรีสด แต่มันก็นานหลายปีแล้วที่ไม่ได้มา ความทรงจำถึงใครบางคนหลั่งไหลเข้ามาราวสายน้ำ เย็นฉ่ำแต่ทำให้หัวใจหนาวเหน็บ เขาสูดลมหายใจสะกดความรู้สึกลงไป วันนี้เขาคงจะอ่อนแอมากไปหน่อย 

โต๊ะเก้าอี้เปลี่ยนไปไม่เหมือนที่เคยจำได้ แม้ภายนอกดูเหมือนเดิมและยังใช้ชื่อร้านเดิม แต่การตกแต่งภายในเปลี่ยนไปแทบไม่เหลือเค้าเดิม โคมไฟระย้าที่แขวนสง่าอยู่กลางร้านไม่ได้ทำให้ดูขัดตา แต่ช่วยให้ร้านดูหรูหราน่านั่งขึ้นมาก ชุดโซฟาส่วนใหญ่มีป้ายวางจองเกือบหมดแล้ว ชายหนุ่มหาโต๊ะว่างได้เกือบชิดริมผนัง เขานึกชมการจัดวางที่นั่งอย่างฉลาดที่ทำให้ทุกโต๊ะมองเห็นเวทีได้อย่างชัดเจน 

“วันนี้มีวงขึ้นเล่นไหม” ศศิศถามพนักงานเสิร์ฟหลังจากสั่งเครื่องดื่มแล้ว 

“มีครับ ขึ้นตอนสามทุ่ม โชคดีที่พี่มาเร็ว โต๊ะส่วนใหญ่จองเกือบเต็มแล้วครับ วันไหนพี่ปิ๊งร้องคนแน่นร้านทุกวันแหละครับ แถมวันนี้ยังเป็นวันวาเลนไทน์ด้วย” ชื่อคุ้นหูที่ได้ยินจากเด็กเสิร์ฟทำให้ชายหนุ่มหัวใจเต้นผิดจังหวะไปนิดหนึ่ง เขาพยักหน้าแล้วนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น โลกนี้ไม่ได้มีปิ๊งคนเดียวสักหน่อย ปิ๊งที่เขารู้จักคงไม่มีวันมานั่งร้องเพลงในผับ  

เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ น้ำสีอำพันแก้วแล้วแก้วเล่าที่ล่วงผ่านริมฝีปากหยักลงไปในลำคอทำให้ร้อนวูบวาบ สมองมึนชาพอให้ลืมเรื่องที่ไม่อยากจำไปได้บ้าง ศศิศลุกไปเข้าห้องน้ำ พอกลับมาที่โต๊ะอีกครั้งบนเวทีก็กำลังเช็กเสียงกันแล้ว เมื่อนาฬิกาที่ข้อมือของเขาบอกเวลาก่อนสามทุ่มเล็กน้อย หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินขึ้นมาบนเวที เขาตะลึงมองเธอจนรู้สึกราวกับเสียงรอบข้างเงียบลงกะทันหัน  

“สวัสดีค่ะ ปิ๊งนะคะ กลับมาเจอกันอีกครั้งแล้วเนอะ ขอโทษที่หายไปนานนะคะ ปิ๊งงานยุ่งมากจริง ๆ พี่ปอก็อยากให้มาทุกอาทิตย์เลยแต่ปิ๊งหาเวลาได้แค่นี้เอง อยากมาเจอทุกคนบ่อย ๆ หวังว่าจะไม่ลืมปิ๊งนะคะ” แล้วเธอก็ยิ้มหวานอย่างน่ารัก 

ใช่เธอจริง ๆ! หัวใจชายหนุ่มเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรงในอกซ้ายจนเขาเกือบห้ามมือที่จะยกขึ้นมากุมหน้าอกไม่ได้ ศศิศหายใจเข้าช้า ๆ แล้วผ่อนลมหายใจยาวโดยไม่ละสายตาไปจากผู้หญิงที่นั่งเก้าอี้ทรงสูงอยู่บนเวที 

“ใครอยากฟังเพลงไหนขอขึ้นมาได้เลยนะคะ ถ้าอยากให้ปิ๊งทักทายก็จดเบอร์โต๊ะมาให้ด้วยน้า เอาแต่เบอร์โต๊ะ ไม่เอาเบอร์โทรศัพท์นะคะ” เธอขยิบตาอย่างซุกซนแล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นทั้งร้าน ศศิศเรียกพนักงานเสิร์ฟมาขอกระดาษเพื่อจดชื่อเพลง เขาแทบไม่ต้องคิดว่าอยากฟังเธอร้องเพลงไหน 

‘เพลง ฝันถึงแฟนเก่า จากมิว โต๊ะสิบเจ็ด’  

“ฝันถึงแฟนเก่า โอ้โฮ เพลงนี้ปิ๊งยังไม่เคยร้องที่ร้านมาก่อนเลย พี่เปรมเล่นได้ไหมเนี่ย” เธอหันไปถามมือกีตาร์ที่นั่งเยื้องไปทางด้านหลัง พอผู้ชายคนนั้นพยักหน้าเธอก็ก้มลงอ่านกระดาษใบเล็กในมืออีกครั้ง 

“จากคุณมิว โต๊ะสิบเจ็ด มิว...” เสียงที่เรียกชื่อเขา วิธีที่เธอเอ่ยชื่อเขา ท่าทางที่สะบัดศีรษะนิด ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้น ทุกอย่างช่างคุ้นเคยเหลือเกิน เธอมีสีหน้าตกใจชั่ววินาที ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ ยิ้มกว้างเจิดจ้าในร้านที่มีแสงไฟสลัว เขาพลันรู้สึกว่าหัวใจร่วงลงไปกองอยู่แทบเท้าเธอ 

*เพลง ฝันถึงแฟนเก่า - Three Man Down