แลว่าคนดี รักพี่บ้างไหม
เอ่ยถามความใน รักไหมเจ้าเอย
“คะ คุณ”
ดวงตากลมโตปรือขึ้นช้าๆ ด้วยพิษอันร้อนผ่าวที่เขากำลังมอบให้เธอ แต่กาหลงที่กำลังตกอยู่ในมนต์สะกดอันหลงใหลไม่อาจถอดถอนได้จนหูอื้อตาลาย ไม่มีสติพอที่จะได้ยินอะไรนอกจากปราการที่อยู่ภายใต้กางเกงชั้นใน
“อะ อาห์”
เสียงหวานร้องขึ้นอีกครั้งเมื่อมือหนาที่ลูบอยู่บนเนื้อเนินภายใต้ผ้าเนื้อบางพยายามกดนิ้วหนาไปบนร่องรักก่อนจะลูบไล้ไปมาอย่างถือสิทธิ์ ลมหายใจของเธอติดขัดราวกับกำลังจะจมน้ำ เพียงแต่ตอนนี้เธอกำลังจมในภวังค์แห่งฝันที่เต็มไปด้วยความเสียวซ่านระคนกันไป
ครานี้เสียงร้องกระเส่าดังเกินกว่าจะเล็ดลอดหูของกาหลงไปได้ เขาถอนริมฝีปากจากเนินอกที่เริ่มช้ำจากการดูดดันของเขา ก่อนเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยที่กำลังฉ่ำปรือราวกับตกอยู่ในภวังค์
“พวงชมพู”
“มะ ไม่”
เธอปฏิเสธเสียงแผ่ว แต่ความเสียวซ่านจากนิ้วมือหนาของเขาที่ยังคงถูไถบนรอยแยกภายใต้กางเกงชั้นในตัวบางยังคงปฏิบัติความเสียวซ่านอย่างต่อเนื่อง จนบางทีเธอคิดว่าสิ่งนี้มันช่างขัดขวางเสียจริง
“ข้าคิดถึงเอ็งเหลือเกิน”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงอาทรจนเธอใบเต้นระส่ำขึ้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโหยหาอาทรจนเธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเธอไม่ใช่พวงชมพู คนที่เขาเรียก
“เอ็งคิดถึงข้าบ้างไหม”
เขาเรียกร้องและโหยหา เธอมองหน้าเขาด้วยนัยน์ตาสั่นระริกจนเขาเริ่มกลัวคำตอบของเธอ สุดท้ายจึงไม่อาจรับฟังแม้แต่คำตอบได้จึงก้มลงมอบจุมพิตหวามให้แก่เธออีกครั้ง
เขาไม่ได้บังคับ
เขาไม่ได้จาบจ้วง
เพียงแต่เขาถือสิทธิ์ในร่างกายของเธออย่างที่คิดว่าเขาควรมีสิทธิ์
Guest
