ที่ที่ฉันเคยไป (ที่ทำงานที่แรก)

มืด มืด ทำไมถึงมืดอย่างนี้ ฉันอยู่ที่ไหน ฉันคล่ำไปตามกำแพงหนาที่ทั้งชื้น และมืดมิด รอบตัวฉันไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย นอกจากต้องใช้มือสัมผัส ฉันค่อยๆ เดินตามกำแพงที่สรปรก บางครั้งมือโดนตะไคร้น้ำ โดนแมลงบ้าง สะดุ้งเป็นพักๆ ฉันทั้งหวาดกลัว และเสียขวัญ แต่การนั่งร้องไห้โง่ๆ อยู่ในนี้ก็ไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก คลื่น คลื่น เอ๊ะ เสียงอะไร ฉันได้ยินเสียงอะไรเคลื่อนไหว ฉันหยุดฟังเสียง เผื่อเป็นเสียงใครสักคนที่มาช่วยฉัน คลื่น คลื่น เสียงใกล้เข้ามา ใกล้มากขึ้น ฉันหยุดนิ่งกับที่เมื่อข้างกายสัมผัสกับอะไรที่ลื่นๆ เป็นเกล็ดๆ ใช่ ฉันแน่ใจว่าเป็นเกล็ด มันเคลื่อนที่เบียดสีข้างฉันไป ขนาดตัวมันใหญ่ แต่ฉันไม่รู้ว่าใหญ่แค่ไหน เพียงแค่ความรู้สึกหวาดกลัวนี้มันจับที่ขั้วหัวใจ ความกลัว ความหนาวยะเยือกที่แผ่ออกมา ฉันไม่กล้าทำอะไรเลย ยืนนิ่งๆ ปล่อยให้สิ่งนั้นผ่านไป และขอให้ผ่านไปโดยไม่รู้ว่ามีฉันอยู่ตรงนี้ ฉันกลั้นหายใจ และภาวนาให้เรื่องนี้ไม่เป็นจริง อยู่สิ่งมีชีวิตที่มีเกล็ดก็หยุดเคลื่อนไหว ฉันยิ่งยืนนิ่งตัวแข็งทื่อไปหมด พยายามทำตัวเองให้ลีบเล็กที่สุด เกล็ดเย็นๆ เลื่อยผ่านไปอีกครั้ง พร้อมกับกลิ่นสาป ที่เหม็นคละคลุ้งไปทั่ว นี้มันบ้าอะไรกัน ฉันได้แต่คิดอยู่ในใจ ฉันลองใช้มือแตะผนังอีกข้าง ฉันรีบชักมือกลับ ไม่จริง เมื่อกี้ยังเป็นผนังเย็นๆ ชื้นๆ อยู่เลย ทำไมตอนนี้สัมผัสช่างแตกต่างออกไป มันเหมือนสัมผัสของตัวที่เคลื่อนผ่านไปเมื่อกี้ ไม่ใช่ ฉันคิดมากไปเอง ฉันจึงยื่นมือไปสัมผัสอีกครั้ง คราวนี้มันช่างชัดเจนมาก ความรู้สึกเหมือนโดนบีบรัด อึดอัด ฉันเริ่มหายใจไม่ออก ชะ ช่วยด้วย ฉันพยายามเปล่งเสียงออกมา แต่เหมือนเสียงนั้นช่างเบาเหลือเกิน ฉันเริ่มหายใจไม่ออกมากขึ้น พยายามอ้าปากพะงาบๆ ให้อากาศเข้าปอดมากที่สุด แต่เหมือนไม่ช่วยอะไรเลย ชะ ช่วยฉันด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันที ฉันได้แต่คิดอยู่ในใจ