กลางวันทำหน้าที่เป็นเลขาตามต้อยเจ้านายหนุ่มไปทุกที่ กลางคืนทำหน้าที่นางบำเรอแสนชัง เจ้าหล่อนอยู่ในสถานะนี้มานานกว่าสี่ปี โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้เลยแม้แต่คนเดียว
"ไปไหนมา!"
ภาคินตวาดถามขึ้น
"ป...ไปโรงพยาบาลมาค่ะ"
"ไปทำไม"
ภาคินเข้ามาบีบแขนเรียวเล็กแน่น
"รักก็ไปเยี่ยมแม่มาไงคะ"
"แล้วนี่มันอะไร!"
ถุงยาถูกเหวี่ยงมาตรงหน้าหล่อน มันคือถุงยาบำรุงครรภ์ที่หล่อนซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าเมื่อสองวันก่อน
"มันคืออะไรเพียงรัก บอกฉันมาสิ"
เพลิงโทสะยิ่งลุกโชนขึ้นเมื่อเพียงรักเอาแต่เงียบ
"ตอบมาสิเพียงรัก!"
ภาคินตวาดอีกรอบ
"ถ้าคุณคินไม่ต้องการ รักจะเอาออก"
เพียงรักตอบออกไปเสียงสั่น ลำพังแค่ตัวหล่อนเองยังเอาไม่รอด ไหนจะค่ารักษามารดา ไหนจะต้องส่งน้องเรียน ถ้ามีอีกหนึ่งชีวิตเพิ่มมาหล่อนคงไม่ไหว เพราะทุกวันนี้ก็เพิ่งเม็ดเงินของภาคินทั้งนั้น
สิ้นประโยคของเจ้าหล่อนภายในห้องก็กลับมานิ่งเงียบ บรรยาอึมครึมช่างน่าอึดอัดเสียจริง
"ปัง!"
เสียงปิดประตูดังขึ้นบ่งบอกได้ว่าภาคินนั้นออกไปแล้ว
ร่างบางทรุดนั่งลงบนโซฟาบุนวมอย่างหมดแรง มือเรียวบางค่อยๆยกมาลูบบริเวณหน้าท้องที่นูนออกมาเล็กน้อย ตอนนี้อายุครรภ์ของหล่อนก็ย่างเข้าสัปดาห์ที่สิบแล้ว น้ำตาหยดที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่หยดแหมะลงมา
"แม่ขอโทษ ที่เก็บหนูไว้ไม่ได้"
เจ้าหล่อนเอ่ยออกมาเบาๆ หวังว่าคำพูดหล่อนมันจะสื่อไปถึงลูกน้อยได้
Guest
