"ไม่ว่าจะทำเช่นไรเจ้าก็ยังคงรักแต่มนุษย์ผู้นั้น...แล้วที่ผ่านมาเจ้าทำเหมือนว่ารักข้าทำไม!" ภุชคินทร์มองภูวาด้วยความเสียใจเมื่อรู้ว่า ภูวายังคงคิดถึงไทเทพอยู่ไม่จางหาย
"คุณกำลังเข้าใจผิด...ผมไม่ได้รักพี่ไทเทพแล้ว" ภูวารีบจับมือของภุชคินทร์และบอกเขาทั้งน้ำตา
"แต่เจ้าก็ยังคิดถึงชายผู้นั้นอยู่...ทั้งที่เจ้าเป็นเมียข้า!"
ภุชคินทร์พูดด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ เมื่อภูวายังคงไม่ลืมและไม่ลบไทเทพออกไปจากใจเสียที ภุชคินทร์ปล่อยน้ำตาออกมาหนึ่งหยดก่อนจะเดินหนีภูวา แต่ภูวาวิ่งเข้ามากอดรั้งเขาเอาไว้แน่นและสะอึกสะอื้นไม่ให้เขาไป
"ไม่...อย่าไปนะ...ฮึกๆ...ไม่ให้ไป...ฮืออ"
ภูวาร้องบอกภุชคินทร์เสียงสั่น ด้วยความกลัว กลัวจะเสียคนที่รักไปเพราะความไม่ชัดเจนของตัวเอง อย่างเช่นที่เคยเกิดขึ้นกับไทเทพ และเขาไม่อยากทำผิดพลาดเช่นเดียวกันกับไทเทพ เขาปล่อยให้คนที่เขารักหลุดมือไปไม่ได้
"ผมรักคุณนะ...ภุชคินทร์...ได้ยินมั้ยว่าผมรักคุณ"
ภูวาบอกข้างๆหูของภุชคินทร์ที่สงบลงเมื่อได้ยินเช่นนั้น ภูวามองหน้าภุชคินทร์ด้วยสายตาอ้อนวอน ให้เขาหันกลับมามอง ซึ่งก็ได้ผล เมื่อภุชคินทร์หันกลับมาทางเขา ทำให้ภูวายิ้มออก
"เจ้าพูดจริงรึ?"
ภุชคินทร์ถาม ก่อนที่ภูวาจะยิ้มรับแล้วแนบริมฝีปากตัวเองหาริมฝีปากของเขาอย่างแนบแน่นแล้วถอนออกมาสบตาของภุชคินทร์ที่มองเขาอย่างแปลกใจในการกระทำของเขา
"ผมพูดจริง...ผมรักคุณ...ภุชคินทร์"
"แต่เจ้ายังคงคิดถึงไทเทพ..อื้ม"
จู๊ฟฟ!
ภูวาจูบปิดปากของภุชคินทร์ไม่ให้พูดชื่อของไทเทพ เพราะเขาอยากให้ตอนนี้มีแค่เขาสองคนเท่านั้น
"ความคิดถึงก็ต้องมีอยู่แล้ว แต่ไม่ได้คิดถึงแบบคนรัก แค่ในในฐานะคนเคยรู้จักกันเท่านั้น แต่สิ่งที่สำคัญตอนนี้คือผมรักคุณ" ภูวาพูดพลางยกยิ้มให้ภุชคินทร์ที่เริ่มเข้าใจอะไรๆมากขึ้น
"ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าใจของเจ้ามีแต่ข้า?" ภุชคินทร์ถามภูวา
"หัวใจของผมมีแต่คุณตั้งแต่..วันที่ผมยอมเป็นของคุณตั้งแต่วันนั้นแล้ว..แต่ถ้าคุณยังไม่แน่ใจ..." ภูวาเงียบลงก่อนจะโน้มคอของภุชคินทร์มาคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอขาวๆของตน
"ผมยอมให้คุณฝากรอยรักไว้บนตัวผมอีกครั้งได้นะ"
ภูวาพูดออกมาแม้จะเขินแต่ก็ยังดีกว่าทำให้ภุชคินทร์ไม่เชื่อใจ ภุชคินทร์ยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยืดตัวขึ้น แล้วช้อนตัวของภูวาขึ้น
"ข้าคงต้องหาที่ที่จะฝากรอยรักของข้าให้เจ้าถนัดๆ"
ภุชคินทร์พูดให้ภูวาเขินจนซุกหน้าลงที่อกแกร่งของเขา ภุชคินทร์พาภูวาไปวางลงที่เตียงก่อนจะเริ่มบรรจงสร้างรอยรักที่ซอกคอขาวจนขึ้นเป็นรอยแดงก่ำ ริมฝีปากของนาคราชจูบเม้มไปทั่วซอกคอระหง ประทับรอยรักของตนลงบนกายคนรักทุกซอกมุม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับภูวา
"ข้าจะทำให้เจ้าเห็นว่าข้ารักเจ้ามากเพียงใดภูวา"
ฝากติดตามนิยายของไรท์เรื่องนี้ด้วยนะคะ เรื่องนี้ไรท์ได้เอาประสบการณ์เรื่องความรักจริงๆของไรท์มาแต่งด้วย ยังไงก็ติดตามรออ่านกันเยอะๆนะจ้า😍😍😍