น้องสาวของฉันคือคุณนางร้าย

เมื่อโชคชะตา นำพาให้ฉันเข้าไปในนิยายเรื่องหนึ่งที่ฉันเคยอ่าน แต่เพราะมันไม่สนุกหรือเพราะฉันอ่านนิยายมามาก ฉันเลยโยนมันทิ้งตั้งแต่กลางเรื่อง แต่โชคชะตากลับเล่นตลกกับฉันทำให้ฉันมาเกิดในร่างของตัวประกอบหญิงคนหนึ่ง ซึ่งก็ดันเป็นคุณพี่สาวของคุณนางร้ายซะด้วย จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้เมื่อฉันอยากจะช่วยให้คุณนางร้ายรอดพ้นจากฉากจบน่ากลัวๆของนางร้ายทุกเรื่อง 'ถึงพี่จะไม่รู้ฉากจบของเธอ แต่พี่จะช่วยเธอเองน้องสาวที่น่ารักของพี่' 

----------------------------------------------------------- 

"รินลูกต้องอดทนนะคะ คุณหมอบอกว่าลูกดีขึ้นมากแล้ว อีกไม่นานก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะคะ"แม่พูดปลอบลูกสาวอย่างอ่อนโยน ลูกสาวเธอตั้งแต่เด็กจนโตมีร่างกายที่อ่อนแอมาก แต่เธอก็ยังมีความหวังเล็กๆ ว่าสักวันลูกของเธอจะกลับมาเป็นปกติเหมือนคนอื่นได้  

แต่โชคชะตากลับเล่นตลกกับเธอ เมื่ออยู่ๆลูกสาวสุดที่รักของเธอ ก็อาการทรุดลง จนตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้วที่รินนอนในห้องพักสีขาว ของโรงพยาบาล เธอไม่รู้จะทำอย่างไงให้ลูกรู้สึกดีมากขึ้น มีเพียงการปลอบโยนเท่านั้นที่เธอพอจะสามารถทำให้ได้ ทำไมกัน เธอมักถามคำถามนี้ซ้ำๆ ทำไมต้องเป็นลูกสาวเธอด้วย ทำไม 

"แม่ รินรู้ค่ะ รินอาจจะอยู่ไม่ถึงสองเดือน "ฉันพูดพร้อมยิ้มให้แม่เหมือนเคย ฉันไม่ใช่คนโง่ทำไมจะไม่รู้ว่าตัวเองมีเวลาอยู่บนโลกนี้ไม่มากแล้ว 

"อย่าพูดอย่างนั้น ลูกต้องไม่เป็นอะไร เข้าใจมั้ยคะ"แม่กอดลูกสาวอย่างอ่อนโยน น้ำตาใสๆค่อยๆร่วงลงมาช้าๆ หมอพึ่งมาแจ้งเธอว่า ลูกของเธออาจจะมีเวลาอยู่ได้ไม่นาน เธอไม่อยากเสียรินไปเลย ทำไม ทำไมพระเจ้าถึงทำอย่างนี้กับลูกสาวที่น่ารักของเธอ  

"แม่คะ รินให้ค่ะ"ฉันหยิบสมุดธนาคารที่แอบเปิดร่วมกับแม่ และหุ้นทั้งหมดที่ฉันแอบเล่นมาเกือบสิบปี ถึงฉันจะอ่อนแอ แต่ฉันก็พยายามที่จะทำงานหาเงินด้วยตัวเอง 

ซึ่งการเล่นหุ้น และการเขียนโปรแกรมก็เป็นหนึ่งในทางเลือกของฉัน ฉันรู้ว่าแม่ไม่ได้มีเงินเยอะเหมือนเมื่อก่อนเพราะต้องเอาเงินมากมายมารักษาฉัน แต่ต่อจากนี้ แม่คงไม่ลำบากอีกแล้ว เพราะฉันได้กำไรจากการเล่นหุ้น และเขียนโปรแกรมเป็นอย่างมาก เงินในบัญชีอาจจะไม่พอสำหรับการทดแทนบุญคุณแม่ แต่ฉันก็ทำได้มากที่สุดได้เท่านี้  

"ลูกไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหนกัน"แม่พูดอย่างตกใจเมื่อเปิดสมุดบัญชีเพื่อดูยอดเงินข้างใน เธอไม่คิดเลยว่าลูกสาวของเธอจะมีเงินมากมายขนาดนี้ 

"แม่เก็บไว้นะคะ "ฉันไม่ตอบคำถามแม่ แค่ยิ้มให้ท่านไป 

"...."แม่ได้เเต่ยืนเงียบ เธอยังตกใจไม่หาย แต่เมื่อตั้งสติได้เธอก็รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที เพราะไม่อยากให้ลูกสาวของเธอมาเห็นน้ำตา เธออยากจะให้ริน จดจำแต่ภาพที่เธอมีความสุขเท่านั้น  

เมื่อแม่วิ่งเข้าห้องน้ำไป เหมือนทุกครั้งที่แม่ร้องไห้ และฉันก็ทำเป็นไม่เห็นเหมือนเคย มือบางค่อยๆหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านนิยายออนไลน์ไปพรางๆ ฉันอ่านเรื่องพวกนี้มาเกือบตลอดทั้งชีวิต เพราะต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาลประจำ เห้อออ เรื่องนี้ก็คงเหมือนเดิมสินะ ฉันถอนหายใจเมื่ออ่านมากลางเรื่องของนิยายเรื่องหนึ่ง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตอนจบ นางร้ายต้องตายหรือไม่ก็ถูกเนรเทศออกนอกประเทศ นางเอกก็แต่งงานแฮปปี้ บลาๆ น่าเบื่อจะตาย 

"อ๊ะ อึก จะ..เจ็บ"อยู่ๆหน้าอกก็รู้สึกเจ็บมากเหมือนหัวใจจะขาด  

"มะ...แม่"ฉันพยายามเรียกแม่ แต่เสียงที่เปร่งไปก็ช่างเบาเหลือเกิน นี่ฉันกำลังจะตายจริงๆ ใช่มั้ย 

"ระ..ริน ตื่นสิลูก อย่าหลับนะ ฮือออ"เสียงของแม่ยังคงดังก้องในหัวอยู่เลย แต่เปลือกตากลับหนักขึ้นเรื่อยๆ  

"หมอต้องช่วยลูกฉันนะคะ" 

. 

. 

. 

ทุกอย่างค่อยๆเลื่อนลางลงเรื่อยๆ จนทุกอย่างดับสนิท 

"คุณหนูคะ ตื่นได้แล้วค่ะ "เสียงของใครบ้างคนดังเข้ามาในโซนประสาทฉัน 

ใคร ฉันตายแล้วใช่มั้ย แล้วทำไมถึงมีความรู้สึกเหมือนมีคนมาเขย่าตัวฉันกัน 

"อื้อออ เธอเป็นใคร" 

คำเตือน!!! นิยายเรื่องนี้สร้างสรรค์ขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนนามปากกาภาษาซีแต่เพียงผู้เดียว นักอ่านโปรดใช้วิจารณาญาณในการอ่าน 

และหากเห็นผลงานเรื่องนี้ถูกนำไปคัดลอกดัดแปลงรบกวนนักอ่านแจ้งเข้ามาทางเพจเฟสบุ๊กหรืออินบ็อกเข้ามาบอกไรท์เตอร์ได้เลยนะคะ ขอบคุณค่ะ