สาปสางนางไพร

ตอนที่ ๑ สาปสางนางไพร

เสียงสวดคาถาภาษาบาลีสันสกฤต ที่ดังออกมาจากปากของหัวหน้าพราหมณ์ผู้นำทำพิธีบวงสรวงขอขมาเจ้าป่าเจ้าเขาและสิ่งศักดิ์สิทธิ์บนภูเจ้าหลวง กระหึ่มกังวานไปทั่วบริเวณปะรำพิธี บรรยากาศรอบๆงานพิธีมีลมพัดกระโชกมาเป็นระลอกๆ ต้นไม้ใหญ่ใบไม้สั่นไหวกระทบกันดังกราวๆ จนรู้สึกได้ว่าเกิดความเย็นยะเยือกต้องสัมผัสกายจนขนลุกซู่

พนา รักษ์ไพร หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบปี เขาคือหัวหน้าเขตอนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่าภูเจ้าหลวงคนใหม่ ยืนพนมมือร่วมในงานพิธีบวงสรวงอยู่ท่ามกลางพราหมณ์รอบตัวเขาทั้งสี่ทิศ  ตลอดระยะเวลาพิธีบวงสรวงดำเนินไปจนพิธีกรรมสิ้นสุดลง ผู้คนที่มาร่วมงานพิธีส่วนใหญ่เป็นเจ้าหน้าที่ พนักงานของหน่วยเขตอนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่าภูเจ้าหลวง ก็แยกย้ายกันกลับไม่มีใครเหลืออยู่เลย

"หัวหน้าพนาครับ เชิญทางนี้" ลุงไม้ชายวัยกลางคน กล่าวเชื้อเชิญ แล้วเดินนำทางพาพนาตรงไปยังบ้านพักเรือนไม้สองชั้น ซึ่งเป็นบ้านพักรับรองของหัวหน้าเขตฯ ลุงไม้ในฐานะพ่อบ้านผู้ดูแลบ้านพัก แกเปิดประตูบ้านแล้วยกสัมภาระของพนาเข้าไปในบ้าน

"ผมจัดการทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วครับ ตั้งแต่สองสัปดาห์  ก่อนหัวหน้าจะมา"

พนาเดินตามเข้าไปในบ้าน เขาส่ายสายตามองสำรวจภายในบ้าน แล้วก็พลางพูดบอกลุงไม้

"ลุงไม้เอากระเป๋าของผมวางตรงนั่นแหละ เดี๋ยวผมจะจัดการเอง"

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะยกขึ้นไปไว้ในห้องชั้นบน" ลุงไม้พูดจบลง แกก็ยกกระเป๋าสัมภาระของพนา เดินขึ้นบันไดเพื่อนำไปเก็บไว้ที่ห้องชั้นบนของบ้าน

ภายในบ้านบริเวณชั้นล่างโล่งมีขนาดกว้างประมาณแปดคูณสิบสองเมตร จัดมีมุมห้องรับแขกอยู่อีกด้าน ส่วนอีกด้านหนึ่งก็เป็นมุมโต๊ะทำงาน  มีภาพวาดสีน้ำเป็นรูปดอกไม้นานาชนิด หลากหลายสีสันใส่กรอบเรียบร้อย ติดอยู่บนฝาผนังห้องจำนวนห้าถึงหกภาพ แต่ทว่ามีภาพหนึ่งที่ติดอยู่เสากลางห้องเป็นภาพวาดด้วยสีน้ำรูปหญิงสาวครึ่งตัวเธออยู่ในชุดไทยโบราณสวยงามมาก

พนามาหยุดยืนมองภาพหญิงสาวในชุดไทยโบราณ เขาเพ่งพินิจมองอย่างหลงใหล ตะลึงกับความสวยงามราวกับว่าเป็นมนุษย์จริงๆ พนาเอื้อมมือไปสัมผัสลูบภาพอย่างละมุนละไม เขานิ่งอึ้งเหมือนกับว่าถูกมนต์สะกดตรึงอยู่กับความสวยงามแห่งศิลปะ พลันใดเองพนาก็ต้องสะดุ้ง ห้วงความคิดตื่นจากภวังค์ เมื่อลุงไม้เดินลงมาจากชั้นบน แล้วมายืนอยู่ใกล้เขาตั้งแต่เมื่อไหร่

"หัวหน้า.. หัวหน้าครับ" ร้องเรียกพนาค่อนข้างเสียงดังขึ้นของวลีสุดท้าย แล้วก็เอ่ยต่อ"ผมจัดการชั้นบน ห้องนอน ของหัวหน้าเรียบร้อยแล้วครับ"

"เออ..ขะ..ขอบคุณลุงไม้มากครับ" พนาตกใจ พูดเสียงสั่น

"หัวหน้าเป็นอะไรหรือเปล่า" ลุงไม้ถามด้วยสีหน้ากังวล

พนาเดินไปนั่งที่ห้องรับแขก ลุงไม้ก็ก้าวเดินตามแล้วยืนอยู่ห่างๆ กล่าวเปรยขึ้น

"หัวหน้าเดินทางมาถึงวันแรกคงจะเหนื่อยเพลียมากนะครับ  แล้ววันนี้ทางหน่วยก็จัดพิธีบวงสรวง ก็เลยไม่ค่อยได้พัก"

"ไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอกลุงไม้ ผมยังหนุ่มยังแน่น" พนาพูด กลั้วหัวเราะ

"แล้วหน่วยเขาจัดพิธีบวงสรวงทำไมล่ะ ไม่เห็นแจ้งให้ผมทราบล่วงหน้าเลย"

"คะ..คือว่าหัวหน้าไม่ทราบข่าวเลยหรือครับ ก่อนหัวหน้าจะมารับตำแหน่งที่นี่" ลุงไม้พูดเสียงสั่นแหบเครือ

"ทราบเรื่องอะไร"

"ก็เรื่องหัวหน้าเขตฯที่นี่ตายผิดปกติ ติดต่อกันถึงสองคนภายในเดือนเดียวน่ะครับ"

"หา!!..ตายผิดปกติ" พนาพูด ดวงตาเบิกโพลง