📌ปักนิยาย
ปมร้ายบำเรอรัก (NC25++)
เกริ่น...
"อีชิโน มึงแต่งตัวเสร็จหรือยังเนี่ย!" ฉันสะดุ้งเฮือกพร้อมกับรีบเอามือปาดน้ำตาที่มันกำลังไหลอาบแก้มอย่างลุกลน เมื่อได้ยินเสียงแม่ตะโกนเรียกขึ้นมาจากชั้นล่าง
"จ้าแม่หนูจะลงไปเดี๋ยวนี้" ฉันพยายามควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น เพราะไม่อยากให้แม่รู้ว่าฉันกำลังร้องไห้
ทำไมฉันถึงร้องไห้น่ะเหรอ...ก็วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องถูกส่งตัวไปอยู่กับใครไม่รู้ที่พ่อเลี้ยงของฉันติดหนี้เขาเอาไว้น่ะสิ
แม้ฉันจะเสียใจและไม่อยากไปแค่ไหน แต่ฉันก็ปฏิเสธิพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ดี ท่านบอกว่าถ้าฉันไม่ไปพ่อกับแม่จะถูกฆ่าตาย เป็นแบบนี้แล้วจะให้ฉันไม่ยอมได้ยังไง
พอลงมาข้างล่างฉันก็โดนแม่ดันตัวให้ออกมาที่หน้าบ้าน จากนั้นแม่ก็รีบปิดประตูรั้วแล้วล็อคมันอย่างดี ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปโดยไม่หันกลับมามองฉันอีกเลย...ไม่มีแม้แต่การกอดลา เฮ้อ...
ครืด~
ขณะที่น้ำตาของฉันมันกำลังไหลลงมาอาบแก้ม ประตูรถก็ถูกเปิดออก ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองแบบลวกๆ ก่อนจะหันไปเพื่อที่จะเตรียมตัวขึ้นรถ
"มึงจะยืนดราม่าอีกนานไหม กูรอนานแล้วนะ!" เสียงแข็งกร้าวของผู้ชายคนนึงที่สวมแว่นดำพูดขึ้นกับฉันอย่างคนไม่สบอารมณ์ ทำไมเจอหน้ากันครั้งแรกเขาถึงพูดจากับฉันแบบนี้นะ...
"เฮ้ย!! เป็นใบ้เหรอวะ! ขึ้นรถ!!"
"อะค่ะๆ" ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วก้าวขาขึ้นรถไปนั่งอยู่ข้างๆเขา
เชื่อไหมว่าที่เขาตวาดมาเมื่อกี้ฉันตกใจมากจนหัวใจมันหล่นวูบลงไปอยู่ตาตุ่ม ทำไมเขาต้องเสียงดังด้วยนะพูดดีๆไม่เป็นรึไง
พอขึ้นรถมาทุกอย่างมันก็เงียบไปหมด ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆฉันเขาเอาแต่นอนเอนหัวพิงเบาะ เขาดูนิ่งมากนิ่งจนฉันแอบคิดว่าเขาตายแล้วหรือเปล่า แล้วทำไมเขาต้องใส่แว่นนะอยู่บนรถแท้ๆ
"จะมองกูอีกนานไหม" จู่ๆริมฝีปากบางของเขาก็ขยับพูดกับฉัน นี่เขาไม่ได้หลับหรอกเหรอ
"ปะ..เปล่าค่ะ ชิโนไม่ได้มองนะคะ" ฉันก้มหน้าแล้วส่ายหัวรัวๆ เพราะตอนนี้ผู้ชายข้างๆฉันเขาลุกขึ้นนั่งตัวตรงแล้วเป็นฝ่ายมาจ้องฉันแทน
"ชื่อชิโนงั้นเหรอ หึ ตอแหลสมกับเป็นลูกแม่มึงจริงๆ"
"พี่เป็นใครมาว่าแม่หนูแบบนี้ได้ไงคะ!" ฉันขึ้นเสียงใส่เขาด้วยความโมโห ฉันไม่โกรธหรอกที่ด่าฉันตอแหลน่ะ แต่ที่ฉันโกรธเพราะจู่ๆเขาก็มาด่าถึงแม่ของฉันเสียๆหายๆ
หมับบ!!
"โอ๊ยย! หนูเจ็บนะ!" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อถูกคนตรงหน้าบีบแก้มฉันเข้าหากันอย่างรุนแรง ความรู้สึกมันปวดหนึบไปหมดเลยตอนนี้
Guest
