ไพรพ่าย

ไพรพนา คีรีวนาลัย อายุ 41 ปี  

อดีตวิศวกรผู้ที่ผันตัวมาทำฟาร์มออแกนิคและรีสอร์ต ณ จังหวัดแห่งหนึ่งในภาคอีสาน เขาปิดกั้นตัวเองเพราะถูกคู่หมั้นที่คบกันมากว่า 5 ปีทิ้งไปกับอาจารย์มหาลัยหนุ่มดีกรีนักเรียนนอก  

หยาดน้ำค้าง วงศ์สว่าง อายุ 29 ปี  

พนักงานมหาวิทยาลัยตำแหน่งเลขาคณะบริหาร ณ มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ เธอถูกบังคับให้ไปเดินป่ากับเพื่อนทว่ากลับดวงซวยเมื่อความกลัวงูขึ้นสมองทำให้เธอเตลิดเข้าไปกลางป่า  

เธอหลงป่าเหมือนในความฝันไม่มีผิด ที่แย่กว่านั้นคือเธอต้องติดอยู่ในนี้กับคนห่าม ปากหมา หน้าหนวด แต่ถ้าคิดว่านั่นแย่ที่สุดแล้วล่ะก็ ไม่ใช่เลย นายนั่นบังอาจมาปล้นจูบแรกของเธอและมันก็...วาบหวามแปลกๆ จน "เผลอปล่อยตัว" เลยเถิดกับผู้ชายที่เพิ่งเจอ 

“เราจะไม่ตายที่นี่ใช่ไหม” หยาดน้ำค้างกระซิบถามคนที่นอนเคียงข้าง สมองเธอคิดไปถึงความฝันก่อนที่จะเดินทางมาที่นี่ เธอฝันว่าตนเองนั้นหลงป่าหาทางออกไม่เจอ ช่างเป็นฝันที่แม่นเสียจริง

“เพ้อเจ้อแล้วคุณ นอนเถอะ” พนาไพรเอ็ดคนที่เริ่มจะฟุ้งซ่าน แต่พูดไปก็เท่านั้นคนข้างกายเขานั้นมีสติกับใครซะที่ไหน ไม่มีตั้งแต่วิ่งเข้าป่ามาแล้วล่ะ

“ฉันเคยฝันก่อนจะมาที่นี่ ฝันว่าตัวเองหลงป่าแล้วก็ตาย...อื้อ” ดวงตากลมโตมองสบตาเขาท่ามกลางความมืดก่อนจะปัดนิ้วที่ปิดปากตนออก ไม่รู้ทำไมใจเธอถึงเต้นแรงกับการใกล้ชิดกับชายแปลกหน้าขนาดนี้

“นอนได้แล้วอย่าโง่นัก”

เมื่อถูกอีกฝ่ายตำหนิเธอจึงทุบที่อกหนั่นแน่นอย่างแรงก่อนจะอุทานเมื่อถูกอ้อมแขนแข็งแรงโอบรัดเอาไว้ “ปล่อยนะ”

“อย่ารนหาที่ ผมไม่ใช่พระ อายุขนาดนี้ผมว่าคุณรู้ว่าผมหมายถึงอะไร” พนาไพรพยายามที่จะอดกลั้นความต้องการ เขาคงห่างหายเรื่องนั้นมานานเกินไป เพราะตอนนี้มันตึงจนปวดร้าวไปหมด ที่สำคัญเขาไม่ได้เตรียมตัวมามีเซ็กส์กลางป่าเขาแบบนี้

เฮียเขาไม่ใช่คนดี ไม่ใช่พระ ค่ะทุกคน...ฝากกดติดตาม ไพรพนา ด้วยนะคะ ไรท์ไๆด้พล็อตเรื่องนี้ตอนไปปีนเขาภูกระดึง แต่ไรท์ในเรื่องนี้จะเป็นป่าสมมุตินะคะ เพราะมีบางฉากที่มันทำไม่ได้ในอุทยานแห่งชาติ  

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นจะวางขายในรูปแบบอีบุคเดือนหน้าค่ะ จัดโปร 7 วันแรกนะคะ หลังจากเรื่องนี้จะเป็นเรื่องยาวและธาราศิขรินทร์ ภาคต่อเผลอรักนิตยาค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะ 

รัก  

กาญจน์เกล้า