BLACK LABEL
Take a breath….
“อา...อา อ่ะ พี่เซฮุน อึก พี่.....จะถึงแล้ว”
ผมจ้องมองภาพในกล้องวิดีโอตาอย่างชื่นชม นี่คือหนึ่งใน สินค้าเดือนนี้ ของ พวกเรา
จะพูดว่าพวกผมเป็นไอ้โรคจิตก็ใช่ แต่ผมไม่ได้โรคจิตใส่ทุกคนสักหน่อย
ผมมีคน พิเศษ เพียงคนเดียวที่ได้รับเกียรติได้ถูกบรรจุทุกอิริยาบถแสนน่ารัก เอาไว้ในไฟล์วิดีโอระดับ Full HD ในเครื่องคอมพิวเตอร์ราคาเหยียบแสน
พวกแอบถ่ายหรอ?
ไม่ครับ ผมไม่ได้แอบ...
“มุมกล้องมึงจำเจหวะ กูว่าอันที่ถ่ายในห้องน้ำอ่ะดีสุด” เจ้าของชื่อที่เสียงกระเส่าในวิดีโอเรียกอยู่ นั่งกอดอกอยู่ข้างผม
“นั่นกูใส่ฟิลเตอร์เข้าไป มีหน้าที่ ทำ มึงก็ทำไปเถอะ” ผมบอกมันก่อนจะลุกไปหยิบเลนส์ตัวใหม่ที่อุตส่าห์ถอยมาจากอีเบย์
“อ่ะนี่ ของแพง อย่าให้หล่นหละสัด รอบที่แล้วอุ้มแตงกันเหวี่ยงมาหลังกระแทกตู้จนเลนส์แม่งหล่นแตกอยู่หลังตู้ แสนสองกูใช้คืนด้วยนะ”
“เวลาขายได้ ให้ค่าตัวกูแค่เท่ากะค่าเลนส์ เวลาปรับเงินกูนี่เอาซะไม่เหลือไว้ให้กูไปซื้อข้าวกินเลยนะ กูคนใช้แรงงานนะเว้ย”
“หรือจะให้เปลี่ยนเป็นกู?”
“แล้วจะให้กูไปไหน? ไม่มีเงินไปนอนโรงแรมแล้วครับพี่เทาครับ” ทุกครั้งที่เราสลับกัน เซฮุนต้องหาที่ไปเอ้อระเหยสักที่
“เอาเงินไปทำไรหมด เชครอบที่แล้วสี่แสนใช้หมดแล้วหรอ?”
“เอ๋า มีเงินก็ต้องใช้เนาะ ว่าแต่ซีซั่นนี้เอาไง?” มันถามขณะที่เอื้อมมือมารับเงินจากผมไป
“ยังคิดโลเคชั่นไม่ออก....ไว้คิดออกเดี๋ยวบอก มึงจะไปไหนก็ไปป่ะ กลับมาเช้าแล้วกัน”
“ครับลูกพี่” ไอ้แปะตะเบ๊ะให้หนึ่งทีก่อนจะจรลีออกจากห้องผมไป
หลังจากที่เซฮุนมันหายไปสักพัก ผมก็กดเบอร์คนน่ารักข้างห้อง....
(พี่เทาว่าไงเอ่ย?)
“อยู่ห้องคนเดียวหรอ?”
(ช่าย วันนี้พี่เซฮุนบอกว่าไปรายงานบ้านเพื่อนหละ แต่เดียวเค้าก็นอนแล้วอ่า)
“อืมมมมม นอนคนเดียวไม่เหงาหรอ?”
(ประตูไม่ได้ล็อค ถ้าจะแวะมาก็ได้นะ....)
งานกล้วยมากๆ ผมวางสายก่อนจะหยิบของใช้จำเป็นใส่กระเป๋าหลังกางเกงยีนส์ จับกล้องราคาแพงตัวจิ๋วใส่ลงในกระเป๋าสะพายข้างที่เต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้จิปาถะ ขยับเลนส์ให้ตรงกับช่องที่เจาะไว้รูเท่าเหรียญ50สตางค์มองผ่านๆก็ไม่เป็นที่สังเกต เตรียมเสร็จก็สะพายขึ้นไหล่ มองรอบห้องเพื่อเช็คความเรียบร้อยก่อนออกไป...หาคนพิเศษ
คิมจงอิน นักศึกษาปี2 เอกนิเทศ ตัวเล็กน่ารัก ผิวสีน้ำผึ้งสวย รูปร่างกลมกลึงทุกสัดส่วน ราวนางแบบ คนพิเศษ ของผมและเซฮุน...
คิดไม่ผิดที่ให้ไอ้เซฮุนไปจีบมา เสปคนี้ขายดีข้ามปีเลยทีเดียวจากคลิปตัวอย่าง 3 นาทีในสัปดาห์แรก กระโดดข้ามไปอยู่ในโหมด BLACKLABEL ที่ลูกค้าต้องเป็นพวกเงินหนาและอยู่ในเลเวล VVIP เท่านั้น ถึงจะได้ดู นี่คือความภาคภูมิใจของผมที่อยากบอกให้รู้ แต่....สำหรับคนพิเศษของพวกเราแล้วสิ่งเขารู้อาจจะไม่ใช่ความจริงทั้งหมด แต่ผมคิดว่าอย่ารู้เลยจะดีกว่า....
สิ่งที่จงอินรู้คือเซฮุนคือแฟนหนุ่มนิสัยดีจากคณะสถาปัตฯปี2
สิ่งที่จงอินทำคือแอบเป็นชู้กับผมหวงจื่อเทาคณะนิเทศฯปี3ตอนที่เซฮุนไม่อยู่
สิ่งที่จงอินเข้าใจคือเราสองคนแอบลักลอบมีอะไรกันโดยที่เซฮุนไม่มีวันรู้
แต่สิ่งที่จงอินไม่เคยรู้....
คือผมกับเซฮุน มีรายได้เดือนละเกือบล้าน จากการที่เราทั้งคู่นอนกับเขา
#ฟิคBLACKLABEL – เจอกันทุก คืนวันพุธค่ะ -____,-
กฏของการอ่านฟิคเรา : อย่าคิดเดาเรื่องเสียให้ยาก
Guest
