บทนำ
เราต่างต้องเจอเรื่องราวมากมายในชีวิต จะมีสักกี่คนที่จะเข้าใจในสิ่งที่เราพบเจอได้ดีที่สุดเท่าตัวเราเอง สุดท้ายแล้วก็มีแค่ตัวเราที่จะพาเราไปถึงจุดสูงสุดของชีวิตและยินดีกับความสำเร็จที่เราได้ร้างมันขึ้นมาเอง
“พี่ยูริ อยู่ไหนนะ น้องเดินหาจนขาลากไปหมดแล้ว” เสียงเด็กสาวเดินตะโกนเสียงดังตามหาพี่สาวของตัวเอง
“เสียงดังมาแต่ไกลเลยนะตัวแสบ มีอะไรหรอจ๊ะ” เสียงนุ่มนิ่มของพี่สาวพูดขึ้น
“มาแอบอ่านหนังสืออยู่เรือนคุณย่าอีกแล้ว น้องจะสั่งคุณพ่อให้มาปิด”
“บ่นเก่งจังเลย น้องใครเนี่ย” ยิ้มกว้าง
“มาแอบดูผู้ชายข้างบ้านหรอคะ อิอิ” อมยิ้มเบาๆ
“พูดจาให้มันเป็นผู้หญิงหน่อยได้ไหมจ๊ะ” ยิ้มหวาน
“อย่าไปยิ้มแบบนี้ให้ใครเขานะ หลงตายเลย”
ยูกิก็ยังคงสงสัยในตัวเองว่าทำไม? ต้องมานั่งอ่านหนังสือที่เรือนคุณย่าอยู่เป็นประจำ มันเหมือนมีอะไรดึงดูดให้ยูกิต้องมาที่นี่ ตัวยูกิเองก็พยายามที่จะหาคำตอบอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล ไม่รู้ว่าทำไม นึกยังไงก็นึกไม่ออก ในตอนสมัยที่เธอยังเด็กมีเหตุการณ์มากมายเกิดขึ้นที่เรือนคุณย่า แต่พอยูกิเริ่มโตความทรงจำของเธอก็เริ่มเรือนหายไปตามกาลเวลา
“ยูกิ ยูริ”
แฝด 2
**ฝากติดตามผลงานเรื่องใหม่ของเราด้วยนะ**
**อย่าลืมกดถูกใจและเป็นกำลังให้นักเขียนด้วยนะคะ สามารถคอมเม้น ติชมเราได้เลยนะ**
**ขอบคุณรูปภาพจาก Google**