ตอนที่ 1
ตื๊ด...ตื๊ด..........ตื๊ด
“ อืม...ว่าไงพี “ เสียงแหบดังมาตามสาย
“ ทำไมไม่มาส่งเราที่สนามบินอ่ะ “
“ ไม่อยากไป ไม่อยากเห็นคนร้องไห้งอแง “
“ ใคร? ใครจะร้องไห้งอแง “ไอ้ตี๋นี่คิดจะกวนกันจนวินาทีสุดท้ายรึไง
“ ไม่รู้ดิ แต่คิดว่ามี “
“ อืมมมม ก็มีจริงๆแหละ “ แต่ถ้ามีมันคอยปลอบก็คงดีกว่านี้
“ เป็นไรทำไม ทำเสียงแบบนั้น “
“ ไงดีอ่ะ...บีมขอบคุณนะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำห้กันตอนที่อยู่ที่นี่ “ ผมตอบกลับไปแบบเสียงสั่นๆ
มันก็น่าใจหายนะครับ ผมกับมันอยู่ด้วยกันมา เรียนก็เจอ กินข้าวก็เจอ เดินเล่นยังเจอ เอาเป็นว่าไม่ว่า
ผมจะทำอะไรที่ไหน ก็จะเจอมันอยู่แถวๆนั้นแหละ คนที่คอยกวนผม และก็ยังเป็นมันที่เป็นคนเดียวที่คอยฟังผมบ่น ส่วนเพื่อนคนอื่นๆหรอครับโน่นแหนะ ไม่ม่อสาวก็ไปอยู่สนามกีฬาอะครับ
“ ทำไมพีพูดแบบนี้วะ พูดเหมือนจะไม่ได้คุยกันอีกแล้ว “ เสียงแหบๆที่ผมคุ้นเคย ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ บีม... ถ้าเรากลับไปที่นั่น เราจะยังเหมือนเดิมกันหรือเปล่าวะ “ ผมกลัวว่ะ
“ ถ้านายไม่เปลี่ยนไป เราจะยังป็นเหมือนเดิม “ นี่เป็นคำสัญญาจากมันรึเปล่า
“ อืมม...จะขึ้นเครื่องแล้วนะ เราจะจากกันไปจริงๆแล้วนะ พูดอะไรหน่อยมั้ย “ ผมรอฟังคำบางคำอยู่ และหวังว่ามันจะพูดให้ผมมั่นใจ
ในวันแรกที่เราเจอกัน ผมจำได้ดีก็ไอ้ผู้ชายตัวขาวๆ หน้าตี๋ๆ ดูกวนๆ มันเดินเข้ามาในหอพักนักศึกษาต่างชาติที่พวกผมพักอาศัยอยู่รวมกับเพื่อนๆ อีกราวสิบชีวิต
ครืดๆๆๆ โคร่มมม
“ ที่นี่มันมีลิฟท์ มั้ยวะ “ เสียงแหบๆโวยวาย ขึ้นมา อาจเป็นเพราะช่วงนี้อากาศที่นี่ร้อนจัดจนแทบจะละลายถ้าออกไปโดยไม่มีร่ม หรืออุปกรณ์กันแดดใดๆ
“ ไม่มีมั้ง มึงหัดแหกตาดูก่อน ตึกสี่ชั้น มึงจะเอาลิฟท์ไปทำไมสัด “ ชายหนุ่มผิวขาว สูงพูดขึ้น
“ ก็กูขี้เกียจยกกระเป๋ามั้ยสัด หนักขนาดนี้ มึงรีบๆไปดูสิว่าพวกเราพักห้องไหน เอาแถวชั้นหนึ่งนี่แหละ”
“ ไอ้ห่านี่ มันขี้เกียจจริงๆ”
ไอ้สองคนนี้ดูท่าทางสนิทสนมกันดี น่าจะเป็นเพื่อนกันมาก่อนแน่ๆ ดูพวกมันพูดกันสิครับ ผมไม่กล้าไปพูดแบบนี้กับคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงวันหรอก เดี๋ยวเค้าได้ฟาดกะบาลให้พอดี ผมยิ่งขนาดพกพาอยู่ด้วย เดี๋ยวจะยิ่งกว่าเดิม
“ มาๆ มารู้จักกันไว้ นี่ ส้ม แจม พี และนี่เอฟ กับกู...เธมส์ เป็นรุ่นเดียวกัน” พี่เธมส์ แนะนำ
“ ผมบีมครับ ส่วนไอ้นี่ฟาร์ม มันเป็นเพื่อนสมัยมัธยมกับผมครับ ยังไงฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ “
อ๋อ...ไอ้ตี๋นี่ชื่อ บีม นี่เอง เดี๋ยวๆและทำไมผมต้องอยากรู้จักไอ้คนขี้เกียจแถมยังปากไม่ดีแบบนั้นด้วยวะ
“ เออ กูว่าไปหาอะไรกินกันเถอะ กูหิวจนจะกินน้องส้มได้อยู่แล้ว “ เอ่อพี่เธมส์ มันจะหื่นไปป่ะวะ สงสารส้มมัน ส้มมันเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มครับ ดาวล้อมเดือนจริงๆ
จึ๊กๆ จึ๊กๆ จึ๊กๆ จึ๊กๆ
“ แม่งงงง อะไรวะ” ผมหันไปพร้อมหลุดคำพูดที่ไม่น่าจะใช่ตัวผมออกไป จริงๆผมเป็นคนเรียบร้อยนะครับ เรียบร้อยมีกี่ร้อยๆ ก็เรียบ
“ ....” ไอ้ตี๋มันมีปัญหาอะไรวะ สะกิดอยู่ได้ หันไปก็ไม่พูด
“ อะไร”
“ ชื่ออะไรอะมึง กูสะกิด ก็ไม่หัน “ อ่าวไอ้ตี๋นี่มาถึง ก็กวนเลยเว้ย
“ มึงๆ ที่พี่เค้าแนะนำมึงได้ฟังปะวะ หรือมึงลืมนี่ยังไม่ถึงห้านาทีเลยมั้ง “ เอ่อทุกคนครับ ภาพลักษณ์ตามแบบฉบับของนายเอกเรื่องอื่นนี่ต้องดูดีใช่ไหมครับ ทำไมมันช่างต่างจากผมขนาดนี้ แต่ผมเรียบร้อยจริง จริ๊ง หวังว่าทุกคจะยังเชื่อผม T__T
“กูจำได้ทุกคนอ่ะ....ยกเว้น”
“...มึง...”
Guest
สวัสดีจ้าา นักอ่านทุกท่าน
