[Ma Girl]หลอกใจยัยโรคจิต(?)ให้ติดกับดักหัวใจ

Intro

"ฮัลโหล"

(ไงเพื่อน นายสบายดีไหม) พ่อรับสายจากใครบางคน ฉันได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์แค่พอจับใจความได้เท่านั้น ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนเก่าของพ่อนั่นล่ะนะ

"เฮ้ย ฉันสบายดี เเล้วนายล่ะสบายดีมั้ย"

(ฉันก็เรื่อยๆน่ะ เออนี่ ฉันเกือบลืมบอกนายแหน่ะ เดือนหน้าจะมีเลี้ยงรุ่น นักเรียนนายร้อยรุ่นของพวกเรา นายจะไปมั้ย ฉันจะได้ลิสต์ลายชื่อเอาไว้)

"ดีเหมือนกันนะ ไม่ได้เจอพวกเพื่อนนานแล้ว ได้มีโอกาสสังสรรค์กันหน่อยก็คงดีไม่น้อย"

(ตกลงนายไปนะ)

"อืม"

(อย่าลืมพาหนูพิกเร็ตมาด้วยล่ะ ไม่ได้เจอซะนาน โตเป็นสาวแล้วมั้งเนี่ย)เห?พูดถึงฉันด้วย

"เออๆ ไว้เจอกัน" แล้วพ่อก็กดวางสาย

"ใครเหรอคะพ่อ"

"หนูจำคุณลุงปรีชาได้มั้ยลูก"

"ปรีชา..." ปรีชาไหนวะ-.,-?

"คุณลุงที่เคยมาเล่นที่บ้านบ่อยๆตอนหนูยังเป็นเด็กไงลูก พ่อของพี่พลไงลูก" ห้ะ?พี่พล ใครอีกเนี่ย

ณ รีสอร์ทK

งานเลี้ยงรุ่นนักเรียนนายร้อย

20.30 น.

"เฮ้~ เชิดชาย" ชายรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อคนหนึ่งโบกมือโหยงเหยงเป็นการทักทาย พ่อเดินนำฉันและแม่ไปที่โต๊ะนั้น ซึ่งมีคนนั่งอยู่แล้วสองคน ดูเหมือนจะเป็นสามีภรรยากันนะ

"ไง^_^/"ผู้ชายคนที่นั่งอยู่ก่อนโผลเข้าโอบไหล่ของพ่ออย่างสนิทสนม

"เออ ฉันสบายดี"พ่อตอบ

"แล้วนั่นหนูพิกเร็ตใช่มั้ย" เขามองมาทางฉันแล้วถามขึ้น

"ใช่แล้ว พิกนี่ลุงปรีชา"

"สวัสดีค่ะคุณลุง^/\^"อ๋อที่แท้ก็คุณลุงปรีชาที่พ่อเคยพูดถึงนี่เอง ว่าแล้วฉันก็ยกมือไหว้คุณลุงและคุณป้าที่นั่งอยู่ข้างๆ

"ไม่เจอกันนานเลย โตเป็นสาวแล้วนะเรา.."

"ใช่ค่ะ แต่ก่อนยังวิ่งตามตาพลต้อยๆอยู่เลย เผลอแป๊บเดียวโตเป็นสาวแล้ว น่ารักด้วย ถ้าตาพลเห็นน้องก็คงจะดีใจไม่น้อยเลยนะคะคุณ"เธอส่งยิ้มให้ฉัน แล้วหันไปยิ้มให้คุณลุงปรีชา. เอาตรงๆเลยนะ เกือบเดือนมานี้ฉันได้ยินพ่อกับแม่พูดแต่คำว่า พล พล พล และก็พล กรอกหูอยู่แทบทุกวัน ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันเคยเล่นกับคนที่ชือพลหรือเปล่า  ก็ฉันบอกแล้วไงใ่าฉันจำไม่ได้!

"สวัสดีค่ะคุณอัญ"แม่ฉันกล่าวทักทายเธอ

"สวัสดีค่ะคุณวรรณ^^"เธอตอบ

"สบายดีนะคะ"

"ค่ะ^^"

เสียงวงดนตรีออร์เคสต้าร์เริ่มบรรเลงแล้ว ดูเหมือนงานกำลังจะเริ่มแล้วล่ะ

"เอาล่ะเพื่อนสหายทุกคน วันนี้เป็นโอกาสดีนะที่นักเรียนนายร้อยรุ่นเราจะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง หลังจากที่เรียนจบต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงาน งั้นวันนี้เรามาสนุกกันให้เต็มที่เถอะ"ผู้ชายคนหนึ่งถือแก้วไวน์ขึ้นไปพูดบนเวที พร้อมชูแก้วไวน์ขึ้น

"เฮ~"ทุกคนในงานต่างก็เฮฮากันใหญ่

จ๊อก จ๊อก~

"หืม?" ป้าอัญท้วง

"แหะๆ สงสัยกระเพาะหนูมันจะประท้วงแล้วล่ะค่ะ งั้นหนูขอตัวไปตักอาหารก่อนนะคะ-///-^"

"จ้ะ^___^"นี่เป็นอีกครั้งที่เธอส่งยิ้มมาให้ฉัน

บรรยากาศภายในงานร่มรื่นเพราะเป็นรีสอร์อท ปาร์ตี้ถูกจัดแบบค็อกเทล มีอาหารนานาชาติไม่ว่าจะเป็น อาหารเอเชีย อาหารยุโรป ของหวานมาชนิดสีสันสวยงามน่ากิน เห็นแล้วฟินสุดๆอ่ะ

"!"ฉันกำลังจะคีบมัฟฟินชิ้นหนึ่งใส่จาน แต่โดนใครคนหนึ่งชิงคีบตัดหน้าไปซะ

ฟืดด~

จังหวะที่ฉันหายใจเข้านั้น ฉันได้กลิ่นตัวของคนตัวสูง มันเป็นกลิ่นที่ฉันคุ้นเคย ฉันมั่นใจว่าฉันต้องเคยเจอหรือไม่ก็รู้จักคนตัวสูงที่ชิงคีบมัฟฟินตัดหน้าฉันแน่ๆ อ้อ!ฉันลืมบอกไป ฉันเป็นพวกไวต่อกลิ่นและจำกลิ่นได้ดีมากถึงมากที่สุด เพราะฉะนั้นบางทีฉันจำหน้าไม่ได้ฉันก็อาศัยการจำกลิ่นตัวนี่แหละ ยังไม่ทันที่ฉันจะเห็นหน้า รู้ตัวอีกทีคนตัวสูงก็เดินหายไปแล้ว

ฉันเดินมาถึงโต๊ะแต่สังเกตุการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง มีบุคคลปริศนามานั่งร่วมโต๊ะด้วยอีกหนึ่งคน ดูคร่าวๆอายุน่าจะห่างจากฉันแค่ปีสองปี

"อ้าว ยัยพิกมาพอดีเลย พิกนั่นพี่พลจ้ะลูก" ทันทีที่ฉันนั่งลงจมูกของฉันมันก็ได้กลิ่นที่ฉันเพิ่งได้กลิ่นมาเมื่อไม่นานมานี้อีกครั้ง รู้สึกว่ากลิ่นมันจะอยู่แถวๆนี้แหละ

"พิกเร็ต"

"คะแม่!"แม่เรียกชื่อฉันอีกครั้งทำให้ฉันดึงสติกลับมาได้

"นั่นพี่พล"แม่พูดและมองไปทางผู้มาใหม่

"สะ..สวัสดีค่ะ"

"ไงตัวแสบ ไม่เจอซะนาน โตขึ้นเยอะเลย"

"..."หรือตอนเด็กๆฉันจะเลยสนิทกับอีตาพี่พลอะไรนี่จริงๆ เขาพูดเหมือนเขาสนิทกับฉันมานานมาก ทำไมนะ..ทำไมฉันจำไม่เห็นได้  หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเราไม่ได้เจอกันมานาน หน้าเขาอาจจะเปลี่ยนไป ใช่แล้ว...เขาคงหน้าเปลี่ยนไปมาก

"ปีนี้เธออยู่ ม.ห้า แล้วใช่มั้ย เรียนเป็นไงบ้างอ่ะ"เขาถาม

"ก็ดีค่ะ"ฉันตอบ

"อืม ปีหน้าม.หกละ ตั้งใจเรียนแล้วก็อ่านหนังสือเยอะๆล่ะ"

"เอ่อ พี่พลคะ"

"หืม?"

"หนูมีเรื่องอยากจะถามพี่พลน่ะค่ะ ช่วย..."

"เอาสิ"ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินนำฉันมาหยุดอยู่ที่สระน้ำพุตรงลานจอดรถ

"มีอะไรว่ามาสิ"เขาเปิดประเด็น

"เราเคยรู้จักกันจริงๆเหรอ"ฉันถามแบบไม่อ้อมค้อม

"นี่เธอจำพี่ไม่ได้จริงอ่ะ"

"ค่ะ"

"เราเคยเล่นกันตอนเด็กๆ ตอนนั้นเธอยังเดินตามตูดพี่ต้อยๆๆอยู่เลย"

"..."

"แต่พอขึ้นมัธยมพี่ก็ย้ายไปเรียนที่อังกฤษ"

"..."

"แล้วก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลย"

"..."

"เพราะงั้นเราสองคนเลยห่างเหินกันไป และอาจจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ เธอเลยจำพี่ไม่ได้"

"งั้น..."

"?"

"ขอดมกลิ่นหน่อยดิ"

"โรคจิตป่ะเธอเนี่ย"

"จริงจัง"ฉันทำเสียงเข้ม

"ก็ได้..."ว่าแล้วเขาก็ยื่นแขนมาตรงหน้าฉัน

ฟืดดด~

'พอลลี่~'

'เธอจะตามพี่มาทำไมเนี่ย พี่จะไปฉี่'

'ให้หนูไปด้วยนะ อย่าทิ้งเค้าไว้กับพวกเด็กเกเร'

'เธอจะไปยืนดูพี่ฉี่รึไงเล่า ปัดโถ่เอ๊ย!'

'ฮืออออออ'

'เฮ้ๆๆ อย่าร้องดิ ฉันปลอบคนไม่เป็นนะ'

'ฮึก!'

'เออๆ อยากตามก็ตาม'

3 นาทีผ่านไป...

'พอลลี่เสร็จยัง เค้ารอนานแล้วนะ!'

'เธอเป็นคนอยากจะตามมาเองนะ แล้วจะมาเร่งคนอื่นเค้าทำไมกัน'

ฟึ่บ!

"พอลลี่!"ฉันนึกออกแล้ว กลิ่นตัวเขาเหมือนกลิ่นตัวของพอลล่าเปี๊ยบเลย มิน่าล่ะฉันถึงรู้สึกคุ้นกับกลิ่นนี้ ที่แท้เขาก็คือพอลล่านี่เอง

"อือฮึ^__="

"เฮ้ยย! พอลลี่จริงๆด้วย"อะไรก็ไม่รู้ดลใจให้ฉันกระโดดกอดเขาหน้าตาเฉย

"ก็เอาแต่เรียกพี่ว่าพอลลี่อย่างงี้นี่ไง เธอเลยจำพี่ไม่ได้เวลามีคนเรียกชื่อจริงๆของพี่"ดึงจมูกฉันทีหนึ่ง

"แหม เค้าก็แค่หยอกเล่นนิดหน่อยเอง ที่จริงน่ะเค้าจำพอลลี่ได้ตั้งแต่แรกแล้ว"แถได้อีก

"หราาาา"เขาทำหน้าทะเล้น

หลายวันต่อมา

"ไปตลาดให้แม่หน่อยสิ ป้าฉายโทรมาบอกว่าจะแวะเข้ามาเล่นด้วน แม่กะว่าจะชวนกินข้าวเย็นด้วยกัน"อีกแล้ว?  วันก่อนป้าฉายเพื่อนเเม่ก็มา วันนี้ก็จะมาอีกแล้วเหรอ นี่ไม่เกรงใจกันบ้างเลยรึไง =__=!? ตัวป้าฉายน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่อีตา 'พี่ปลื้ม' ลูกชายน่ะสิ  บรื๋อออ แค่คิดก็สยองละ. แม่ลูกคู่นี้มาบ้านทีไรฉันล่ะปวดหัวทุกที

-To be continued-

ปอลอกางเกงลิง.อ่านIntroจบแล้วอย่าลืมติดตามตอนอื่นๆกันนะ

แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า(ไฟท์ติ้งงงง)