“ใยบัว! ฉันเตือนแล้วใช่ไหม กลับมาอีกทำไม!”
พอลพยายามต่อสู้กับความรู้สึกด้านมืดจนหน้าตา เนื้อตัวแดงก่ำ คำรามด้วยเสียงแหบ ต่ำพร่า สะท้อนความรู้สึกโหยหา รุนแรง น่าสะพรึง ถ่ายทอดความรู้สึกเจ็บปวด ทรมาน ไปยังหญิงสาว ฉับพลันที่ประสานกับสายตาคมเข้มสีเหล็ก ที่สะท้อนความปรารถนาแรงกล้า โดยไม่อาจปิดปัง แวบหนึ่งที่หญิงสาวเห็นประกายแห่งความหวังและเว้าวอนฉาบฉายอยู่ในแววตา สูบฉีดเลือดในกายสาวให้ร้อนผะผ่าววิ่งขึ้นใบหน้าเป็นริ้ว ๆ จนเป็นสีเข้มอย่างไม่อาจควบคุมได้เช่นกัน หญิงสาวตัดสินใจเด็ดเดี่ยว ก้าวเดินเข้าไปหาช้า ๆ แต่ว่ามั่นคง
“ใยบัวรู้ว่าคุณเจ็บปวด ทรมาน ใยบัวทิ้งคุณไปไม่ได้ ให้ใยบัวช่วยคุณนะคะคุณพอล...ไม่ต้องกังวลกับผลกระทบที่จะเกิดภายหลัง คุณไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไร เพราะถ้าคุณไม่ดื่มเครื่องดื่มแก้วนั้นแทน ใยบัวก็คงมีสภาพไม่ต่างจากคุณ” สติใกล้ขาดผึงเต็มที พอลกัดฟันพูดเสียงสั่น
“รู้ใช่ไหม ว่าฉันจะทำอย่างไรกับใยบัว”
แทนคำตอบ หญิงสาวนั่งลงข้าง ๆ เอื้อมมือจับแขนที่สั่นสะท้านเพื่อปลอบประโลม พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา กลัว ๆ กล้าๆ และไม่อาจทนประสานสายตาคมกล้านั้นอีกต่อไป ได้แต่ก้มหน้านิ่ง เพราะเต็มไปด้วยความกระดาก เขินอาย
“ค่ะ ใยบัวเต็มใจ”
......................................................................................................................................
Guest
