♡ผู้จัดการตัวร้ายกับนายซุปเปอร์สตาร์..♡ ☆Love you my idol☆...ตอนที่ 1เกลียด

ยูยูโกะจัง♡ผู้จัดการตัวร้ายกับนายซุปเปอร์สตาร์..♡

☆Love you my idol☆...ตอนที่ 1เกลียด

คุณเคยสงสัยไหมคับเวลาเราดูละครหลายๆเรื่องเรามักจะเห็นพระเอกกับนางเอกทะเลาะกันเกลียดกันจะเป็นจะตายแต่สุดท้ายก้อมีเรื่องมีราวหลงป่าบ้างละวิ่งหลบกระสุนบ้างและก้อจบด้วยการรักกัน...แต่สำหรับชีวิตจิงมันจะมีสักกี่คู่ที่เกลียดกันขนาดนั้นแล้วมาลงเอยกันทำไมน่ะเหรอคับ...ก้อถ้าเป็นผมนะลองได้เกลียดใครรึไม่ถูกชะตากะใครแล้วละก้อผมคงไม่พยายามเอาตัวเองเข้าไปใกล้เค้าให้ตัวเองเสียอารมณ์หรอกคับเดี๋ยวจะกลายเป็นโรคประสาทซะเปล่าๆ....

อ่าว...ลืมแนะนำตัวไปเลยมั่วแต่เพ้อไปหน่อยก้ออย่าว่ากันเลยนะคับเด็กสายศิลป์อย่างผมก้อนิสัยติสๆประมาณนี้ทุกคนแหละคับ...แต่ถ้าได้คนอย่างพวกผมไปเป็นแฟนรับรอง...ไม่มีใครมาแทนทีคุณได้แน่นอนเพราะผมมันพวกรักเดียวใจเดียว....ไม่เชื่อลองมารักกันดูสักทีไหมละคับ^^...

ผมชื่อ เงิน คับทำงานเป็นช่างภาพและควบตำแหน่งคอลัมนิสต์อีกหนึ่งตำแหน่งอยู่ในบริษัทของป้าผมเองไม่แปลกที่ช่วงแรกๆจะมีคนไม่ชอบผมหาว่าผมใช้เส้นสายถึงได้เข้ามาทำงานในตำแหน่งนี้แต่ใครจะรู้ว่ากว่าผมจะเรียนจบและมาทำงานที่นี่ผมต้องออกนอก

สถานที่เป็นเด็กยกของจัดแสงให้พี่นนท์ช่างภาพมือ

หนึ่งของบริษัทและเป็นลูกชายคนโตของป้าอยู่เกือบ3ปี...แต่พอเริ่มได้ทำงานแบบจิงๆจังๆและเริ่มมีผลงานออกมาก้อพอจะทำให้ใครๆเริ่มยอมรับในตัวผมมากขึ้น...จิงๆผมก้อไม่ได้แคร์สายตาใครหรอกคับว่าเค้าจะมองผมแบบไหนแต่ผมอยากจะใช้ผลงานของผมเป็นตัวพิสูจน์ฝีมือมากกว่า...อย่างว่าแหละคับอยู่ในสังคมก้อต้องทำใจยอมรับให้ได้ว่ามันมีทั้งคนที่ชอบและก้อคนที่เกลียดเราปะปนกันไป...

วันนี้เป็นวันเสาร์คับแทนที่กลับจากญี่ปุ่นแล้วจะได้กลับบ้านไปนอนแต่ผมกลับต้องเข้าบริษัทเพราะป้ารักษ์อยากเห็นภาพที่ผมไปถ่ายแฟชั่นโชว์ที่ญี่ปุ่นถึงผมจะไม่อยากไปแต่ก้อต้องยอมไปคับ...จะทำไงได้ก้อป้าผมเค้าเป็นเจ้าของบริษัทขืนไม่ไปก้อคงตามไปฆ่าผมที่บ้านอยู่ดี..ดีไม่ดีอาจจะโดนแม่สวดต่ออีกหลายยกเพราฉนั้นผมว่ารีบไปจัดการให้มันจบๆและรีบกลับไปนอนดีกว่า...●_●

“สวัสดีคับป้ารักษ์...ผมกำลังคิดว่าจะโทรหาอยู่พอดีเลย..นี่ผมถึงสุวรรณภูมิแล้วนะคับกำลังจะเข้าไปหาป้าที่บริษัท..”(☆_☆)

ผมได้ยินเสียงหัวเราะของป้าดังเข้ามาตามสายเหมือนจะถูกใจที่ได้ยินว่าผมกำลังจะเข้าไปหา...

“โอเคๆ..แล้วจะมายังไงให้ป้าส่งคนไปรับไหม...”

“ไม่ดีกว่าคับ..เดี๋ยวผมขึ้นแท๊กซี่ไปดีกว่า..แล้วเจอกันนะคับสวัสดีคับ... Miss you นะคร้าบบ^^”

ผมกดวางโทรสับแล้วเดินออกมาด้านนอก..เดินไปสักพักก้อเจอกับเด็กผู้ชายคนนึ่งกำลังนั่งก้มหน้าดูโทรสับอยู่...ผมรู้สึกคับคล้ายคับคาเหมือนว่าเคยเจอเด็กคนนี้ที่ไหนมาก่อน..นั้นมันใช่เด็กอ้วนที่เคยอยู่ข้างบ้านย่าของผมรึเปล่าเด็กนั่นมันชื่ออะไรนะจากกันมาเป็นสิบๆปีถ้าจำไม่ผิดผู้ชายมันที่รุ่นเดียวกะผมคือไอ้มาคร์...อืมมมมม?????เด็กมันชืออะไรหว่า....=_=’

พี่ชื่อมาคร์...แล้วน้องมันชื่ออะไรหว่ามันติดอยู่ที่ริมฝีปากนี่แต่กับคิดไม่ออกอืมมมมยากจังแฮะ

○_○????......มอม้าอะไรน๊าติ๊กต๊อกๆๆๆๆๆๆ...

พี่ชือมาคร์???..น้องก้อคงไม่พ้นมอม้าอยู่ดี..มะ..มะ...มายด์....ใช่เด็กนี่ชื่อมายด์ถูกแล้วๆ

“..อ้าว...มายด์...นั่นมายด์ใช่เปล่า”

ผมถามออกไปตรงๆแบบวัดดวง..ใช่ก้อโชคดีไป...ถ้าไม่ใช่ซวยไป...เด็กผู้ช่ายเงยหน้าขึ้นมามองผมสายตาของเค้ามันดูเศร้าๆและแฝงไปด้วยความสงสัยเค้าคงจะค้าคงจะจำผมไม่ได้แน่ๆแต่ตอนนี้ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่าเค้าชื่อมายด์แน่ๆ

“พี่เงิน...พี่เงินเหรอคับเนี้ย..”

เด็กน้อยตัวเล็กลุกขึ้นยืนและยิ้มให้ผมเมือก่อนเด็กที่ยืนตรงหน้าเค้าตัวกลมๆแก้มยุ้ยน่ารัก....แต่ตอนนี้เค้ากลายเป็นหนุ่มหล่อไปแล้วแต่รอยยิ้มนั้นยังคงสดใสเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

“นี่พี่หายไปไหนมาตั้งนานอยู่ๆก้อย้ายบ้านไปไม่ลาสักคำ..รู้ไหมพวกผมโคตรเหงาเลย...”

เด็กชายตรงหน้าของผมดูเหมือนเค้าจะยังคงเป็นเจ้าเด็กช่างพูดช่างชักเหมือนเดิมเลยแฮะ^^”ยิ่งมองเค้ามันยิ่งทำให้ผมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ผมเอือมมือออกไปมาหัวเจ้าเด็กน้อยตรงหน้าและหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน..อ่าาาคิดถึงสมัยเด็กๆจัง..ยิ่งคิดก้อยิ่งรู้สึกว่าตัวเองแก่ขึ้นเยอะจิงๆTT_TT”

“ไม่เจอนาน...ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะไอ้หมูอ้วน...ไม่น่าเชื่อว่าโตมาจะหล่อ้เหล่าเกาหลีขนาดนี้...”

เราต่างคนต่างก้อหัวเราะออกมาพร้อมๆกันดีจิงๆ...ที่ได้เจอเค้ารอยยิ้มเด็กๆนี่มันดีจิงๆ

อืมมมม!!!!รู้สึกอยากจะกอดเค้าแฮะ..ตัวเค้าคงจะนุ่มนิ่มดี..ผิวเนียนๆนั่นถ้ายกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเค้าตอนนี้เค้าจะว่าผมโรคจิตรึเปล่านะ5555(-_-*)

“แล้วนี่พี่เงินไปอยู่ไหนมาคับเนี้ย...แล้วนี่พี่จะไปไหน”

“เฮ้ยๆใจเย็นดิวะ...ถามรัวเป็นM16เลยตอบไม่ทันเฟ้ย...ไม่ต้องบอกก้อรู้เลยเนี้ยว่าคิดถึงพี่มากน่าดู^^”

ผมหัวเราะออกมามาย์ทำหน้าเขิล...จนผมเองก้อพลอยเขิลไปด้วยอีกคน>\\\<

“พี่ย้ายมากรุงเทพน่ะขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อไปหาพวกนายนะ..นี่ก้อเพิ่งกลับจากดูงานที่ญี่ปุ่นอะพอดีพี่ทำงานด้านโฆษณาเลยต้องไปๆมาๆ..ว่าแต่เราเฮอะจะไปไหนเนี้ย?”

ผมถามออกไปเพราะดูจากสัมภาระแล้วดูเหมือนเค้าว่าเค้ากำลังจะเดินทางไปที่ไหนสักแห่ง...พอถามถึงตรงนี้เด็กน้อยกลับมีสีหน่าที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด..

“ผมจะไปเรียนต่อที่เอมาริกาคับ...พอดีได้ทุนด้านกฏหมายมา..”

ทั้งๆที่ตอบออกมาแบบนั้นแต่สีหน้าไม่ได้แสดงความดีใจออกมาเท่าที่ควร..ถึงแม้จะมีรอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้า..แต่ก้อไม่ได้หมายความว่าเด็กคนนี้กำลังมีความสุข...

ผมยิ้มบางๆให้เค้าและเอามือจับไหล่เค้าเอาไว้ผมบีบไหล่นั้นและตีเบาๆ2-3ทีเพื่อให้เค้ารู้ว่าผมเอาใจช่วยเค้าอยู่...แต่เวลามันมีน้อยเกินไป..ผมคงต้องไปแล้ว

“นายมันเก่งอยู่แล้วนี่นามบัตรพี่มีปัญหาก้อโทรมาหาพี่ได้ตลอดนะ....พี่ขอตัวก่อนละกันนะต้องเข้าบริษัทอีกไว้ถ้ามีโอกาสพี่จะไปหานะ”

เราต่างคนต่างยิ้มให้กันผมยกแว่นกันแดดขึ้นมาใส่เพื่อจะออกไปขึ้นรถปานนี้พวกไอ้เฟรมคงแว๊นรถมารับผมแล้วแต่ก่อนที่ผมจะได้เดินออกไปจู่ๆก้อมีผู้ชายคนนึงเดิมมาหาผมและเอากระเป๋าเป้ยัดใส่มือ.=_=”

“ฉันบอกให้นายไปรอที่ด้านหน้าอาคารไง.....แล้วมายืนทำบ้าอะไรตรงนี้....เดี๋ยวก้อไล่ออกซะเลยทำงานไม่ได้เรื่องกลับถึงบริษัทเมื่อไหร่ฉันจะรายงานพี่ธิตให้เปลี่ยนผู้จัดการส่วนตัวคอยดูนะ”

○_○#อะไรวะมาถึงก้อมาด่าใส่ผมเป็นชุดเลย...ไอ้หมอนี่มันเป็นใคร...อยู่ๆมาว่าคนอื่นแบบนี้ท่าจะบ้า..

“เอ่อ...คือ..ฉันไม่รู้ว่าที่นายพูดหมายถึงอะไร..แต่ช่วยเอากระเป๋านายคืนไปด้วย...”

ผมผลักกระเป๋าเป้ในมือคืนไปให้ไอ้บ้านั่นแต่ผมคงออกแรงมากไปหน่อยเลยทำให้คนตรงหน้าถึงกับเซไปอีกทาง..ด้วยสัญชาตญาญที่ดีทำให้ผมคว้ามือเค้าและดึงเค้ากลับมาก่อนที่เค้าจะล้มลงไปกองกับพื้นแต่ผมคงดึงเค้าแรงไปหน่อยทำให้แว่นตาของเค้าหล่นลงพื้นและตัวเค้าเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผมที่สำคัญจมูกของผมยังไปชนโดนแห้มของเค้าเข้าเต็มๆ..ใช้แป้งอะไรกลิ่นหอมดีแฮะ..แถมแก้มยังนิ่งอีกด้วย..

“..อะ....ออ..กะ..กัส...ออกัสจิงๆด้วย”

มายด์อุทานชื่อคนตรงหน้าออกมาเสียงดัง..แล้วมายด์ไปรู้จักไอ้บ้านี่ตอนไหน...กันละเนี้ยผมปล่อยให้คนตรงหน้าเป็นอิสระเค้าเอามือแตะแก้มตัวเองก่อนจะมองมาทางผมด้วยสายตาอาฆาตสุดๆ..OwO”

ว่าแต่....ที่ว่าชื่อออกัสเนี้ยออกัส......ไหนวะ?ชือยังกะเจ้าน้องแมวที่ผมเก็บได้จากทางด่วนและสุดท้ายก้อต้องผ่ายแพ้แก่สายตาลำไยของมันจนต้องเลี้ยงไว้ซะเอง!!!

มายด์ก้มลงไปเก็บของที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาก่นจะหันไปมองอีกทางและทำหน้าตกใจจนผมต้องหันไปมองตามตอนนี้กำลังมีผู้หญิงกลุ่มนึงเดินตรงมาทางพวกเราในมือก้อถือป้ายไฟที่มีชื่อออกัสเดินกระพริบมาตลอดทางพร้อมเสียงกรี๊ด...ผมหันไปมองคนที่อยู่เหมือนจะเป็นเป้าหมายของผู้หญิงกลุ่มนั้นที่ยืนอยู่ข้างๆผมแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลย...=_=”

“นายทำบ้าอะไรวะ...เห็นไหมของฉันหล่นหมดแล้วนายจะรับผิดชอบยังไง.”

นอกจากจะไม่รู้เรื่องแล้วยังขะมาด่าผมอีก...คนอุสาห์ช่วยคำขอบคุณไม่มีสักคนทำคุณบูชาโทษแท้ๆ

“อ้าวๆพูดดีๆนะ...ทำไมฉันต้องไปรับผิดชอบด้วยนายซุ่มซ่ามเองต่างหาก...อีกอย่างนายเดินเข้ามาหาฉันเองต่างหาก..”

เอาเถอะ...ไม่ว่าเค้าจะเป็นใคร...แต่มารยาทแบบนี้ผมอยากรู้จิงๆว่ามันมีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้ยังไง

“นาย....”

“..กรี๊ด...แก๊^○^...ออกัส...นั่นไงออกัสจิงๆด้วย♡_♡...อ๊ายยยกรี๊ด...><”

เสียงกรี๊ดกร๊าดดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆผมเองก้อรีบๆไม่อยากมีปัญหาด้วยเลยจะเดินอกมาจากตรงนั้นแต่คู่กรณีกลับไม่ยอมเค้ามายืนขวางผมเอาไว้...อะ...เอาที่สบายใจเลยคนอะไรน่ารำคาญชมัด..

“..โอ๊ยยยย!!!หยุดทะเลาะกันสักทีเฮอะคับ...พี่เงินรีบพาออกัสออกไปจากตรงนี้เถอะคับถ้าไม่อยากให้สนามบินแตก......”

><”มายด์ส่งสายตาอ้อนวอนที่สุดในชีวิตมาทางผมแล้วแบบนี้ผมจะทำยังไงได้ละคับ..แต่พอหันไปมองคนตรงหน้าที่ทำหน้างอลๆมาทางผมแล้ว....รู้สึกอบากปล่อยมันทิ้งเอาไว้กับพวกผู้หญิงกลุ่มใหญ่ที่มีป้ายไฟในมือซะจิงๆ

“แล้วทำไมต้องเป็นพี่อะ..(ผมพยายามทำสีหน้ากวนตีนสุดๆ)

ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรต่อจู่ๆไอ้บ้านั้นก้อคว้าเอาแวนกันแดดในมือของมายด์ไปใส่ก่อนจะหยิบกระเป๋าไปสะพายและเอาแขนล๊อกคอผลากออกไปจากตรงนั้นทันทีไม่ปล่อยให้ผมได้ล่ำลาน้องชายเลยสักนิด..

“นายเป็นผู้จัดการของฉันเพราะงั้นต้องรับผิดชอบสิ....มานี่เลยยยยไอ้บื้อ”

ไอ้บ้านั่นพูดพรึมพรำออกมาเบาๆ...ใครก้อได้คับช่วยมาอธิบายหน่อยเถอะคับ..ว่าผมไม่ใช่คนทีเค้ารู้จัก...เค้ากำลังเข้าใจผิด...

“มายด์...ช่วยพี่ด้วยยยย...”

...ผมแหกปากร้องขอความช่วยเหลือแต่กลายเป็นว่ามายด์ก้าวออกมา1ก้าวและยืนโบกมือให้ผมช้าๆT_T”เหมือนกำลังจะบอกเป็นนัยๆว่าขอให้ผมโชคดี...

“ปล่อยฉันนะเว้ย...นายนี่มันเคยฟังที่คนอื่นพูดบ้างรึเปล่าห๊ะ...ฉันบอกว่าฉันไม่ใช่คนที่นายกำลังหา..เข้าใจหน่อยดิวะ...”

ผมสบับตัวหลุดจากวงแขนเล็กๆนั้นคนบ้าอะไรไม่ฟังที่คนพูดบ้างเลย...

“ห๊ะ..พอทำผิดแล้วก้อมาแก้ตัวข้างๆคูๆแบบนี้เนี้ยนะฉันอยากรู้จิงๆว่าพี่ธิตรับคนไม่มีความรับผิดขอบแบบนายเข้ามาทำงานได้ยังไง..”

ไอ้หมอนี่วอนโดนกระทืบซะแล้ว..จิงๆผมไม่ใข่คนก้าวร้าวนะคับ...แต่เจอคนแบบนี้ก้อไม่ไหว..ผมเกลียดจิงๆไพวกที่ชอบคิดว่าโลกหมุนตัวเองมองไม่เห็นหัวคนิ่นแบบนี้..ผมเดินตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อเค้าเข้ามาใกล้ๆไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายหน้าหวานๆแบบนี้จะนิสัยโคตรแย่...

“คุณออกัส...อยู่นี่นี่เองนึกว่าหายไปไหน...ขอโทษจิงๆคับที่ผมมาช้า..บังเอิญว่ารถน้องสาวผมมันเสียกลางทางด่วนผมเลยต้องกลับไปรับเธอทำให้มาสาย...ผมต้องขอโทษจิงๆนะคับ.”

อยู่ๆก้อมีผู้ชายกับผู้หญิงคู่นึงวิ่งตรงมาทางพวกเราผู้ชายแต่งตัวคล้ายผมทุกอย่างยกเว้นกางเกง..ที่มันคนละแบบงั้นก้อไม่แปลกถ้าเค้าจะจำคนผิด ผมปล่อยมือออกจากคอเสื้อของเค้า...เอาเถอะคนเรามันก้อผลาดกันได้...ถึงแม้ปากเค้าจะไม่ดีเท่าไหร่..แต่คราวนี้ผมให้อภัยก้อแล้วกัน...

“นั่นไง..คนที่นายตามหา..”

ผมพยักหน้าให้เค้ามองผู้ชายตรงหน้า...หมอนั้นดูจะยอมรับในสิ่งที่ผมพูดแล้วแต่ก้อไม่มีคำว่าขอโทษหลุดออกมาจากปากเค้า..หึนี่ผมยังหวังที่จะได้ยินคำพูดว่าขอโทษจากคนๆนี้อีกเหรอวะ...ไร้สาระชมัด

“...........”

เกิดความเงียบขึ้นชั่วขนาด..ไอ้หมอนั้นไม่พูดอะไรออกมาก้อนจะเดินเข้าไปหาชายหญิงคู่นั้น..

“คุณคิดว่างานของผมเป็นเรืองเล่นๆรึไงห๊ะ!!...งานของผมมันต้องรักษาเวลา..คุณเป็นผู้จัดการของผมคุณก้อต้องรู้สิ..ว่าผมมีงานโชว์ตัวที่Terminal ซึ่งมันอยู่แถวอโศกตอน6โมงเย็นและต้องไปให้ถึงก่อนครึ่งชั่วโมงในการเตรียมตัว...คุณเห็นไหม..มันเหลือเ