อ้อมกอดรักมาเฟียร้อน

‘อยากได้’ เพียงแค่แรกที่ได้เห็นแม่ค้าขนมหวานคนนั้นความรู้สึกนี้ก็เกิดขึ้นกับมาเฟียหนุ่มหล่อผู้เย็นชาไร้หัวใจอย่าง ‘คับฟ้า อัษฎาวุธภูดินันท์ ’ ความรู้สึกกระหายอยากครอบครองร่างอันสะโอดสะองยั่วยวนใจชายให้น้ำลายหกเล่นนั้นมันรุนแรงจนเขารู้สึกแปลกใจกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น แต่ในเมื่อต้องการแล้ว เขาก็ ‘ต้องได้’ เท่านั้น เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยได้ยินคำว่า ‘ไม่ได้’ จากปากของใครทั้งนั้น และเขาต้องได้ด้วยความเต็มใจของเธอเอง เธอต้องยอมทอดกายให้เขาด้วยความยินยอมพร้อมใจ แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังเลือกใช้วิธี ‘บีบ’ ให้เธอยอมจำนนแต่โดยดี ถึงแม้จะไม่ใช่วิธีที่สะอาดนัก แต่เขาก็พอใจ และเขาก็เคารพเพียงแค่ความพอใจของตนเองเท่านั้น

         เมื่อได้จับจองเป็นเจ้าของสมใจ ความรู้สึกใหม่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นกลับเกิดขึ้นกับเขา ‘ความหวงแหน’ ความรู้สึกนี้ไม่เคยถูกบรรจุในสมองของมาเฟียหนุ่มหล่อนามว่าคับฟ้าผู้ยิ่งใหญ่คนนี้มาก่อน ความรู้สึกพิลึกพิลั่นที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แรกๆ ที่เกิดความรู้สึกนี้ เขารู้สึกหงุดหงิดตนเองยิ่งนัก ความเย็นชาราวน้ำแข็งขั้วโลก กลับแปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนเพียงเพราะผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น และความต้องการที่ไม่สิ้นสุดที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนอีกเช่นกัน มันทำให้เขาเพียรพยายาม  ‘ต้อน’ เธอให้ตกอยู่ในอ้อมกอดอันแข็งแกร่งนี้ แล้วเธอจะยอมตกอยู่ใน อ้อมกอดแห่งรักของมาเฟียแสนร้อนผู้นี้หรือ มาเฟียหนุ่มผู้ไม่เคยต้องการใครมาอยู่ในอ้อมกอดนี้มาก่อนในชีวิต...       

นันทิชา วิรินันท์ แม่ค้าหน้าหวานจับใจ สวยหยาดเยิ้ม จนยากที่จะมีใครปฏิเสธได้ ร่างระหงสะโอดสะอง ทรวดทรงองเอวอวบอัดเกินตัว เธอเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มทั่วไป เธอสามารถหลบหลีกเอาตัวรอดจากชายอื่นได้ แต่กับเขามาเฟียหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาแสนเย็นชายิ่งกว่าใครๆ ทั้งหมด กลับทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นแรงสั่นไหวอย่างรุนแรง เธอรู้สึกกลัวเมื่อสบกับดวงตาดำมืดคมกริบนั้น ความกลัวที่ไม่เคยรู้สึกกับผู้ชายคนไหนมาก่อน...ยิ่งเธอพยายามหนีห่างเท่าไร เขาก็ยิ่งตามติดเท่านั้น สุดท้ายเธอก็หนีเขาไม่พ้น...

“อย่านะ ปล่อยฉัน!” นันทิชาร้อง แต่ก็ทำได้แค่นั้น เพราะไม่อาจต้านทานแรงที่มีมากกว่าของชายหนุ่มได้ ในที่สุดร่างบางก็โดนผลักลงไปนอนเค้เก้บนเตียงกว้าง

           นันทิชาผวาจะลุกขึ้นจากเตียงกว้าง แต่ไม่ทันจะได้ทำอย่างที่ใจคิด ไหล่บอบบางก็โดนมือเรียวใหญ่ผลักอีกครั้ง ร่างบางหงายหลังตึงลงกับเตียงกว้างอีกครั้ง และหมดสิทธิ์ที่จะลุกหนี เมื่อร่างสูงสมาร์ตตามลงมาทาบทับทันที

           “ปล่อยนะ ไอ้บ้า!” นันทิชาตะโกนสั่งอีกครั้ง ใบหน้าสวยแดงสลับซีดด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันจนแยกไม่ออกว่าความรู้สึกใดมีมากกว่ากัน ระหว่างความโกรธกับความหวาดหวั่นที่เกิดขึ้น

           “ถ้าคุณคิดจะขายตัว ทำไม่บอกผมเป็นคนแรก ผมพร้อมจะซื้อ” คับฟ้าพูดเสียงเย็นเน้นเสียงในตอนท้ายด้วยความหยามหยันอย่างชัดเจน ไม่สนใจคำสั่งที่อีกฝ่ายเพิ่งตะโกนใส่หน้าสักนิด

           “ฉันไม่ได้ขายตัว!” นันทิชาตะคอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ถึงแม้ตอนนี้ตนเองจะอยู่ในลักษณะที่เสียเปรียบก็ตามที และถึงแม้จะหวาดกลัวต่อลักษณะที่ล่อแหลมของตนเพียงใด ความโกรธที่ปะทุขึ้นเพราะคำพูดที่บ่งบอกถึงการดูถูกชัดเจนของชายหนุ่มจนเธอระงับมันเอาไว้ไม่ได้จนทำให้เธอลืมความกลัวนั้นไปชั่วขณะ

           “ไม่ได้ขายเหรอ แล้วนี่อะไร แต่งตัวแบบนี้เหมือนผู้หญิงขายตัวชัดๆ!” คับฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน คนฟังดิ้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อได้ยินคำพูดเสียงหยาบคายนั้น จนมือบางข้างหนึ่งเป็นอิสระ และไม่เสียเวลาคิดแม้แต่น้อย เมื่อตวัดฉับลงบนใบหน้าหล่อเหลาด้านซ้ายเต็มแรง ก่อนจะสะบัดหลังมือใส่อีกฉาดด้วยความเดือดดาลเต็มที่ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่น

           เพี้ยะๆ !!