มีแฟนเด็กมันดีต่อใจ | MY BOY FRIEND
บทนำ
ฉันชื่อเกล อายุ25ปี หน้าตาของฉันก็พอไปวัดไปวาได้ ส่วนอาชีพของฉันคือเลี้ยงเด็กที่ไม่รู้จักโต เด็กที่ฉันพูดถึงในที่นี้นั้นก็คือพอร์ช แฟนหนุ่มของฉันเอง ฉันกับเค้าอายุห่างกันตั้ง7ปี พอร์ชอายุแค่18 แต่ถามว่าฉันแคร์มั้ย โนแคร์จ้ะ!
ความรักของฉันและเค้า ไม่ได้สวยงามเสมอไป " ที่ใดมีรัก ที่นั้นย่อมมีทุกข์ "
มีแฟนเด็กแน่นอนว่าเด็กต้องงี่เง่า ส่วนพอร์ชหน่ะความงี่เง่าต้องยกให้เค้าคนนี้เลยล่ะ
ถึงแม้ว่าพอร์ชจะงี่เง่า แต่เค้าคือแฟนที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยล่ะ....
เวลา 07.10 น.
พอร์ช:เกลครับ พอร์ชไปเรียนก่อนน่ะ
เกล:อื้อ~
ฉันงัวเงียลุกขึ้นจากที่นอน เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาไปเกือบตีสาม เด็กบ้า! คึกมาจากไหนก็ไม่รู้ เค้ารังแกฉันจนฉันปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัวเลย
เกล:ตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยวตอนเย็นไปรับ
พอร์ช:ครับเมีย
จุ๊บ! พอร์ชเดินมาจูบปากฉันก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป ฉันนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ไม่ได้ทำข้าวกล่องไว้ให้พอร์ช ว่าแล้วฉันก็รีบลุกจากที่นอนแล้วตรงไปยังห้องครัวทันที
20 นาทีผ่านไป
เกล:เสร็จสักที
ฉันวางทุกอย่างลงบนโต๊ะแล้วเข้ามายังห้องนอน เพื่อชำระล้างร่างกาย ฉันใช้เวลาราวชั่วโมงกว่าๆในการแต่งตัว
ฉันไลน์หาพอร์ชเพื่อที่จะให้เค้าลงมารอฉันที่หน้าตึกอาคารเรียน
ณ โรงเรียนมัธยม
เกล:อะนี่ เมื่อเช้าลืมเตรียมไว้ให้
พอร์ช:ไม่เห็นต้องลำบากเลยนิ
เกล:อุตส่าห์ตั้งใจทำมาให้ ชิส์!
พอร์ช:ขอบคุณครับ เอ๊ะ!ว่าแต่ใครให้ใส่กางเกงขาสั้น!! รู้มั้ยว่าผู้ชายมอง
บทจะหึง ก็หึงซ่ะจนฉันตั้งตัวไม่ทันเลยนะเนี่ย
เกล:ก็เกลรีบ เกลกลับก่อนน่ะ
พอร์ช:ถ้าถึงแล้วไลน์มาหาด้วย
เกล:อื้ม
พอร์ชโบกมือบ๊ายบายให้กับฉันแล้วเดินกลับเข้าไปในอาคารเรียน
ปึก!
เกล:อ๊ะ!
จู่ๆก็มีลูกบอลลอยมาโดนหัวฉันอย่างจังจนฉันล้มลงไปนอนกับพื้น จากนั้นภาพทุกอย่างก็ค่อยๆมืดสนิทและดับลงไปในที่สุด...
.
.
พอร์ช Talk
ปึก!
หลังจากที่ผมหันหลังให้พี่เกล จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงลูกบอลลอยไปกระแทกอะไรสักอย่าง ผมหันหลังกลับไปมองก็พบว่าแฟนสาวของผมนั้นนอนราบนิ่งอยู่กับพื้นแล้ว
พอร์ช:เกล! เกลครับ!
ผมเรียกแฟนสาวของผมอยู่หลายนาที แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ ผมรีบช้อนตัวพี่เกลขึ้นมาแล้วตรงมายังห้องพยาบาลทันที
พอร์ช:ครูครับ ช่วยแฟนผมด้วยครับ
คุณครู:วางลงบนเตียงก่อน
ผมวางพี่เกลลงบนเตียง พร้อมกับกุมมือคนตรงหน้าไว้แน่น ได้โปรดอย่าเป็นอะไรเลยนะครับ...
คุณครู:อาจจะโดนลูกบอลอัดเข้าที่หัวอย่างจัง เลยทำให้สลบไป อีกทั้งร่างกายของเค้ายังอ่อนเพลียอีกด้วย รวมๆแล้วอาการไม่น่าเป็นห่วงสักเท่าไหร่
พอร์ช:ขอบคุณครับครู
พอครูพูดมาแบบนี้ผมค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย...เฮ้อ~รีบๆตื่นขึ้นมานะครับที่รักของผม❤️
Guest
