ลืมเลือนร้อยปี เดียวดายหมื่นปี
"ท่านไม่เคยเชื่อใจข้า ไม่แม้จะคิดตรึกตรองท่านก็ตัดสินข้าไปแล้ว ว่าข้าเป็นผู้ผิด รักของข้ากับรักของท่านคงไม่เหมือนกันข้า...ทุกภพ ทุกชาติอย่าได้เกี่ยวข้องกันอีกเลย ท่านไปขวา ข้าไปซ้าย ข้าไปเหนือ ท่านไปใต้ เส้นทางอย่าได้บรรจบ"
เมื่อนางเอ่ยจบไม่รอฟังคำของผู้ใด ในเมื่อตัดสินไปแล้วว่านางเป็นผู้ผิดก็อย่าได้อาลัยอาวรณ์ต่อกันอีก จากนั้นนางก็โดดแท่นประหารเซียน ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไปมองผู้เป็นสามีตนที่กำลังมองตรงมายังนางด้วยสายตาไร้อาวรณ์ แต่ในใจข่มขื่นเพียงใด
'ว่ากันว่า ไม่ยึดติดไม่เจ็บปวด เป็นข้าที่ยึดติดกับท่านมากเกินไป'
'เป็นข้า...ที่โง่งมในรัก'
'เป็นข้า...ที่ดวงตามืดบอด'
'เป็นข้าที่เข้าใจเองผู้เดียวว่าท่านกับข้ารักกันลึกซึ้ง แต่ความเป็นจริง...ท่านไร้หัวใจมาตั้งแต่ต้น'
'ทุกภพ ทุกชาติ ขอเป็นข้า...ที่ไร้หัวใจ'
.
.
.
.
.
'ไร้รัก จึงไร้ทุกข์...'
#ตอนที่เปิดให้อ่านนี้ ยังไม่มีการรีไรท์หรือปรับปรุงเนื้อหานะคะ
เปิดเรื่อง 12/2/63
Guest
