'เสี่ย' ครับ รับรักผมหน่อย [Yaoi] จบ (ตีพิมพ์กับ สนพ. มีดีและธัญวลัย)

++ นิยายเรื่องนี้ได้รับการตีพิมพ์แล้ว ++

กับ สนพ. Meedees (มีดีส์) และ ธัญวลัย

(มีขายตามร้านหนังสือทั่วไป)

ขอบคุณทุกแรงสนับสนุนนะคะ ^O^

ฝากติดตามด้วยน๊า ~

++ นิยายเรื่องนี้มีหลายคู่ มีหลายพล็อต เป็นตอนสั้นๆและอยู่ลึกผู้อ่านไม่ค่อยจำเพราะมันเยอะและง่ายต่อการก็อป พบเห็นใครที่ก็อปปี้ไป ปิดเรื่องทันที ++

คำเตือน : เรื่องนี้เป็นแนว ชายรักชาย รับไม่ได้กดปิดค่ะ

เรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่ง ใครไม่ชอบแนวนี้ กดปิดค่ะ

บุคคลในภาพไม่เกี่ยวข้องใดๆกับเรื่องนี้

นิยายเรื่องนี้มีคำหยาบ มีฉากเรท มีบทพูดที่ทำร้ายจิตใจ

ถ้ารับไม่ไหวกดออกค่ะ

++ มีครบรสครับ หวาน ดราม่า น้ำเน่าเกินไปก็ขออภัย บ้าบอๆเนาะไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ ++

อย่าลืม กดถูกใจและโหวตเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ~

ขอขอบคุณชื่อ เฟส โคม่า ริโซ่ วิล ของพี่เตย #FinalRomance

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

'เสี่ย' ครับ รับรักผมหน่อย

intro

เมื่อ “ชาม” หนุ่มน้อยว่าที่หมอมีแฟนกี่คนก็โดนทิ้งทุกครั้ง พอครบคนที่ 10 เธอก็บอกเลิกเขาอีกจนทำให้ชามเลิกที่จะชอบผู้หญิงแล้วลองหันมาจีบผู้ชายตามที่เพื่อนแนะนำ วันนึงเขาไปหาเพื่อนที่คณะวิศวะทำให้เจอกับ “ทราฟ” หรือที่ทุกคนเรียกเขาว่า “เสี่ยน้อย” ทราฟเป็นคนดังของมหาลัยใครๆก็รู้จักและเขาก็คบผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า  ชามตกหลุมรักทราฟทันทีที่เจอ หลังจากนั้นเขาก็มาที่คณะวิศวะเพื่อแอบมองทราฟทุกวัน แต่ทราฟก็ไม่เคยมองมาที่เขาเลยสักนิดทำให้ชามคิดที่จะล้มเลิกแต่เขาก็ถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว! ชามคิด “ถึงเวลาที่กูต้องรุกแล้วล่ะ!” งานนี้หนุ่มน้อยจะมัดใจ “เสี่ยน้อย” ได้รึเปล่า มาลุ้นกัน

*********************************************************************

ทราฟ VS ชาม

ผมเดินออกมาห่างจากโต๊ะพวกเสี่ยเขาไม่ไกลมากก่อนจะนั่งลงบนพื้นทรายมองภาพบรรยากาศเงียบๆ มันก็หนาวและมันก็เหงาด้วย ยิ่งอารมณ์ผมเศร้าแบบนี้แม่งทำมาเป็นใจเชียวน่ะไอ้บรรยากาศบ้า ผมหยิบโทรศัพท์โทรออกหาไอ้ปอนทันทีถ้าไม่หาอะไรทำมีหวังผมร้องไห้ออกมาจริงๆแน่ รู้สึกผิดก็รู้สึกที่ไปทำให้เสี่ยน้อยเขารู้สึกไม่ดี อีกอย่างผมรู้สึกไม่มีกำลังใจเหมือนเขาจะไม่มีทางมาชอบผมได้เลย  ไม่นานไอ้ปอนก็กดรับสาย

“มึง”

(อะไรย้ะ มีความสุขจนร้องไห้เลยรึไง)

“กูไมได้ร้องซะหน่อย”   ผมละอยากจะบีบคอตัวเองซะเหลือเกิน เสียงจะสั่นไปไหน

(มึงเป็นอะไร เสียงไม่ดีใครทำอะไรมึงบอกกูมา)

“เปล่าไม่มีใครทำกูมีแต่กูเนี่ยทำตัวเอง”

(มึงทำอะไร ไหนเล่าสัส!!!)

“เบาๆหน่อย หูจะแตก ....กูดันทำให้เสี่ยน้อยเขาไม่ชอบใจอ่ะดิ”

(เห็นมั้ยกูบอกแล้วมึงอ่ะอย่าไปเยอะกับเขา!)

“ก็กูรักของกู แม่งไม่ให้กูเยอะด้วยแล้วจะให้กูไปเยอะกับเมียไอ้พัดไง เออนี่ถ้ากลับไปนะกูจะไปจีบคนอื่นแม่ง!!!!!

(มึงอย่าลืมว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร)

“.....อะเอ่อ ไม่ลืมกูมันก็แค่คนที่เสล่อเข้ามาในชีวิตเขาแค่นั้นแหละ”

(เฮ้อ ...ไอ้ชามใช่ว่ากูจะไม่เข้าใจความรู้สึกมึง แต่มึงก็ควรจะให้เขามีชีวิตของเขาด้วยอะไรที่ปล่อยผ่านไปมึงก็ยอมเขาหน่อยไม่ใช่ไปทำตัวงี่เง่าใส่เขา ...ที่กูพูดไม่ใช่ว่าไม่ได้เข้าข้างมึง แต่กูห่วงมึงไม่อยากให้มึงเจ็บเพราะดูท่าเสี่ยเขาจะไม่ได้สนใจผู้ชายจริงๆ)

“อือ....”

(มึงเข้าใจใช่มั้ย)

“เข้าใจแล้ว กูจะให้เขามีชีวิตของเขา”

(มึงเข้าใจจริงหรอว่ะ....ไอ้ชาม)

ตี๊ด!

ผมกดตัดสายทันทีก่อนจะกำมันแน่น สายโทรเข้ามาอีกเป็นเบอร์ไอ้ปอนผมไม่อยากรับจึงกดปิดเครื่องทันที ผมควรจะให้เสี่ยเขามีชีวิตอยู่กับตัวเองใช่มั้ย ผมมันเยอะเกินไป ไปงี่เง่าใส่เขาทั้งๆที่ไมได้เป็นอะไรกัน เห็นเขาทำดีด้วยหน่อยก็คิดไปไกลแล้วว่าเขาคิดเหมือนกัน ......อึ่ก ....

“ทำอะไร”

“!!”   ผมรีบเช็ดน้ำตาตัวเองออกลวกๆทันทีก่อนจะหันไปส่งยิ้มแหยๆให้เสี่ยน้อยเขา มันคงจะเป็นรอยยิ้มที่แย่ที่สุดเท่าที่ผมเคยยิ้มมา ก่อนจะลุกยืนปัดตูดตัวเองเร็วๆ

“เปล่าครับ แค่ออกมาสูดอากาศนิดหน่อย”

“…”

“แฮะๆ กลับห้องก่อนนะครับ ง่วงแล้วอ่ะ”  ผมเดินผ่านร่างสูงไปอย่างเร่งรีบ นึกกลัวในใจว่าเขาจะมาได้ยินที่ผมพูดสายเมื่อกี้แล้วยังจะเห็นสภาพผมมานั่งร้องไห้เป็นตุ๊ดอีก แต่เสียงเข้มที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง หยุดเท้าผมที่ก้าวเดินอยู่ มันเป็นเสียงที่เย็นชาและเจ็บที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินออกจากปากของเขา..

“กูยืนยันคำเดิมว่ากูไม่ได้ชอบผู้ชาย”

***************************************************

ฝากเรื่องนี้ด้วยค่ะ

ยังไงก็คอมเม้นให้กำลังใจเค้าด้วยนะ ชอบก็ไลค์ รักก็โหวตนะครัช

TBC.

EYEY.