โรค รัก ร้าย

 คุณเคยรู้สึกกลัวอะไรมากๆไหม 

ความกลัวเป็นสิ่งที่สามารถเกิดขึ้นกับมนุษย์ทุกๆคนบนโลกใบนี้ เวลาที่เรา 

รู้สึกกลัวอะไร ร่างกายก็จะตอบสนองออกมา ไม่ว่าจะเป็นอาการสั่น เหงื่อออก 

บางคนเมื่อเจออะไรที่กลัวมากๆร่างกายอาจจะช็อคและหมดสติไปได้ 

และนั่นคือสิ่งที่ผมกำลังเผชิญหน้ากับมันอยู่  

 ผมเป็นคนตัวเล็ก แต่ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง ไม่ค่อยจะเจ็บป่วยอะไรสักเท่าไหร่ 

   เริ่มต้นชีวิตในวัยเรียนประถม มัธยม เหมือนผู้คนทั่วไป 

  ทว่าชีวิตในวัยเรียนของผมนั้นกลับต้องจบลงในชั้นมัธยมต้นเพราะความกลัว 

ทำให้ผมจำเป็นที่จะต้องมาเรียนแบบ Home school ที่บ้านด้วยตัวเอง 

  ผมใช้ชีวิตแบบตัวคนเดียวมาเรื่อยๆจนเรียนจบในระยะเวลา 3 ปี  

ได้อย่างที่หวังแม้จะไม่ใช่ตามระบบการศึกษาปกติแบบคนอื่นๆก็ตาม  

  ผมตั้งใจว่าผมจะเอาชนะความกลัวของผมก่อนที่จะเข้าไปใช้ชีวิตในรั้ววิทยาลัย 

เพราะหากยังไม่หายจากอาการนี้ ผมคงไม่อาจที่จะเข้าไปเรียนได้อย่างแน่นอน  

ผมได้เอาตัวเองที่ปกติขลุกอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆออกมาสู่โลกภายนอก 

โดยการได้พบเพื่อนใหม่คนนึงด้วยความบังเอิญ เพื่อนที่เข้าใจทุกๆอย่าง เพื่อนที่เข้าใจว่าผมต้องการอะไร 

เพื่อนที่เข้าใจในความรู้สึกกลัวของผมแบบที่ไม่เคยมีใครเข้าใจผมมาก่อน 

และเป็นเพื่อนที่ผมไม่รู้สึกกลัวหรือประหม่าเวลาอยู่ด้วย "ดีน" 

เขาเรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ซึ่งมหาวิทยาลัยไม่ได้ไกลจากบ้านผมสักเท่าไร 

ผมเจอเขาที่งานสัมมนางานนึงที่เพื่อนชวนไปฟัง วันนั้นเขาใส่เสื้อสูทสีดำ รูปร่างสูงโปร่ง เดินมานั่งข้างผม 

และทักทายผมด้วยรอยยิ้ม ไม่นานหลังจากนั้นเราก็ได้ติดต่อกัน เขาชวนไปกินข้าว พาไปดูหนัง  

พาไปเที่ยวและผจญภัยในโลกภายนอกอย่างที่ผมไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน 

เขารับรู้เรื่องราวอาการความกลัวของผม ซึ่งเข้าให้สัญญาว่าเขาจะทำให้ผมหายจากอาการนี้  

และจะจับมือผมไปไม่มีทางปล่อยจากกันเด็ดขาด และแล้วเราก็ได้คบกัน 

ผมรักเขามากอย่างบอกไม่ถูก และเขาก็บอกกับผมว่าเขาก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับผม 

เขาพูดแบบนั้นในทุกๆครั้งที่เราได้พบหน้ากัน 

 พอคบกันมาสักพัก เราก็มีอะไรกันในที่สุด 

นั่นเป็นเซ็กส์ครั้งแรกในชีวิต ผมกลัวมากๆ 

ตอนนั้นมันเจ็บมากๆทั้งเจ็บทั้งจุกในช่องท้อง 

เขาบอกว่าอย่าเกร็งเพราะถ้ายิ่งเกร็งก็จะยิ่งเจ็บ เขาทำอย่างอ่อนโยน 

ในเวลานั้นผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เพราะความเจ็บ เลือดสีแดงเปรอะเต็มผ้าห่ม 

แต่พอผมมอง มองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ความเจ็บก็หายไปในทันที 

“กินชานมอีกแล้วนะพาย แก้มยุ้ยแล้วนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยแซวก่อนใช้มือจิ้มไปที่แก้มเนียนๆ ผมไม่ได้ตอบกลับอะไร เพียงทำหน้ามุ่ยและยิ้มเขินๆ 

“ไหนไม่เห็นยุ้ยเลย ก็มันอร่อยนี่นา” ผมตอบกลับพลางเคี้ยวไข่มุกอยู่ในปาก 

ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แต่เขาก็ไม่รับสายสักที 

"ดีน รับสายก่อนสิ เผื่อใครมีเรื่องอะไรสำคัญนะ โทรมาหลายรอบแล้ว" 

"งั้นเดี๋ยวดีนมานะครับ นั่งรอตรงนี้ก่อนนะ" ร่างสูงพูดพลางยีหัวผมอีกรอบก่อนเดินออกไป 

ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้นะครับว่าเขามีคนอื่นด้วยในขณะที่คบกับผม ผมรู้ในทุกๆอย่างแต่ขอแค่เขาไม่ทิ้งผมไป และรักผมแบบนี้มันก็คงพอแล้วสำหรับผม ด้วยความที่เขาหน้าตาดี และหนำซ้ำยังได้ขึ้นเพจหนุ่มหล่อของทางมหาลัย จึงทำให้มีหลายๆคนเข้าหาเขาอย่างไม่ต้องสงสัย ความฮอตของเขาเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามระยะเวลาที่เราคบกัน ทำให้ช่วงหลังเขาไม่ค่อยจะมีเวลาให้ผมสักเท่าไหร่ 

“มาแล้วครับพาย พอดีแม่เราโทรมาอ่ะ บอกว่ามีธุระด่วนให้กลับตอนนี้เลย พายกลับเองแล้วกันนะ”  

“แต่พายไม่รู้ทางเลยนะ แล้วนี่มันก็ค่ำแล้วนะดีน” 

“อย่างี่เง่าสิพาย เรียกแท็กซี่เอาก็ได้พาย หน้าห้างมีจอดเยอะแยะ ดีนไปก่อนนะ” ร่างสูงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนเดินออกจากร้านไป 

ไม่เป็นไร วันเกิดปีหน้าค่อยมาฉลองด้วยกันก็ได้เนอะ มีทุกปีอยู่แล้วนี่นา 

เรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดแค่ครั้งสองครั้ง แต่มันหลายครั้งจนไม่สามารถจำได้ 

ที่เขามักมีธุระกระทันหันแบบนี้ มันก็อดสงสัยและน้อยใจไม่ได้เหมือนกัน 

ผมควรจะมองมันเป็นเรื่องปกติและชินกับมันให้ได้สินะ 

ระยะเวลาเกือบหนึ่งปีกับความรักของพวกเรา แต่ผมกลับแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย 

แม้แต่ข้อมูลของเขาผมก็แทบไม่มี มีเพียงอย่างเดียวที่ผมรู้คือ 

ผมทิ้งความกลัวในอดีตไว้และรักเขาอย่างสุดหัวใจ และเขาก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันกับผม 

แต่เพราะเป็นด้วยหน้าตาและนิสัยเฟรนลี่ของเขาทำให้เขาได้รับความรักอย่างมากมาย 

หลังจากที่คบกันผมรับรู้ได้ว่าในช่วงหลังๆเขาเปลี่ยนไปขนาดไหน แม้เขาจะบอกว่ารักผม 

เวลาผมแชทหรือโทรไปเขาก็ไม่ค่อยตอบกลับ บางทีก็ลืมนัดที่เรานัดกันและทิ้งผมไว้คนเดียว 

เขาไม่เคยพาผมไปเปิดตัวกับเพื่อนหรือครอบครัว ไม่สิ... 

ผมไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าพ่อแม่เขาเป็นใคร เพื่อนเขาชื่ออะไร  

และทางฝั่งเขาก็คงไม่มีใครรู้ว่าเขาคบกับผมเช่นกัน เพราะแม้แต่รูปถ่ายคู่กันเรายังไม่มี 

เพราะเขาบอกว่าเขาไม่โรแมนติก และไม่ชอบเปิดเผยอะไรแบบนี้ 

แต่ขอให้รู้ว่าเขารักผมที่สุดก็เพียงพอแล้ว 

เขาชอบดุผมและบอกว่าผมงี่เง่า งอแง  

ผมก็แค่อยากให้เขาสนใจผมบ้าง 

ไม่จำเป็นที่จะต้องเจอกันทุกๆสัปดาห์ ขอแค่ให้ผมได้เห็นรอยยิ้มของเขาแบบวันแรกที่เราเจอกัน 

ผมขอแค่นั้น แค่นั้นจริงๆ 

ผมมักร้องไห้กับเพื่อนของผมบ่อยๆ และทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าให้เลิก 

แต่เพราะเป็นเขา ผมไม่สามารถเลิกรักเขาได้ และสัญญาที่เขาให้ผม ผมก็ยังไม่เคยลืม 

"เราจะรักพายคนเดียว จะไม่มีทางปล่อยมือของพาย จะทำให้พายหายจากการกลัวนี้ เชื่อเรานะ" 

 เขาจะลืมสัญญาที่เขาเคยให้ไว้กับผมรึเปล่า ผมก็ได้แค่น้อยใจเพียงชั่วคราว แต่ไม่โกรธเขาเลยแม้แต่นิด 

เพราะเขา คือคนที่ทำให้ผมกลับมามีชีวิตอันสดใส 

เขาผู้มาแต่งเติมสีสันให้โลกอันมืดมิดของผมอีกครั้งนึง 

บางทีผมอาจจะผิดเองที่ขี้กลัว กลัวจนเกินเหตุ ทำให้เขาอาจจะเบื่อผมได้ง่ายๆ 

ผมเกลียดโรคของผมที่สุด 

-Androphobia-