“แม่หญิงจำความได้แล้วรึ ว่าตนมาจากไหน มีญาติพี่น้องอยู่ที่ใดบ้าง” หลวงโอสถเอ่ยถามด้วยความงุนงง แต่เมื่อปองกานต์ส่ายหน้าปฏิเสธ ชายหนุ่มจึงนิ่วหน้าด้วยความสงสัยอีกครั้ง
"อ้าว... หากยังจำไม่ได้ แล้วเหตุใดไม่อยู่ด้วยกันเสียที่นี่เล่า อยากออกจากเรือนไปเช่นนี้แล้วจักไปอยู่ที่ใด"
สิ้นคำถามเขาปองกานต์ก็นิ่งชะงักไป ได้ยินคำถามก็คิดไม่ตก
นั่นน่ะสิ...ถ้าเธอไม่อยู่กับเขาแล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหน ในโลกอดีตแบบนี้เธอจะทำงานอะไร แม้ญาติพี่น้องก็ไม่มีสักคน หากเธอจะไปตามยถากรรมก็คงได้อดตายแน่
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ..."
หญิงสาวเอ่ยตอบพลางก้มหน้างุด หลวงโอสถจึงยกยิ้มอ่อนโยนด้วยความเอ็นดู เขารู้ว่าเธออาจจะอึดอัด แต่หากจะปล่อยแม่หญิงผู้นี้ไปตามทางเขาก็นึกเป็นห่วง แม่หญิงตัวคนเดียวไร้ญาติขาดมิตร ดูจากรูปร่างผิวพรรณแล้วแม่หญิงคงทำงานอย่างไพร่ทั่วไปไม่เป็นแน่ และความงามของเธอก็ยิ่งอาจทำให้เกิดอันตรายเข้าไปอีก
หญิงเอวบางร่างเล็กเช่นนี้ หากถูกฉุดไปยามค่ำคืนจะเอาแรงที่ไหนมาต่อสู้
"ข้ามิอาจปล่อยให้แม่หญิงไปอยู่ตัวคนเดียวได้ ข้างนอกเรือนนี้ล้วนมีอันตราย ทั้งจากโรคระบาดและจากพวกโจรป่า หากแม่หญิงไม่มีญาติพี่น้องหรือใครที่พอจะพึ่งพาได้ ก็จงอยู่ที่นี่เสียเถิด"
"แต่คุณหลวงช่วยเหลือข้ามากมาย หากอยู่ที่นี่ข้าก็อยากทำงานตอบแทนคุณหลวงบ้างค่ะ ไม่อยากเป็นภาระของคุณหลวงเช่นนี้"
ปองกานต์ขยับเข้าไปใกล้เขา "ให้ข้าไปช่วยดูแลผู้ไข้ได้นะคะ”
"มิได้ดอกแม่หญิง” หลวงโอสถเอ่ยตอบทันที
“เป็นหญิงควรอยู่แต่ในเรือนเท่านั้น หากเจ้าอยากช่วยก็จงช่วยดูแลเรือนนี้แล้วกันหนา"
"แล้วคุณหลวง...จะให้ข้าเป็นบ่าวอีกคนเหรอคะ?"
ปองกานต์เอ่ยถามเสียงอ่อน แม้เธอจะอยากไปช่วยดูแลผู้ไข้มากกว่า แต่ชีวิตเธอตอนนี้เลือกอะไรได้ไม่มาก เขาให้ทำอะไรก็ต้องทำ อย่างน้อยๆก็จะได้อยู่ในเรือนนี้อย่างไม่อึดอัด ทำงานแลกข้าวแลกน้ำไป ส่วนเรื่องงานบ้านงานเรือนเธอก็พอทำเป็นอยู่บ้างไม่ได้มีปัญหา
"เป็นบ่าวก็ได้ค่ะ งานเรือนทุกอย่างเดี๋ยวข้าดูแลเอง...ก็ได้"
ชายหนุ่มพลันเผลอยิ้มละมุนเมื่อเห็นความซื่อของแม่หญิงตรงหน้า รูปร่างผิวพรรณมองปราดเดียวก็รู้ว่าเธอไม่เคยทำงานหนัก ไม่เคยตากแดดตากลม เขาจะให้เธอมาทำงานอย่างบ่าวไพร่ได้อย่างไร
"แม่จงอยู่ในเรือนนี้ เสมือนเป็นน้องสาวของข้าเถิดหนา”
“น้องสาว?”
"อยู่ที่นี่มิต้องเกรงใจ หากอยากได้อะไรให้บอกข้า”
"แต่คุณหลวงเสียอัฐกับข้ามาเยอะแล้วนะคะ"
ชายหนุ่มส่งยิ้มละมุนให้เธออีกครั้ง "อย่าห่วงเรื่องนั้นเลยแม่หญิง ข้ามีทรัพย์อยู่มากโข...มีมากพอจะเลี้ยงดูเจ้าตลอดชีวิตเสียด้วยซ้ำ”
****************
ฝาก Ebook ในธัญและ Meb แด้วยนะคะ
Guest
