ธรฺมรฏฺฐคีตา
นวนิยายเรื่องนี้เขียนถึงเจ้าชาย... ผู้ที่ประวัติศาสตร์บันทึกไว้... เพียงประโยคเดียว
รจนาในนามปากกา: ทัดจันทร์
ฟอนไฟแห่งมหานาวีสํคฺรามฤๅเปลวเพลิงแห่งรัก ประการใดจะโชติช่วงกว่ากัน
∞
กาลนั้น ปรารถนาสุดท้ายยามใกล้จะตาย... จิตสุดท้ายแห่งมนุษย์อันทรงพลังมหาศาล กำลังสำแดงอำนาจ ที่แม้นแต่ผู้กองเองก็ยังมิอาจนึกฝัน
∞
เนื้อกระจก สะท้อนเงา ของสาวน้อย
อัปสรา ฤๅคลาคล้อย จากสวรรค์
ปรนิม นิรมิต มิเทียมทัน
ดาริกา วิลาวัณย์ จอมขวัญตา
สาวน้อยคนนั้นงดงามราวภาพฝัน และควรเป็นเพียงความฝันถ่ายเดียว ไฉนถึงเป็นอื่น ดาริกาสัมผัสความจริงในทุกองคุลีที่ผ่ามือลูบผ่าน แตะจับดวงหน้า พักตราตัวเอง
นวลปราง คางเนตร เกศขนง
งามทรง นงลักษณ์ มารศรี
เป็นหญิง จริงแล้ว ล่วงฤดี
ไยชีวี มิกลับกลาย เป็นชายชาญ
อดีตนายร้อยหนุ่มไม่เคยถวิลหาตัวเองเท่านี้มาก่อนในชีวิต “ม่าย!! เอาคนเก่าคืนมา!”
∞
สัมผัสนั้นแผ่วเบาทะนุถนอม หากสุรเสียงนุ่มทุ้ม กังวาลชัดอยู่ในโสต ดลให้ใจหมายจำ สัจจกิริยาแห่งเจ้าชายให้คำมั่น "เมื่อลงว่ารักแล้ว รักจึงเป็นรักอยู่ถ่ายเดียวมิเป็นอื่น รักฤๅรอญ เรียมรักเจ้า..."
∞
นวนิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากการค้นคว้าชุดข้อมูลทางประวัติศาสตร์ผสมกับการตีความและจินตนาการของผู้เขียน ทั้งนี้ มีการกล่าวถึงบุคคลที่มีตัวตนอยู่จริงในประวัติศาสตร์ หากมิได้มีเจตนาลบหลู่ จาบจ้วง หรือแสดงการล่วงเกินบุคคลใด จุดมุ่งหมายของนวนิยายเรื่องนี้นอกจากให้ผู้อ่านได้รับความเพลิดเพลินแล้ว ยังแฝงสาระ เกร็ดความรู้ทางประวัติศาสตร์ และลึก ๆ ผู้เขียนแต่งขึ้นเพื่อ เทิดทูนบรรพชนทุกท่าน ผู้ที่แผ้วถางทางมาก่อน เดินนำเรามาจนถึงปัจจุบัน และเพื่อเป็นเกียรติแก่องค์บูรพมหากษัตราธิราชแห่งทวาทศนคราทุกพระองค์
ค่าที่ชนรุ่นก่อนได้ก่อร่างสร้าง "ราก" ให้เราได้มีปัจจุบันเช่นวันนี้ ... ธรฺมรฏฺฐคีตาทุกอักษรจึงเขียนขึ้นแด่ชาวทวาทศนคราทุกผู้ทุกนามในกาลก่อน แทนคำขอบคุณจากเรา คนรุ่นหลัง
ด้วยรัก
ทัดจันทร์
ธรฺมรฏฺฐคีตา อ่านว่า ธัม-มะ-รัต-ถะ-คี-ตา
แปลว่า บทเพลงแห่งนคราอันเรืองธรรม
เข้ามาพูดคุยกันได้ที่ twitter: @tadchandra
Guest
