บทนำ
.
.
.
"หนูสา..พ่อว่าหนูบินไปพักผ่อนที่ญี่ปุ่นสักเดือนไหมคะคนเก่ง..ไปเยี่ยมคุณตาคุณยายที่นู่นยังไงล่ะพวกท่านคงจะคิดถึงหนูสาแย่เลย.." น้ำเสียงทุ้มนุ่มของชายวัยกลางคนรูปร่างสูงโปร่งแข็งแกร่งเอ่ยขึ้นก่อนที่จะทอดสายตาที่อยู่ภายใต้กรอบแว่นตาทรงเหลี่ยมมองไปยังบุตรสาวคนโตด้วยสายตาที่แสนจะอบอุ่นและอ่อนโยน
"แต่ว่าหนูสน.." เสียงใสของร่างบางเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงติดกังวลก่อนที่จะทอดสายตาเหม่อลอยออกไปยังนอกหน้าต่างด้วยความรู้สึกที่เศร้าสร้อยและรู้สึกห่วงเจ้าตัวน้อยที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายคนเล็ก..
"หึหึ!! ไม่ต้องห่วงน้องหรอก..พ่อกับแม่ดูแลได้อยู่แล้วอีกอย่าง..ช่วงนี้ลูกปิดเทอมด้วยพ่อว่าไปเถอะค่ะไปพักผ่อนให้สบายใจแล้วก็ค่อยกลับมาเรียนปล่อยเรื่องแย่ๆออกไปซะ..พ่อเชื่อว่าลูกสาวคนสวยของพ่อต้องเจอกับคนที่รักลูกด้วยหัวใจที่แท้จริงเข้าสักวัน.." คนเป็นพ่อเอ่ยปลอบประโลม..ก็แน่ล่ะ..ลูกสาวคนสวยแสนน่ารักของเขานั้นเพิ่งจะอกหักมานี่นะ..แถมยังไม่ใช่แค่ผู้ชายเพียงอย่างเดียวที่ทำให้ลูกของเข้าเศร้าหนักขนาดนี้แต่กลับมีเพื่อนรักที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กอีกคนที่ทรยศแย่งแฟนไปอีก..จะไม่ให้เศร้าได้ยังไง..แล้วไอคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อเป็นแม่ก็ได้แต่คอยให้กำลังใจ..คอยดูอยู่ห่างๆทำอะไรไปมากกว่านี้ก็เห็นจะไม่ได้..
"ฟู่!!!!! ก็ได้ค่ะ..หนูสาจะไป..."
.
.
.
.
.
สองวันต่อมา ณ.สนาบินสุวรรณภูมิ
"สาต๋าาาา~ จุ๊บๆๆๆๆๆ" ร่างเล็กจ้ำม่ำของเด็กชายวัยสามขวบโอบกอดรอบคอบางของผู้เป็นพี่สาวแน่นก่อนที่จะระดมกดริมฝีปากเล็กๆไปทั่วทั้งใบหน้างามของคนเป็นพี่อย่างออดอ้อน..
"คิก!! อะไรกันลูกหนูสน..พี่สายังไม่ทันที่จะไปก็อ้อนเสียแล้วนะคนดีของแม่..." รางผอมเพรียวของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่เอ่ยขึ้นอย่างขำขัน
"เดี๋ยวสารีบไปรีบกลับนะคะหนูสนคนเก่ง..เดี๋ยวสาจ๋าจะซื้อหนมๆมาฝากหนูสนเยอะๆเลยเนอะ!" ร่างบางเอ่ยบอกผู้เป็นน้อง
"จ้าาาาา ฟอดดดดด!! คิคิ ยักต๋าาา"
"หึหึ!! เอาล่ะๆสองคนพี่น้อง..เอาล่ะพ่อว่าตอนนี้ก็ได้เวลาแล้วนะค่ะ..หนูสาไม่ต้องห่วงนะทางนี้เดี๋ยวพ่อจะดูแลแม่กับน้องเอง" คนเป็นพ่อเอ่ยขึ้น
"หนูสาไปก่อนนะคะ..ดูแลตัวเองด้วยนะคะ"
............................................
อีกด้าน...ณ.ประเทศญี่ปุ่น
("จะกลับมาเมื่อไหร่ไอว่าที่เฮดว้าก!") เสียงทุ้มของคนปลายสายดังขึ้นเมื่อฝ่ามือหนานั้นเอื้อมมือไปคว้าเอาโทรศัพท์เครื่องหรูมากดรับสาย
"อีกหนึ่งเดือนไง..กูขออยู่เที่ยวสักพัก" และเสียงทุ้มเข้มของร่างสูงก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนที่เขานั้นจะทอดสายตามองเลยออกไปยังนอกหน้าตากระจกใสที่ตอนนี้เป็นเวลาเกือบๆ 4 ทุ่มแล้ว
("ไอสัส!! มึงกะว่าจะไม่มาดื่มกับพวกกูเลยรึไงวะไหนจะพ่อแม่มึงอีก..ท่านคิดถึงมึงนะโว้ย!")
"เพ้อเจ้อ!! กูเพิ่งเจอพ่อกับแม่เมื่อเดือนก่อนนี้เองและก็อีกอย่าง..กูมาเรียนแรกเปลี่ยนก็เลยไม่ได้มีเวลาเที่ยวเล่นขอพักสักเดือนแล้วกัน!" ร่างสูงเอ่ยขึ้น
("สัส..และนี่พิมเขาก็มาถามหามึงกับกูตลอดมึงจะไม่ใจอ่อนสักนิดหรอวะ? นมเป็นนม..")
"ไร้สาระฉิบหาย..อีกอย่างผู้หญิงแบบนั้นกูไม่เอาหรอกนะจะบอกให้..อีกอย่าง..ถ้าไม่ใช้ก็คือไม่ใช่..ถึงคบไปก็เท่านั้นนั่นแหละ..." ร่างสูงเอ่ยตอบอย่างไม่ใส่ใจอะไร
("เออ!! ไอคนหลงตัวเองไอคนไม่มีหัวใจ!!!")
"กูมีนะหัวใจ..ถ้าไม่มีกูก็คงตายแล้วไอเวร..แค่นี่แหละกูจะพักผ่อนพรุ่งนี้จะไปเที่ยวที่คะนางาวะ"
("เฮ้ย!! ดะ ติ๊ด!!")
"หึ!! น่ารำคาญจริงๆ ผู้หญิงแบบเธอฉันไม่มีทางสนใจหรอกเล่นถวายตัวให้ผู้ชายไม่เลือกแบบนั้น..ถ้าเอาก็โง่เต็มทีแล้ว..เฮ้ออออ!! เจอกันพรุ่งนี้คะนางาวะ.." ร่างสูงเอ่ยจบก็หันหลังกลับเข้าไปภายในห้องนอนพร้อมกับที่เดินตรงไปยังเตียงกว้างและล้มตัวลงนอนก่อนที่ร่างสูงนั้นจะผลอยหลับไปในที่สุด..โดยหารู้ไม่ว่าต่อจากนี้ไปหัวใจของเราจะไม่มีทางเหมือนเดิมอีกต่อไป
.......................................................
Guest
