ผ้าเช็ดหน้า

บทนำ ในวันที่ผมแต่งหญิงเป็นครั่งที่แรก ต้องใส่ชุดอะไรพวกนี้ น่าอายจังเพราะแม่นะที่ทำให้ผมต้องทำแบบนี้ เพราะแม่ไปตกลงกับครูที่ ร.ร ของผมที่เป็นร.รชายล้วยนี้ ว่าให้ผมแสดงละครที่ร.ร ในงานวันที่ ครบรอบสิบปี้ของร.ร มั้ง แล้วก้อมาเป็นวันนี้ไง ต้องแสดงบทเป็นเจ้าหญิง น่าอายสุดๆๆ เลย ผมรู้ว่าแม่ผมจัดให้ผมเป็นหญิง เพราะหน้าตาผมได้ก้อเถอะ หลังจากแสดงจบ ผมก้อเร่งเดินไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่หลังร.ร ไปทำอะไรรู้ไหม ให้ทาย 1เดินไปต้นไม้ไปทำนั้งรอผู้ชาย 2เดินไปเพื่อร้องให้กับการอายที่ ถูกหอมแก้มโดยผู้ชาย เลือกถูกไหมเอ่ย เฉยจ้า2 ตอนที่ฉายจบ คนที่ได้รับบทเป็นเจ้าชายมาหอมผมแล้ว จากตอนนั้นผมก้อเลยวิ่งหนีมาที่ ต้นไม้ เพราะต้ยไม้นี้เหมือเป็นที่สงบทำให้ใจผมสงบไปด้วยเลยพอ มีปัญหา ผมก้อมีนั้งที่ใต้ต้นไม้ต้นนี้ประจำ พอนั้งเสร็จ ทำใจได้แล้ว วิ้งไปหาแม่ของผมที่รอผมอยู่ที่งาน ผมก้อวิ้งไปชนกับเด็กชายที่น่าจะน้อยก่าวผมนะเพราะหน้าแล้วความสูงของเค้าด้วย ‘เยๆๆ ’เป็น เสียงเด็กที่ผมวิ้งชนเขา ‘อย่าร้องนะ ’ผมพูดพร้อมเช็ดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดของผม แล้วยื้มเพือเป็น รางวัล แล้วก้อทำให้เด็กหยุดร้องได้จิง ‘หนูจ้ะ แล้วแม่ของหนู อยู่ไหมหรือเดียวพี่พาไปส่งนะ ’ผมพูดพร้อมกับจูงมือเด็กน้อย ‘แม่ผมอยู่งานคับ แล้วพี่สาวที่เป็นเจ้าหญิงใช่มั้ยคับ ’ จำผมได้ด้วย แถมคิดว่าผมเปงผู้หญิงอีก ตามน้ำแล้วกัน ‘เดียวพาไปส่งนะจ้ะ ’ ผมเดินจูงมือเด็กน้อยไปที่งานแล้วหายแม่ให้น้อง เค้า ‘นี้ไงแม่ผม ’น้องเค้าชี้ไปที่ผู้หญิงที่เป็นครูของผม ‘แน่นใจนะว่าคนนี้เป็นแม่ของหนูนะ’ เด็กน้อยก้อชี้ไปที่เดิม ชั้งมัน ผมจูงเด็กน้อยไปหาคร‘ครูคับเด็กคนนี้เป็นลูกใช้ไหมคับ’ูผมพูดกับครู‘ขอบใจมานะที่พามานะจ้ะ’ เด็กน้อยก้อดีใจ แถมครูก้อคุยกับเด็กน้อย แล้วเด็กน้อยก้อหันว่าบอกผม ว่า‘ พี่สาวถ่ายรูปกับหน่อยสิคับ ’ ผมก้อยิ้มมองเด็ก ‘ได้สิจ้ะ ’ พอหลังจากวันนั้นผมก้อไม่เคยเห็นเด็กน้อยผู้นั้นอีกเลย แถมอยากไม่ได้ถามชื่อ อีก