สาวหม้าย

บททำ 

               กึก กึก กึก!  

               “อ๊ะ! พะ พี่ชัชเบาๆ หน่อยสิค่ะ” สาวสวยเรือนร่างไร้อาภรณ์ปกปิดกระซิบเสียงสั่นเครือเมื่อรับรู้ถึงการกระทำที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ของชายหนุ่ม เขาหยุดชะงักลงทันทีใดก่อนจะโน้มตัวไปจุมพิตหญิงสาวอย่างดูดดื่ม 

               “ที่นี่บ้านพี่ยังต้องกังกลอะไรอีก” เขากระซิบไปที่ข้างหูเธอเสียงแหบพร่าขบกัดหูแมวน้อยใต้ร่างอย่างหมั่นเขี้ยว 

               “แต่ว่า......ลูกกับเมียพี่นอนอยู่ห้องข้างๆ นะคะ ถ้าพวกเขาตื่นเพราะเรา…….”  

               “ตื่นแล้วยังไง! ในเมื่อให้ความสุขสามีตัวเองไม่ได้ก็ต้องยอมรับเรื่องแบบนี้ให้ได้” ‘ชัช’ เหลือบสายตามองกำแพงหนาที่กั้นระหว่างเขากับผู้หญิงอีกคนเอาไว้ด้วยสายตาประชดประชัน เพียงแค่เสี้ยววินาทีเขาก็ดึงสายตากลับมามองยังสาวสวยใต้ร่างตนอีกครั้งก่อนจะทำกิจกรรมบนเตียงอันเร้าร้อนกันต่อ 

               กึก กึก กึก 

               เสียงเตียงที่กระทบกับพนังห้องยังคงดังกึงก้องแข่งกับเสียงหอบหายใจของชายหญิงที่ดังแทรกเข้ามา ‘ลูกพลับ’ค่อยๆ ลืมตาเอื้อมมือไปคว้านาฬิกาที่หัวเตียงขึ้นมาดูพลางถอนหายใจยาว 

               “02.45 น. ไร้อย่างอายที่สุด!” เธอลุกขึ้นนั่งใช้มือปิดหน้าตัวเองก่อนจะปล่อยให้หยาดน้ำใสไหลออกมา แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่สามีเธอพาหญิงอื่นมาร่วมรักกันในบ้านแต่ทว่าเธอไม่เคยชินกับเรื่องแบบนี้เลยซักครั้ง ไม่เคยเลยซักครั้ง! 

               จู่ๆ เสียงของคนหน้าไม่อายทั้งสองก็ค่อยๆ หายไปถูกแทนที่ด้วยความอบอุ่นจากมือเล็กที่เอื้อมมาปิดหูเธอเอาไว้ราวกับไม่ต้องการให้ได้ยินเสียงที่น่าสะอิดสะเอียนนั่น 

               “ไม่เป็นไรนะลูกพลับน้อย พี่ออสอยู่ตรงนี้ไม่ต้องร้อง” ออสการ์เด็กน้อยวัยเพียงห้าขวบเอ่ยปลอบใจผู้เป็นแม่ ลูกพลับพยักหน้ารับทั้งน้ำตาก่อนจะดึงตัวเล็กเข้ามากอดไว้แนบอก  

               “หนึ่งวันมีแปดหมื่นหกพันสี่ร้อยวินาที พี่ออสไม่อยากเห็นลูกพลับน้อยต้องเสียน้ำตาแม้แต่วินาทีเดียว” เด็กน้อยพึมพำในอ้อมกอดอันอบอุ่นก่อนจะเคลิ้มหลับไปทั้งอย่างนั้น เธอยกมือปาดน้ำตาอีกครั้งรอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าแววตากลมโตเปล่งประกายอย่างมีความนัยบางอย่าง  

               “โตแล้วสินะลูกแม่ มันใกล้ถึงจะถึงเวลาของพวกเราแล้วอดทนหน่อยนะลูก” เธอจ้องมองลูกชายที่นอนหลับลึกในอ้อมแขนโน้มตัวลงไปจุมพิตที่หน้าผากน้อยๆ หนึ่งครั้งพร้อมทั้งวางเจ้าตัวเล็กลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือก่อนจะเดินลงมาชั้นล่างของบ้านท่ามกลางความมืดสลัว  

               “หมดเวลาสนุกของพวกแกแล้ว” หญิงสาวพำพึมเบาๆ สายตาว่างเปล่าเหม่อมองท้องฟ้าที่มืดครึ้มไร้ซึ่งแสงจันทร์ส่องแสงข้างนอกหน้าต่าง เธออยู่อย่างทรมานแบบนี้มากว่าห้าปีเพื่อรอคอยบางสิ่งบางอย่าง และในตอนนี้สิ่งที่เธอรอคอยมาแสนนานมันกำลังจะกลับมาหาเธออีกครั้ง . . . . . . . .