ดอกรักในสายฝน

บทนำ

'ติง ติง ติง ตริง ติงเตง เตรง เตรง' เสียงโน๊ตดนตรีที่ดังมาจากเครื่องสายรูปพระจันทร์ครึ่งซีก ดังแว่วมาจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงรูปทรงสุดคลาสิคที่ตั้งอยู่ตรงกลางมุขหน้าของบ้านเรือนไทยเรือนหมู่ ด้วยเจ้าของบ้านหนุ่มตั้งใจเปิดเพลงหวานซึ้งของมันลอยมาตามสายลมยามเขาทอดอารมณ์คะนึงหาเธอคนนั้นกับสายน้ำเย็น

เขาหวังให้ความเย็นของน้ำในสระกลางสวนที่เขาจงใจขุดไว้เป็นเครื่องดับความรุ่มร้อนที่รุมเร้าอยู่ในห้วงอารมณ์โหยหาความหอมหวานที่แสนกำซาบซ่านจากเรือนร่างงาม แม้เวลาจะผันผ่านเนินนานมาหลายปีแล้ว แต่ความรู้สึกที่เขาได้รับจากเธอในคืนนั้นมันยังตราตรึงอยู่ในใจเขามิลืมเลือน ไม่รู้ว่าเขาโดนสาวน้อยคนนั้นร่ายมนต์ให้หลุมหลงในรสรักเสน่หาที่ดูจะไร้เดียงสาของเธอหรืออย่างไร เขาถึงไม่สามารถหาความอิ่มเอมในรสรักจากสาวๆคนไหนๆได้อีกเลย ที่ผ่านมาจนถึงทุกวันนี้ แม้บนเตียงกว้างของเขาจะมีเรือนร่างงดงามอร่ามตาพาเพลิดเพลินในกลกามเสน่หาด้วยสักเพียงใด เขาก็หาได้มีความสุขทางใจกับเรือนร่างของพวกเธอไม่ เขาเพียงแค่ปลดเปลื้องอารมณ์ใครให้มันเสร็จๆไปก็เท่านั้น

ชายหนุ่มนั่งมองเหม่อทอดสายตาไปไกลอย่างไร้จุดหมาย ภายในใจหวนคิดถึงวันที่สายฝนหยาดเม็ดลงมาอย่างบ้าคลั่งจนไม่มีใครได้ยินเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือของหญิงสาวผู้โชคร้ายที่พยามยามดิ้นรนส่งเสียงแข่งกับเสียงฝนที่หยาดเม็ดหนาลงมาพร้อมเสียงคำรามของท้องฟ้ายามคึกคะนอง หากแสงอัสนีบาตไม่ปล่อยแสงเป็นเส้นสายฟาดซัดลงมาใส่กิ่งไม้ใหญ่จนหักโค่นขวางทางรถของเขาไว้ เขาคงช่วยเธอจากไอ้แดนมนุษย์พวกนั้นไม่ทัน

สันกรามนูนของเขาขบกันแน่น แววตาเหี้ยมเกรียมฉายชัดขึ้นมาบนตาคู่คมทันทีเมื่อ ดีเรซนึกถึงสภาพภาพแรกเจอของหญิงสาวตอนถูกไอ้เปรตนรกพวกนั้นกำลังพยามยามรุมทึ้งฉีกเสื้อผ้าของเธออกและกรอกยานรกนั้นใส่ปากเธอ ถ้าเขาไปช้าอีกเพียงแค่ห้านาที เขาแทบไม่อยากจะคิดถึงชะตาชีวิตของหญิงสาวเลย

"ไง ดีเรซ ฉันนึกแล้วว่าแกต้องอยู่ตรงนี้" เสียงทักที่คุ้นหู แม้เขาไม่หันไปดู ดีเรซก็รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร

"นี่ขนาดเราไม่ได้เจอกันตั้งนาน คนอย่างนายไม่คิดจะหันกลับมามองหน้าเพื่อนรักอย่างฉันหน่อยเลยหรือไงวะ...ดีเรซ" คุณสัตว์แพทย์หมอหมาพูดต่อว่าคนตรงหน้าอย่างไม่จริงจังนัก

"ไม่มีอารมณ์ ว่ะ" เขาพูดทั้งๆที่ยังนั่งก้มหน้ามองระรอกในบึงกว้าง

"เอ่า...ไอ้นี้ ใช่ซิ ไอ้เรามันอกไม่ฟู น้องหนูก็ไม่มี มีรึคนอย่าง ฟานดีเรโอ้ วาดีน่า กรุซโต มหาเศรษฐีหนุ่มลูกครึ่งอิตาลีผู้หล่อเหล่า แถมยังเป็นถึงท่านรองประทานผู้ทรงอิทธิพลของบริษัทกรุซโต บ.ที่มีมูลค่าหลายหมื่นล้านยูโรในการส่งซอสสูตรพิเศษสำหรับใช้ทำพิซซ่าโดยเฉพาะไปทั่วโลกเขาจะหันหน้ามามองเพื่อนเก่าอย่างเรา แต่ก็ช่างมันเถอะ" คุณสัตว์แพทย์หมอหมาแกล้งพูดหยอกเย้าเพื่อนรักเล่นเพราะดูจากทาทีของเพื่อนรักแล้ว คงไม่แคล้วอาการเพ้อถึงนางในฝันกำเริบขึ้นมาอีกแน่ๆ

"ไม่ขำว่ะ เปลี่ยนมุขแหอะ"

"ถามจริงเถอะ แกยังไม่เลิกเพ้อถึงผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอว่ะ แล้วแม่อกสะบึมที่ติดสอยห้อยตามฉันมาหาแกล่ะ แกจะว่าไง" คุณสัตว์แพทย์หมอหมาหมายถึงนางแบบสาวคนสวย มารีอาน่า ที่มาติดพันเพื่อนรักของเขาจนไม่ยอมปล่อยมือจากเพื่อนเขาเสียที เดือนร้อนให้เขาต้องพาเธอมาถึงที่นี้เพราะทนเสียงรบเร้าอันแหลมเล็กของแม่นางแบบสาวไม่ไหว

"แล้วใครใช้ให้แกพาหล่อนมาด้วย แกพามาเองแกก็พากลับไปเองซิ บอกตรงๆนะ ถ้าคนที่รอฉันอยู่บนเตียงไม่ใช่แม่สาวคนนั้น ฉันก็ไม่มีอารมณ์พาผู้หญิงหน้าไหนทัวร์สวรรค์ชั้นเจ็ดกับฉันได้หรอก"

"โฮ่...ดีเรส แกทำยังกับแกเป็นเด็กหนุ่มเพิ่งจะขึ้นครูกับแม่สาวหน้าหวานคนนั้นเป็นครั้งแรกจนต้องมานั่งเพ้อถึงสาวคนนั้นอยู่อย่างนี้ อย่าบอกนะว่าแกหลงรักแม่สาวนิรนามคนนั้นเพราะได้ลิ้มรสหวานของเธอเพียงครั้งเดียว"

เมื่อได้ยินคำถามของคุณเพื่อนสัตว์แพทย์หมอหมา ทำให้ดีเรซต้องหันกลับไปถามใจตัวเองบ้าง และคำตอบที่ได้คือเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าความรักหรือความคลั่งไคล้ในรสสวาทของเธอกันแน่ แต่ที่แน่ๆ บนเตียงของเขาต้องเป็นเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น ยัยแม่มดหน้าหวานเธอจะรู้ไหมว่าตัวเองเป็นตัวการทำให้เขาหมดอาลัยตายอยากจากเรือนร่างของหญิงอื่นได้ถึงเพียงนี้ ยัยผู้หญิงบ้า รู้ตัวว่าเสียสาวให้กับเขาแล้วยังกล้าหนีเขาไปโดยไม่ล่ำลาหรือเรียกร้องอะไรจากเขาสักคำ นี่ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงต้องปลอบขวัญพวกหล่อนด้วยสร้อยเพชรหรือสิ่งของอะไรก็ได้ตามที่พวกหล่อนเรียกร้องมายกเว้นให้การแต่งงานเท่านั้น อย่าให้เขาเจอตัวนะ เขาจะจับยัยผู้หญิงบ้าคนนี้กักขังไว้ใต้ร่างของเขาจนฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเหลืองคาตาเลยคอยดู

ความผิดบาปที่แสนหวานของเขา มันได้มาจากความพลั้งเผลอเกินห้ามใจ มันเป็นอุบัติเหตุ หากไม่ใช่เพราะไอ้ยานรกนั้นที่พวกมันเอาให้เธอกิน เขาคงไม่ได้ลิ้มรสหวานจากเนื้อเนียนของเธอ  เขาพยายามหักห้ามใจอย่างที่สุดแล้ว แต่ในเมื่อแววตาตื่นกลัวกลายเป็นเว้าวอนและเรียกร้องความสุขจากตัวเขา แถมปากอิ่มยังอ้าเผย่อเหมือนเชิญชวนให้เขาหาความหวานในโพรงปากนุ่ม ยามสายน้ำจากฝักบัวที่เขาใช้ดับความร้อนรุ่มในตัวเธอจากยานรกนั้น หลั่งรินรดร่างของเธอจนเปียกปอนและหนาวสั่น  ช่างเป็นภาพที่น่าสงสารและเร้าอารมณ์ดิบของเขาได้ดีนัก เขาต้องทนจนปวดหนึบไปทั้งแก่นกาย ด้วยใจคิดไม่อยากทำร้ายและถูกว่าที่หลังว่าเอาเปรียบเธอ คนอย่างเขาไม่ต้องลงมือรังแกผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้แบบนี้หรอก ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยขอหรือทำอะไร ก็มีสาวๆมานอนรอปนเปรอให้เขาถึงเตียงเสียด้วยซ้ำ

แต่ความอดทนของเขาต้องสิ้นสุดลงเมื่อเธอเอาอกอวบที่อัดแน่นขนัดอยู่ในบราเซียร์ตัวน้อยมาเบียดกระแซะอกอุ่น ปากก็พร่ำรำพันขอให้เขาช่วยเธอหลุดพ้นจากความทรมานที่ได้รับโดยไม่รู้ตัวบวกกับท่าทางเลียริมฝีปากสุดเซ็กซี่ของเธอด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้สัตว์ร้ายที่ซุกซ่อนอยู่ในตัวเขาโผล่สัญชาติญาณของนักล่าได้เป็นอย่างดี ยิ่งคิดถึงเขายิ่งร้อนรุ่มปวดหนึบที่แก่นกายขึ้นมาทันที สิ่งเดียวที่จะดับมันลงได้ในตอนนี้ก็เห็นมีแต่สายน้ำในบึงน้อยนี้เท่านั้นที่พอจะบรรเทาความร้อนรุมในตัวเขาได้บ้าง

ตูม!

เฮ้ย! ตกใจหมด นึกบ้าอะไรของแกขึ้นมาอีกว่ะ นั่งอมยิ้มอยู่แท้ๆ ลุกขึ้นมากระโดดลงน้ำไปหน้าตาเฉย แกเป็นเอามากนะนี๊ มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกนะ ฉันช่วยเต็มที่"

"เออ ขอบใจ แต่ตอนนี้แกช่วยไปไกลๆฉันจะดีกว่า ฉันอยากอยู่คนเดียว แล้วถ้าแกไม่ได้ข่าวของผู้หญิงคนนั้นหาให้ฉัน ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องสละเวลาอันมีค่าของแกมาให้ฉันเห็นหน้าก็ได้นะ บอกตรง เหม็นเบื่อหน้าของนายว่ะ"

"ฉันไม่ใช่พระพุทธเจ้านะโว้ย จะได้รู้ไปเสียทุกเรื่อง อะไร... อยู่ด้วยกันตั้งสามวัน รู้เห็นไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วแต่ไม่ยักกะรู้ชื่อของแม่สาวนั้น แล้วอย่างนี้ใครมันจะไปหาเจอ ฮีโธ่ นึกว่าจะแน่ แหม ไอ้มาเฟียขี้เก็ก ถ้าเป็นฉันนะโว้ย...ฉันจะไม่โง่งี่เง่าปล่อยให้เขาหนีฉันไปแบบแกหรอก ฮึ...ไปก็ได้ ฉันก็เบื่อหน้าไอ้มาเฟียร์ขี้เก็กแถมยังเจ้าอารมณ์อย่างแกเหมือนกัน "

คุณหมอหมาเพื่อนรักเดินลงฝีเท้าหนักๆกลับไปแล้ว หลังที่พูดจาหยอกล้อกับกับเขาพอหอมปากหอมคอและดีเรซก็รู้ดีว่าคุณหมอกายหรือ นายเปรโนโซ่ กวินทร์ ทัมบูริโน่ ไม่ได้ถือโกรธในคำพูดเขาเหมือนที่เขาไม่เคยถือโกรธในคำพูดของนายนั้นเช่นกัน ร่างแกร่งจึงเอาแต่แหวกว่ายในสายน้ำเย็นต่อไป

"ดีเรซขา ทำไมปล่อยให้ รีน่าร์คิดถึงคุณตั้งนานล่ะคะ"

เสียงหวาดร้องเรียกเจ้าของบ้านหนุ่มแทรกเสียงบรรเลงหวานแว่วที่ดังคลอเบาๆไปทั่วบ้าน เจ้าของเสียงเสียงดูเหมือนจงใจสร้างบรรยากาศปลุกเร้าอารมณ์ของชายหนุ่มที่อยู่ในน้ำโดยการยืนโชว์หุ่นในใส่หวามหวิว เพราะชุดนอนที่รีน่าใส่อยู่นั้นมันบางเบาจนสามารถเห็นทะลุไปถึงเนื้อนวลได้ถนัดตา แต่อย่างว่า สิ่งไหนที่เขาเคยเห็นจนหมดแล้ว ต่อให้เดินเปลือยเปล่าหล่อนจ้อนมาหาเขา มันก็ไร้ซึ่งความน่าสนใจในความรู้สึกของเขาอยู่ดี

"คุณยังไม่กลับไปอีกหรือ มารีอาน่า ผมนึกว่าคุณกลับไปกลับไอ้หมอกายแล้วเสียอีก"

"ทำไม คุณถึงพูดกับรีน่าร์อย่างนั้นล่ะคะ  รีน่าร์คิดถึงคุณมากนะคะ รีน่าร์สู้อุตส่าห์เบี้ยวงานสำคัญ บินตามมาหาคุณถึงเมืองไทยแต่คุณพูดเหมือนจะขับไล่ไสส่งรีน่าร์แบบนี้คะ"

"นั้นมันก็แล้วแต่คนสวยๆฉลาดๆอย่างคุณจะคิด" ในขณะที่เขาก้าวขาขึ้นมาจากน้ำ เขาพูดสัพยอกพร้อมส่งสายตาดูแคลนนางแบบสาว "แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์อย่างว่าเลยแม้แต่น้อย ผมจะให้ลูกน้องไปส่งคุณที่โรงแรมก็แล้วกัน"

"ดีเรซ รีน่าคิดถึงคุณนะค่ะ คิดถึงมากด้วย นะคะดีเรซขา..." นางแบบสาวออดอ้อนเสียงหวานแถมยังเอาอกอวบมาเบียดกระแซะลำแขนแกร่งหวังปลุกอารมณ์เสน่หาของเขา

"ไม่ดีกว่า รีน่า แต่ถ้าคุณมีวามต้องการมากผมจะช่วย...บอกให้ฟาเตเลโน่กับลูกน้องของมันช่วยคุณ"

"ดีเรซ คุณพูดอะไรออกมา คุณรู้ตัวไหม รีน่าร์เป็นผู้หญิงของคุณนะคะไม่ใช่โสเภณี คุณถึงจะยกให้ใครต่อใครต่อใครตามใจของคุณได้" นางแบบสาวส่งเสียงกระเง้ากระงอดต่อว่าเขาอย่างน้อยใจ

"รีน่าร์ คุณคงจะหูฝาด เมื่อครู่ผมพูดว่า ถ้าคุณต้องกการนะ ไม่ใช่บังคับให้คุณไปนอนกับพวกลูกน้องของผมซักหน่อย และผมก็ไม่ใช่ผู้ชายหน้าตัวเมียที่เที่ยวข่มขู่บังคับใจผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น" แววตาดุดันจ้องกลับไปที่ตาคู่สวย

"แล้วอีกมีอย่างหนึ่งที่ผมอยากจะเตือนสติคุณไว้ คนอย่างฟานดีเรโอ้ วาดีน่า กรุซโต่ยังไม่ยอมให้ผู้หญิงคนใช้คำว่าผู้หญิงของผมทั้งนั้นเพราะเท่าที่ผ่านมา ผมส่งผู้หญิงทุกคนที่อยู่บนเตียงของผมขึ้นสวรรค์พร้อมกับข้อแลกเปลี่ยนที่พวกเธอต้องการตามข้อตกลงของเราก่อนขึ้นเตียง ในเมื่อผมเสร็จ พวกผู้หญิงอย่างคุณก็มีความสุข เราก็วินๆกันทั้งสองฝ่าย มันเป็นแค่กลกามธุรกิจก็เท่านั้นนะ อย่าลืมซิรีน่า"

ริมฝีปากหนาเปรยยิ้มเหยียดตรงเพราะรู้สึกระอากับนิสัยของสาวสวยตรงหน้า นี่เธอคิดว่าเธอเป็นใคร วิเศษมาจากไหน ถึงได้คิดว่าเขาจะยอมให้เธอเป็นผู้หญิงของเขา เพราะคำๆนี้มันเหมาะกับผู้หญิงที่เขาชอบเท่านั้น แต่ชาตินี้ทั้งชาติคงยังจะไม่มีผู้หญิงคนไหนได้ใช้มันเพราะคนอย่างเขารักใครไม่เป็น แต่กับยัยแม่มดหน้าหวานคนนั้น คงเป็นความใคร่ที่เขายังติดอกติดใจและอยากได้ลิ้มลองความหวานจากตัวเธอเสียมากกว่า เธออยู่ที่ไหนกันแน่นะ ยัยแม่มด

"คุณไปแต่งตัวแล้วกลับไปเสียดีกว่า ผมจะให้คนไปส่ง แต่ถ้าคุณอยากจะได้รับความช่วยเหลือนอกเหนือกว่านั้น คุณก็บอกกับพวกเขาเอาเองแล้วกัน เดียวคุณจะว่าผมเป็นคนไม่ดีขึ้นมาอีก"

นางแบบสาวยืนจ้องหน้าของเจ้าพ่อหนุ่มอย่างเคียดแค้นอยู่พักใหญ่ก่อนจะสะบันก้นเดินหนีจากตรงนั้นไป มารีอาน่าไม่คิดเลยว่า คนอบอุ่นแสนโอนโยนอย่างเขาจะมีนิสัยผิดแปลกไปจากบุคลิกที่เธอเคยเห็นได้ถึงเพียงนี้ ความสัมพันธ์เพียงไม่กี่ชั่วคืนระหว่างเขากับตัวเธอยังไม่อาจหยุดยั้งเขาได้ดั่งใจเธอคิด ถ้าถามเธอตอนนี้เธอบอกได้เลยว่าเธอหลุมหลงเขา จนถึงขั้นเรียกว่ารักเลยก็ยังได้ แต่เขากลับมาตัดสัมพันธ์โดยไม่คิดจะใยดีกันแบบนี้ จะให้เธอทำใจมันคงเป็นไปไม่ได้ เธอขอสาบาน สักวันเธอจะต้องทำให้เขามาสงบอยู่ที่แทบเท้าของเธอให้จงได้